Structuring of the Critical Success

Structuring of the Critical Success FactorsThe literature divides success of the project into two components: project success factors, which aresimilar independent variables that contribute to the likelihood of success and the success criteria, aremeasured and used to determine whether the project was a success or failure (and Jugdev Muller, 2012).The conceptual bases that address the paradigm were identified by Rockart (1979), Pinto and Slevin(1987), and Belassi Tukel (1996), Pinto and Prescott (1998), Fortune and White (2006). (Morris and Hough,1987, Turner, 1999; Wateridge, 1998).Jugdev and Muller (2012) examined the literature on project success factors by use of keys andidentification of publications and found that the publications of Pinto and Slevin (1998 a, b) were the mostrelevant, according Baccarini (1999) Shenhar et al (1997, 2001), and Munns and Bjeirmi (1996). The classicstudy identified as mission support manager, planning / project schedule, and to query the customer andprioritizing critical success factors (Pinto and Slevin, 1987). A more empirical study appeared to supportthis list, identifying the most important critical success factors are: clear goals, senior executive support,adequate resources (White and Fortune, 2002). By analyzing 63 publications establishing the criticalfactors, Fortune and White (2006) identified that there was a limited agreement among some writers onwhat factors. Three surveys conducted in depth (Hyvräri, 2006; Andersen et al 2006;. Christenson, 2008)based on the references above, were selected as the conceptual basis for pointing out the variablesresponsible for project success

Αποτελέσματα (Ελληνικά) 1:

Δόμηση του Critical Success Factors
Η λογοτεχνία διαιρεί την επιτυχία του έργου σε δύο συνιστώσες: παράγοντες επιτυχίας του έργου, οι οποίες είναι
παρόμοιες ανεξάρτητες μεταβλητές που συμβάλλουν στην πιθανότητα επιτυχίας και τα κριτήρια επιτυχίας, οι
μετριέται και χρησιμοποιείται για να καθορίσει αν το σχέδιο ήταν μια επιτυχία ή την αποτυχία (και Jugdev Muller, 2012).
Οι εννοιολογικές βάσεις που καλύπτουν το παράδειγμα εντοπίστηκαν από Rockart (1979), Pinto και Slevin
(1987), και Belassi Tukel (1996), Pinto και Prescott (1998), Fortune and White (2006). (Morris και Hough,
1987, Turner, 1999? Wateridge, 1998).
Jugdev και Muller (2012) εξέτασε τη βιβλιογραφία σχετικά με τους παράγοντες επιτυχίας του έργου με τη χρήση των πλήκτρων και
ταυτοποίηση των δημοσιεύσεων και διαπίστωσε ότι οι δημοσιεύσεις της Pinto και Slevin (1998 α, β) ήταν το πιο
σχετικό, σύμφωνα Baccarini (1999) Shenhar et al (1997, 2001), και Munns και Bjeirmi (1996). Η κλασική
μελέτη προσδιόρισε ως διευθυντής υποστήριξης της αποστολής, τον προγραμματισμό / χρονοδιάγραμμα του έργου, και το ερώτημα του πελάτη και
την ιεράρχηση των κρίσιμων παραγόντων επιτυχίας (Pinto και Slevin, 1987). Μια πιο εμπειρική μελέτη φαίνεται να υποστηρίζει
αυτή τη λίστα, προσδιορίζοντας τα πιο σημαντικά κρίσιμοι παράγοντες επιτυχίας είναι: σαφείς στόχους, ανώτερο στέλεχος υποστήριξης,
επαρκείς πόρους (White and Fortune, 2002). Με την ανάλυση 63 δημοσιεύσεις καθορισμό των κρίσιμων
παραγόντων, Fortune and White (2006) διαπίστωσε ότι υπήρχε μια περιορισμένη συμφωνία μεταξύ ορισμένων συγγραφέων για
ποιοι παράγοντες. Τρεις έρευνες που διεξάγονται σε βάθος (Hyvräri, 2006? Andersen et al 2006 ;. Christenson, 2008)
με βάση τις παραπάνω αναφορές, επιλέχθηκαν ως εννοιολογική βάση για την επισημαίνοντας τις μεταβλητές
υπεύθυνη για την επιτυχία του έργου

Αποτελέσματα (Ελληνικά) 2:

Δόμηση των κρίσιμων παραγόντων επιτυχίας
Η βιβλιογραφία χωρίζει την επιτυχία του έργου σε δύο συνιστώσες: παράγοντες επιτυχίας του έργου, οι
παρόμοιες ανεξάρτητες μεταβλητές που συμβάλλουν στην πιθανότητα επιτυχίας και στα κριτήρια επιτυχίας,
να προσδιοριστεί αν το έργο ήταν επιτυχές ή απέτυχε (και ο Jugdev Μιούλερ, 2012).
Οι εννοιολογικές βάσεις που αφορούν το πρότυπο αναγνωρίστηκαν από το Rockart (1979), το Πίντο και το Σλέβιν
(1987), και Belassi Tukel (1996), Πίντο και Πρέσκοτ (1998), τύχη και λευκό (2006). (Μόρις και Χάουγκ,
1987, Τέρνερ, 1999. Γουάινριτζ, 1998).
Ο jugdev και ο Μύλερ (2012) εξέτασαν τη βιβλιογραφία για τους παράγοντες επιτυχίας του έργου με τη χρήση κλειδιών και
την ταυτοποίηση των δημοσιεύσεων και διαπίστωσε ότι οι δημοσιεύσεις του Πίντο και του Σλέβιν (1998 a, b)
σχετικά, σύμφωνα με το Απολυαρίνι (1999) (1997, 2001), και τα Munns και Bjeirmi (1996). Το κλασικό
διαχείριση της αποστολής, προγραμματισμός/πρόγραμμα έργου, και να υποβάλετε ερώτημα στον πελάτη και
προτεραιοτικός παράγοντας επιτυχίας (Πίντο και Σλέβιν, 1987). Μια πιο εμπειρική μελέτη φάνηκε να υποστηρίζει
τον κατάλογο αυτό, εντοπίζοντας τους σημαντικότερους σημαντικούς παράγοντες επιτυχίας: σαφείς στόχοι, ανώτερη εκτελεστική υποστήριξη
επαρκείς πόρους (λευκό και Fortune, 2002). Αναλύοντας 63 δημοσιεύσεις που θεσπίζουν τις κρίσιμες
(2006) διαπίστωσε ότι υπήρχε περιορισμένη συμφωνία μεταξύ ορισμένων συγγραφέων για την
Τι παράγοντες. Τρεις έρευνες που διεξήχθησαν σε βάθος (Hyvräri, 2006, Άντερσεν et al 2006;. Χριστοσόν, 2008)
Βάσει των ανωτέρω παραπομπών, επιλέχθηκαν ως εννοιολογική βάση για την επισήμανση των
υπεύθυνος για την επιτυχία του έργου

Αποτελέσματα (Ελληνικά) 3:

Δομή των κρίσιμων παραγόντων επιτυχίας
Η βιβλιογραφία διαιρεί την επιτυχία του έργου σε δύο συνιστώσες: παράγοντες επιτυχίας του έργου, οι οποίοι είναι
Παρόμοιες ανεξάρτητες μεταβλητές που συμβάλλουν στην πιθανότητα επιτυχίας και τα κριτήρια επιτυχίας, είναι:
μετράται και χρησιμοποιείται για να καθορίσει αν το έργο ήταν επιτυχία ή αποτυχία (και Jugdev Muller, 2012).
Οι εννοιολογικές βάσεις που αφορούν το πρότυπο εντοπίστηκαν από τους Rockart (1979), Pinto και Slevin
(1987) και Belassi Tukel (1996), Pinto και Prescott (1998), Fortune and White (2006).(Morris και Hough,
1987, Turner, 1999, Wateridge, 1998).
Η Jugdev και η Muller (2012) εξέτασαν τη βιβλιογραφία σχετικά με τους παράγοντες επιτυχίας του έργου με τη χρήση κλειδιών και
Αναγνώριση των εκδόσεων και διαπίστωση ότι οι εκδόσεις Pinto και Slevin (1998 α, β) ήταν οι περισσότερες
σχετικά, σύμφωνα με το Baccarini (1999) Shenhar et al (1997, 2001) και τους Munns και Bjeirmi (1996).Το κλασικό
μελέτη προσδιοριζόμενη ως διαχειριστής υποστήριξης αποστολής, προγραμματισμός/ πρόγραμμα έργου, και ερώτηση του πελάτη και
Προτεραιότητα των κρίσιμων παραγόντων επιτυχίας (Pinto και Slevin, 1987).Μια πιο εμπειρική μελέτη φαίνεται να υποστηρίζει
ο κατάλογος αυτός, ο οποίος προσδιορίζει τους σημαντικότερους κρίσιμους παράγοντες επιτυχίας είναι: σαφείς στόχοι, ανώτερη εκτελεστική στήριξη,
επαρκείς πόροι (White and Fortune, 2002).Αναλύοντας τις 63 δημοσιεύσεις που καθορίζουν την κρίσιμη κατάσταση
Οι παράγοντες, Fortune και White (2006) προσδιόρισαν ότι υπήρχε περιορισμένη συμφωνία μεταξύ ορισμένων συγγραφέων
Τι παράγοντες.Διεξήχθησαν τρεις εις βάθος έρευνες (HyvrDrive 228;ρι, 2006· Andersen et al·.Κρίστενσον, 2008
Με βάση τα ανωτέρω στοιχεία, επιλέχθηκαν ως εννοιολογική βάση για την επισήμανση των μεταβλητών
υπεύθυνος για την επιτυχία του έργου