AS ONE OF THE MOST INFLUENTIAL JAZZ

AS ONE OF THE MOST INFLUENTIAL JAZZ guitarists of his generation, Kurt Rosenwinkel’s playing has been dissected, transcribed, and imitated by hordes of aspiring young guitar players at music schools all over the world. They flock to his gigs and check out his stage setup after each set, trying to solve the riddle of how he gets his beautiful sound—just as hordes of would-be guitarists did back in the ’70s when Pat Metheny emerged on the scene. If imitation is the highest form of flattery, both guitarists have reason to feel extremely flattered.

A restlessly creative spirit and prolific composer, Rosenwinkel is constantly thinking about his tone and continually making adjustments to his gear to arrive at the elusive sound he’s hearing. “For me, it’s an expressive journey,” says the 39-year-old guitarist, who apprenticed with vibraphonist Gary Burton in the early ’90s before joining Paul Motian’s Electric Bebop Band (1994-1998). “It’s like an expressive imperative to get the sound that I have in my head out there. Every guitar that I play has different qualities. I sometimes wish I could have the attack from one guitar with the sustain from another and the neck of yet another—but you just can’t do that. You can’t build the perfect instrument. Meanwhile, you work with what you have and do what you can to improve all these areas.”

At the recording session for his recent ballads album, Standards Trio Vol. 1: Reflections (released on his own newly formed Word of Mouth label), Rosenwinkel seemed content with two new custom-made archtop guitars he had recently picked up in Palermo from a Sicilian luthier named Domenico Moffa. The warm, woody tone of those guitars—one a hollowbody and the other a semi-hollow Kurt Rosenwinkel Signature model with a spruce top and maple back and sides—served him well on that session, which was recorded in Brooklyn in June with bassist Eric Revis (a longstanding member of the Branford Marsalis Quartet) and drummer Eric Harland (with the Charles Lloyd Quartet and a member of the SF Jazz Collective). “The sound of the Moffa Signature model was so beautiful that I just fell in love with the guitar,” says Rosenwinkel. “Moffa is a former violin maker, and I was really blown away by the craftsmanship of this instrument. And it plays like a dream. So, sonically, that’s another reason why this new record is in this intimate zone, because of this fine instrument.”

By the time his weeklong engagement at the Village Vanguard rolled around in September, however, Rosenwinkel had switched back to his D’Angelico NYSS-3 New York—the same ax he had played on 2003’s Heartcore and 2005’s Deep Song, as well as 2008’s intensely visceral Remedy: Live at the Village Vanguard, a sprawling double-CD featuring the guitarist stretching out with his working quintet at the time: tenor saxophonist Mark Turner, pianist Aaron Goldberg, bassist Joe Martin, and drummer Eric Harland. Rosenwinkel explains his switch back to the D’Angelico this way: “I was in Portugal to play a gig with the Orchestra de Jazz de Matosinhos, doing big band arrangements of some of my tunes, and I took the D’Angelico there because I like the way it responds to the distorted sound when I’m playing the legato lead stuff. Also, it’s just such a familiar ax for me that I realized I could express myself better on that guitar because I know where I can push it, where I have to be delicate, what it can do, and what it sounds like when playing on each part of the fretboard. So there was a comfort zone that I got back to with that instrument. A Moffa guitar is like a Bosendorfer piano, where you have to really learn a new technique to play it, and I had a great experience playing the Moffas—but I brought the D’Angelico to the Vanguard because I wanted to have that trusted friend there.”

During his engagement at the Village Vanguard, Rosenwinkel played his D’Angelico (with a recently added Seymour Duncan ’59 pickup) through his Harry Colby-modified Fender Twin Reverb amplifier. His distortion, which he used very sparingly on this gig, came from a 1984-vintage Pro Co Rat pedal. And his subtle touches of delay came from an Eventide TimeFactor. “I used to use a Line 6 delay, but with this Eventide pedal you can change the amount of delay with an expression pedal, which is very useful for me creatively when I’m trying to bridge the gap between playing the guitar and hearing pianistic harmony,” he explains. “You can also push the pedal down after you play a chord and the chord will be held with the delays intact. Then you can play another chord on top of the first one and get that kind of tertiary harmony and build more complex voicings. I’m always searching for ways to extend the expressiveness of the instrument from a sonic perspective.”

The most recent addition to Rosenwinkel’s small arsenal of effects pedals is a Joemeek FloorQ optical compressor. “I’ve always had problems with the sound of the pick on the string, and I wanted to find a way to deal with the transients that happen when you play a note,” he says. “On a keyboard you can control the expressiveness of each note by altering the attack, decay, sustain, and release characteristics, and I would love to have that kind of control on a guitar, because I like a softer, mallet-y kind of attack. Compression can help tame transients, but it isn’t ideal because it limits your dynamic range at the same time, and your dynamic range is also your expressive range. For example, sometimes I play huge chords and hit them really hard, and I want them to be loud. A compressor is going to limit that, which is a problem. The FloorQ is better in that regard than most compressor pedals, because it is an optical compressor, which is relatively transparent.” Rosenwinkel also uses TC Electronic Stereo Chorus and Nova ND-1 Delay pedals.

While Rosenwinkel’s sonically adventurous Heartcore was a compelling amalgam of electronica and jazz produced by hiphop icon Q-Tip of A Tribe Called Quest, Standards harkens back to his debut as a leader—1995’s live East Coast Love Affair, which had him tackling jazz standards with bassist Avishai Cohen and drummer Jorge Rossy. “That was a nice recording, but I feel like I have more to say as an artist in that context now, and I just wanted to explore that open, beautiful space again. I’m kind of known for this way of playing where you support yourself harmonically, and East Coast Love Affair was a good example of the beginnings of that for me. Now it’s gotten to a point where melody and chords are much more integrated, whereas before they were very clearly separate things— there’s the melody up top and then I’d go down and play some chords. I’m 14 years better now, and more able to play the song and deal with that harmony in a more organic way. Before, I’d be struggling. Now, I’m not.”

Throughout Standards, Rosenwinkel deftly supports his fluid linear statements with rich chord voicings. From a relaxed rendition of Wayne Shorter’s “Fall” to elegant interpretations of Thelonious Monk’s “Ask Me Now” and “Reflections” to gorgeous readings of standards such as “More Than You’ll Know,” “You’ve Changed,” and “You Go to My Head,” the guitarist embraces these timeless melodies with rare nuance and soul. And on a bossa nova-flavored rendition of Shorter’s “Ana Maria,” he flaunts some impressive fingerstyle playing. “That whole tune is fingerstyle, which is very strange for me,” explains Rosenwinkel. “I’m not a great fingerstyle player like a Lenny Breau. I really appreciate his playing and innovative techniques, and his contribution to the guitar was definitely strong, but I’m more of a George Van Eps and Tal Farlow kind of guy. They’re really important to me as a guitarist in everything that I do, particularly Van Eps, who focused on a sort of pianistic harmony, which is what I’m currently focused on. “I’ve learned so much from Van Eps in the way that he’s figured out how to approach finger mechanics in the left hand, so that you can have moving lines inside of chords and cadences within a voice. He pioneered that approach where it sounds like you have two separate musical motions going on at the same time, which is very hard to do on the guitar because you only have your left hand, obviously. Enjoying and listening to his music has been really helpful for me as a guitarist, and studying his books has also helped me a lot. I am always checking in with those Van Eps books and in 15 minutes I’ll learn something that helps me enormously.”

A pyrotechnic single-note stylist, Rosenwinkel cites Allan Holdsworth as a major inspiration for his flowing linear concept. “I believe Holdsworth is incredibly important to the language of jazz guitar,” he says. “He’s overlooked because stylistically he’s in the fusion camp very solidly, but if you get beyond that and you listen to the actual content of his playing and how he’s relating to harmony and lines, you’ll discover a guitarist that is virtually unsurpassed in terms of harmonic and linear sophistication, which is totally applicable to every modern jazz guitarist. Furthermore, I think that Allan Holdsworth and John Coltrane have a lot in common in terms of their linear conceptions. They’re obviously very, very different and have qualities that place them in totally different zones, but I see a connection between the language that Coltrane used and the technique that Allan Holdsworth has developed. I’m heavily influenced and inspired by Coltrane and the language that he used, and Holdsworth is definitely a touchstone for how to do that on the guitar.”

A genuine musical chameleon, Rosenwinkel is already onto his next recording, a singer-songwriter project that he’s been working on in London with British rock producer Paul Stacey (who has done recordings with the Black Crowes and Oasis). “All through my life I’ve had these songs come out of me t

Αποτελέσματα (Ελληνικά) 1:

ΩΣ ένα από τα πιο ΕΠΙΡΡΟΉ τζαζ κιθαρίστες της γενιάς του, παίζω του Kurt Rosenwinkel έχει ήδη αποσυντίθενται, μεταγραφή, και μίμησης από τις ορδές των επίδοξους νέοι κιθαρίστες σε μουσικά σχολεία σε όλο τον κόσμο. Αυτοί συρρέουν στις συναυλίες του και ενημερωθείτε για το στάδιο εγκατάστασης μετά από κάθε σετ, προσπαθεί να λύσει το αίνιγμα του πώς παίρνει το όμορφο ήχο — ακριβώς όπως ορδές από επίδοξους κιθαρίστες έκανε πίσω στη δεκαετία του ' 70 όταν Pat Metheny εμφανίστηκε στη σκηνή. Αν απομίμηση είναι η υψηλότερη μορφή κολακείας, δύο κιθαρίστες έχουν λόγο να αισθάνονται εξαιρετικά κολακευμένος.Μια restlessly δημιουργικό πνεύμα και παραγωγικός συνθέτης, Rosenwinkel το σκέφτομαι συνεχώς τον τόνο του και συνεχώς γίνονται Αναπροσαρμογές των εργαλείων του να φτάσει στο άκουσμα φευγαλέα αυτός είναι ακροατηρίου. «Για μένα, είναι ένα εκφραστικό ταξίδι,» λέει η 39-year-old κιθαρίστα, που μαθήτευσε με vibraphonist Gary Burton στο τις αρχές της δεκαετίας πριν από την ένταξή του Paul Motian ηλεκτρική μπάντα Bebop (1994-1998). «Είναι σαν εκφραστική επιτακτική ανάγκη να βγεί τον ήχο που έχω στο κεφάλι μου εκεί έξω. Κάθε κιθάρα που παίζω έχει διαφορετικές ποιότητες. Μερικές φορές επιθυμώ ότι θα μπορούσα να έχω την επίθεση από μία κιθάρα με στηρίζουν τη στρατηγική sustain από το άλλο και το λαιμό του ένα ακόμη — αλλά μπορείτε ακριβώς να κάνετε αυτό. Δεν μπορείτε να δημιουργήσετε το τέλειο μέσο. Εν τω μεταξύ, εργάζεστε με το τι έχετε και κάνει ό, τι μπορείτε για τη βελτίωση σε όλους αυτούς τους τομείς."Κατά την καταγραφή σύνοδο για το πρόσφατο άλμπουμ μπαλάντες, πρότυπα τρίο Vol. 1: αντανακλάσεις (που κυκλοφόρησαν από τη δική του νεοσύστατου από στόμα σε στόμα), Rosenwinkel, φάνηκε ικανοποιημένος με δύο νέα επί παραγγελία archtop κιθάρες που είχε πρόσφατα πάρει στο Παλέρμο από το όνομά του Domenico Moffa κατασκευαστής Σικελίας. Το ζεστό, ξυλώδη ύφος της τις κιθάρες — ένα ένα hollowbody και το άλλο μια ημι-κοίλο Kurt Rosenwinkel υπογραφή μοντέλο με ένα έλατο και σφενδάμου, πίσω και πλευρές — υπηρέτησε τον καλά στη σύνοδο αυτή, η οποία καταγράφηκε στο Μπρούκλιν τον Ιούνιο με το bassist Eric Revis (μακροχρόνια μέλος του Κουαρτέτου Marsalis Branford) και ντράμερ Eric Harland (με το Charles Lloyd Quartet και μέλος της το SF τζαζ συλλογική). «Ο ήχος του μοντέλου υπογραφή Moffa ήταν τόσο όμορφο που έπεσα ακριβώς ερωτευμένος με την κιθάρα,», λέει ο Rosenwinkel. "Moffa είναι ένα πρώην βιολί maker, και ήταν πραγματικά ανάρπαστος από την δεξιοτεχνία αυτού του μέσου. Και παίζει σαν ένα όνειρο. Έτσι, ηχητικά, που είναι ένας άλλος λόγος, γιατί αυτό το νέο ρεκόρ είναι σε αυτήν τη οικεία ζώνη, λόγω αυτό εκλεκτών οργάνων."Ωστόσο, από τη στιγμή που την πρόσληψή του στο χωριό πρωτοπορία μίας εβδομάδας έλασης γύρω από το Σεπτέμβριο, Rosenwinkel είχε αλλάξει πίσω να του D'Angelico NYSS-3 Νέα Υόρκη — το ίδιο τσεκούρι που έπαιζε στις Heartcore του 2003 και του 2005 βαθύ τραγούδι, καθώς και έντονα σπλαχνικό φάρμακο του 2008: Live στο χωριό εμπροσθοφυλακής, κατάκλισης διπλό CD που χαρακτηρίζει τον κιθαρίστα που απλώνεται με το κουιντέτο του εργασίας, τη στιγμή: saxophonist γενικής ιδέας Mark Turner, πιανίστας Aaron Goldberg, Joe Martin, ντράμερ και ο μπασίστας Eric Harland. Rosenwinkel εξηγεί του διακόπτη πίσω να το D'Angelico αυτό τον τρόπο: «ήμουν στην Πορτογαλία να παίξει μια συναυλία με την Ορχήστρα της τζαζ de Matosinhos, κάνει μεγάλη ζώνη ρυθμίσεις ορισμένων από τα τραγούδια μου, και πήρα το D'Angelico εκεί, επειδή μου αρέσει ο τρόπος που αντιδρά με τον παραμορφωμένο ήχο όταν παίζω τα πράγματα legato μολύβδου. Επίσης, είναι ακριβώς μια τέτοια ένα τσεκούρι εξοικειωμένοι για μένα που συνειδητοποίησα ότι εγώ θα μπορούσε να εκφράσει τον εαυτό μου καλύτερα στην κιθάρα ότι επειδή ξέρω όπου μπορώ να ωθήσει, όπου έχω να είναι λεπτή, τι μπορεί να κάνει, και αυτό που ηχεί όπως όταν παίζει για κάθε μέρος του την ταστιέρα. Έτσι, υπήρχε μια ζώνη άνεσης που πήρα πίσω με αυτό το μέσο. Μια κιθάρα Moffa είναι σαν ένα Bosendorfer πιάνο, όπου θα πρέπει να πραγματικά να μάθουν μια νέα τεχνική για να το παίξει, και είχα μια μεγάλη εμπειρία που παίζει ο Moffas — αλλά έφερα το D'Angelico να πρωτοπορεί, γιατί ήθελα να έχουν ότι έμπιστο φίλο εκεί. "Κατά την πρόσληψή του στην πρωτοπορία χωριό, Rosenwinkel έπαιξε του D'Angelico (με μια πρόσφατα προστιθέμενη pickup Seymour Duncan ' 59) μέσω του ενισχυτή Harry Colby τροποποιημένων Fender Twin Reverb. Στρέβλωση του, η οποία χρησιμοποίησε πολύ με φειδώ από συναυλία αυτή, που προήλθε από ένα πεντάλ Pro Co αρουραίος 1984-vintage. Και του λεπτές πινελιές της καθυστέρησης ήρθε από μια TimeFactor Eventide. «Θα χρησιμοποιηθεί για να χρησιμοποιήσετε μια γραμμή 6 καθυστέρηση, αλλά με αυτό το πεντάλ Eventide μπορείτε να αλλάξετε το ποσό της καθυστέρησης με ένα πεντάλ έκφραση, το οποίο είναι πολύ χρήσιμο για μένα δημιουργικά όταν είμαι προσπαθεί να γεφυρώσει το χάσμα μεταξύ παίζει κιθάρα και ακρόαση των πιανιστικών αρμονία,» εξηγεί ο ίδιος. "Μπορείτε να επίσης ωθήσει το πεντάλ μετά μπορείτε να παίξετε μια χορδή και την χορδή θα πραγματοποιηθεί με τις καθυστερήσεις άθικτο. Στη συνέχεια, μπορείτε να παίξετε άλλης χορδής στην κορυφή ο πρώτος που και να πάρετε εκείνο το είδος της τριτοβάθμιας αρμονίας και οικοδόμηση πιο σύνθετες μεγάλης. Είμαι πάντα ψάχνουν τρόπους για να επεκτείνουν την εκφραστικότητα του μέσου από την ηχητική άποψη."Η πιο πρόσφατη προσθήκη του Rosenwinkel μικρό οπλοστάσιο του πεντάλια αποτελεσμάτων είναι ένα Joemeek FloorQ οπτική διακόπτες compressor. «Πάντα είχα προβλήματα με τον ήχο την ανάκαμψη στην πετονιά, και θα ήθελα να βρούμε έναν τρόπο να ασχοληθεί με τα μεταβατικά που συμβαίνουν όταν παίζετε ένα σημείωμα,» λέει. "Σε ένα πληκτρολόγιο που μπορείτε να ελέγξετε την εκφραστικότητα του κάθε σημείωση μεταβάλλοντας την επίθεση, διάσπαση, διατήρηση, και να απελευθερώσει χαρακτηριστικά, και θα ήθελα πολύ να έχουν αυτό το είδος του ελέγχου σχετικά με μια κιθάρα, επειδή μου αρέσει ένα μαλακότερο, σφύρα-y είδος της επίθεσης. Συμπίεση μπορεί να βοηθήσει πειθήνιοι μεταβατικά, αλλά δεν είναι ιδανικό γιατί περιορίζει δυναμική περιοχή σας την ίδια στιγμή, και σας δυναμική περιοχή είναι επίσης σας εκφραστικό φάσμα. Για παράδειγμα, μερικές φορές έχω παίξει τεράστιο χορδές και χτύπημα αυτά πραγματικά σκληρά, και θέλω να είναι δυνατά. Ένα συμπιεστή πρόκειται για τον περιορισμό αυτό, που είναι ένα πρόβλημα. Το FloorQ είναι καλύτερο συναφώς από περισσότερες συμπιεστή πεντάλ, γιατί είναι μια οπτική διακόπτες compressor, η οποία είναι σχετικά διαφανής." Rosenwinkel χρησιμοποιεί επίσης πεντάλ TC ηλεκτρονικών στερεοφωνικό χορωδία και καθυστέρηση Nova ND-1.Ενώ ηχητικά περιπετειώδη Heartcore του Rosenwinkel ήταν ένα συναρπαστικό αμάλγαμα electronica και τζαζ που παράγεται από το hiphop εικονίδιο Q-Tip του A Tribe Called Quest, πρότυπα harkens πίσω στην ντεμπούτο ως ηγέτης — του 1995 ζωντανή ανατολική ακτή ερωτική σχέση, που τον είχε αντιμετώπιση τζαζ με Avishai Cohen μπασίστας και ντράμερ Jorge Rossy. "Που ήταν μια ωραία ηχογράφηση, αλλά νιώθω σαν να έχω περισσότερα να πω ως καλλιτέχνης σε αυτό το πλαίσιο, τώρα, και θα ήθελα απλώς να εξερευνήσετε αυτό το χώρο ανοιχτό, όμορφη και πάλι. Είμαι γνωστός είδος για αυτόν τον τρόπο του παιχνιδιού όπου υποστηρίζετε τον εαυτό σας είναι αρμονικά, και ανατολική ακτή ερωτική σχέση ήταν ένα καλό παράδειγμα η απαρχή της για μένα. Τώρα είναι φτάσει σε ένα σημείο όπου μελωδία και συγχορδίες εντάσσονται πολύ πιο, ενώ πριν ήταν πολύ σαφώς διαχωρισμένα πράγματα — υπάρχει η μελωδία επάνω στην κορυφή και στη συνέχεια θα ήθελα να πάω κάτω και να παίξει κάποια χορδές. Είμαι 14 ΕΤΩΝ καλύτερα τώρα, και περισσότερο σε θέση να παίξει το τραγούδι και να ασχοληθεί με αυτή την αρμονία σε ένα πιο οργανικό τρόπο. Πριν, εγώ θα να είμαι αγωνίζομαι. Τώρα, δεν είμαι."Σε όλη την πρότυπα, Rosenwinkel υποστηρίζει επιδέξια γραμμική δηλώσεις του ρευστού, με πλούσια χορδή μεγάλης. Από μια χαλαρή απόδοση του Wayne Σόρτερ "πτώση" σε κομψό ερμηνείες του μοναχού Thelonious "Ask Me Now" και "Αντανακλάσεις" πανέμορφο αναγνώσεις των προτύπων όπως "Περισσότερο από θα γνωρίζετε," "Σας έχετε αλλάξει," και "Πάει να μου κεφάλι σας," ο κιθαρίστας αγκαλιάζει αυτά τα διαχρονικό μελωδίες με σπάνια απόχρωση και ψυχή. Και σε μια γεύση bossa nova απόδοση του Shorter "Ana Maria", αυτός flaunts κάποια εντυπωσιακή fingerstyle παιχνίδι. «Αυτό το κομμάτι είναι fingerstyle, που είναι πολύ περίεργο για μένα,», εξηγεί ο Rosenwinkel. «Δεν είμαι ένας παίκτης μεγάλη fingerstyle όπως ένα Lenny Breau. Πραγματικά, εκτιμώ τις τεχνικές του παίζοντας και καινοτόμα, και τη συμβολή του στην κιθάρα ήταν σίγουρα ισχυρή, αλλά είμαι περισσότερο από ένα είδος George Van Eps και Tal Farlow τύπος. Είναι πραγματικά σημαντικό για μένα ως κιθαρίστας σε ό, τι κάνω, ιδιαίτερα Van Eps, ο οποίος επικεντρώθηκε σε ένα είδος της πιανιστικής αρμονίας, που είναι ό, τι είμαι σήμερα επικεντρωμένη στην. "Έχω μάθει τόσα πολλά από Van Eps με τον τρόπο που κατάλαβε πώς να προσέγγιση μηχανική δάχτυλο στο αριστερό χέρι, ώστε να μπορείτε να έχετε κινείται γραμμές στο εσωτερικό του χορδές και ρυθμοί μέσα σε μια φωνή. Χάραξε αυτήν την προσέγγιση, όπου ακούγεται σαν έχετε δύο ξεχωριστές μουσικές προτάσεις που συνεχίζεται την ίδια στιγμή, η οποία είναι πολύ δύσκολο να κάνουμε στην κιθάρα, επειδή έχετε μόνο το αριστερό σας χέρι, προφανώς. Απολαμβάνοντας και ακούγοντας τη μουσική του ήταν πραγματικά πολύ χρήσιμη για μένα ως κιθαρίστας, και μελετώντας τα βιβλία του επίσης με βοήθησαν πολύ. Πάντα τον έλεγχο με αυτά τα βιβλία Van Eps και σε 15 λεπτά θα μάθετε κάτι που με βοηθάει πάρα πολύ."Πυροτεχνικά στυλίστρια ενιαίος-σημείωση, Rosenwinkel αναφέρει ο κύριος Allan Holdsworth ως μια σημαντική πηγή έμπνευσης για τη ρέοντας γραμμική έννοια. «Πιστεύω ότι ο κύριος Holdsworth είναι απίστευτα σημαντικό στη γλώσσα της τζαζ κιθάρα,» λέει. "Αυτός είναι αγνοηθεί, διότι τεχνοτροπικά είναι στο στρατόπεδο σύντηξης πολύ σταθερά, αλλά εάν μπορείτε να πάρετε πέρα από αυτό, και μπορείτε να ακούσετε το πραγματικό περιεχόμενο του το παιχνίδι και πώς αυτός που αφορούν την αρμονία και τις γραμμές, θα ανακαλύψετε μια κιθαρίστας που είναι σχεδόν αξεπέραστη όσον αφορά την αρμονική και γραμμική εκλέπτυνση, που εντελώς εφαρμόζεται σε κάθε σύγχρονη τζαζ κιθαρίστα. Επιπλέον, νομίζω ότι ο κύριος Allan Holdsworth και John Coltrane έχουν πολλά κοινό όσον αφορά τους γραμμική συλλήψεις. Προφανώς είναι πολύ, πολύ διαφορετικό και έχουν ιδιότητες που βάζουμε σε εντελώς διαφορετικές ζώνες, αλλά βλέπω μια σύνδεση μεταξύ της γλώσσας που χρησιμοποιείται Κολτρέιν και η τεχνική που ανέπτυξε ο κύριος Allan Holdsworth. Είμαι σε μεγάλο βαθμό επηρεάζεται και εμπνευσμένη από Κολτρέιν και η γλώσσα που χρησιμοποίησε, και ο κύριος Holdsworth είναι σίγουρα η λυδία λίθος για το πώς να το κάνουμε αυτό στην κιθάρα.»Ένα γνήσιο μουσικό χαμαιλέοντας, Rosenwinkel είναι ήδη επάνω η επόμενη καταγραφή, ένα έργο του τραγουδιστής-τραγουδοποιός που έχει εργαστεί σε στο Λονδίνο με βρετανική ροκ παραγωγό Paul Stacey (ο οποίος έχει κάνει ηχογραφήσεις με το μαύρο Crowes και Oasis). "Όλη τη διάρκεια ζωή μου που είχα αυτά τα τραγούδια έρχονται από μένα t

Αποτελέσματα (Ελληνικά) 3:

ΩΣ ένας από τους πιο ισχυρούς τζαζ δημοφιλείς κιθαρίστες της γενιάς του, Kurt Rosenwinkel του παιχνιδιού έχει κατατεμαχισμένοι, μεταγραφή, και αντιγράφηκε από ορδές επίδοξων νεαρών guitar player σε μουσικά σχολεία σε ολόκληρο τον κόσμο. Το σμήνος του εκτελέσεων και ελέγξτε τη ρύθμιση στάδιο μετά από κάθε ρύθμιση,Προσπαθώντας να λύσουν το little riddle του πώς ο ίδιος παίρνει το όμορφο ήχο-όπως ακριβώς ορδές θα έκανε δημοφιλείς κιθαρίστες πίσω στο ' 70s όταν Pat Metheny εμφανίστηκαν στην σκηνή. Αν απομίμηση είναι η υψηλότερη μορφή χωρίς κολακεία, τόσο δημοφιλείς κιθαρίστες έχουν κάθε λόγο να αισθάνονται πολύ κολακευμένος.

restlessly ένα δημιουργικό πνεύμα και παραγωγικός συνθέτης,