of duty fails to deliver sufficient

of duty fails to deliver sufficient moral impetus, aesthetic response may
stand a better chance. Such motives are, of course, human-centered, but
this is no reason to eschew them. On the contrary: to include aesthetic
experience in a theory of ecologically grounded moral value not only
gives us one more reason to behave in less destructive short-sighted ways
toward the environment, but also prods us to consider deeper questions
about why our complex relationship to nonhuman nature has netted so
much damage— despite our claim to value its aesthetic worth. While aesthetic
experience is itself anthropocentric, this need not imply that the
value of nonhuman beings or systems is reducible to a judgment of their
aesthetic qualities. Instead, I suggest that a cultivated openness to the aesthetic
aspect of experience can move us beyond transitory self-satisfaction
or hollow notions of “prettyness” or “cuteness” by deepening our appreciation
for creatures and places not always regarded as beautiful. What
such an openness requires, however, is the recognition that the intimacy
of our relationships with nonhuman animals and systems is one of equal
girth regardless the aesthetic values represented in the popular culture.
Perhaps, however, the notion that moral action can be moved by aesthetic
experience is unrealistic. Indeed, perhaps it requires a kind of
knowledge available only to, say, a handful of naturalists, and thus
restricts its offer of moral opportunity to a very limited domain of agents.
This worry, however, is a needless one, for aesthetic experience is not only
cognitive, but also somatic, perceptual, and contextually situated in the
sexes, ethnicities, abilities, ages, and specific experiences of its subjects. It
can appeal to us across a broad range of occasion, and it can make us
more acutely aware of the experiential conditions of many others—however
alike or different they may be from ourselves.
What I am proposing, moreover, is not that we replace other systems
of moral valuation with one based on aesthetic criteria, but rather that if
we took the aesthetic value of natural objects more seriously than we do
now as a value worth cultivating, we might find ourselves nearer to an
ethos whose vision of moral action—praxis—is justified at least in part
by the possibility of experience whose loss we cannot endure, and whose
objects we cannot but know to be vulnerable to our present state of environmental
abuse. If aesthetic experience has moral value for ecology, it is
because it can (a) encourage actions that condition the ecological stability
requisite to aesthetic experience in the future, and (b) move us to

Αποτελέσματα (Ελληνικά) 1:

του δασμού αποτυγχάνει να παραδώσει αρκετή ώθηση ηθική, αισθητική απάντηση μπορεί νασταθεί μια καλύτερη πιθανότητα. Τέτοια κίνητρα είναι, φυσικά, με επίκεντρο τον άνθρωπο, αλλάαυτό δεν αποτελεί λόγο να αποφεύγουν τους. Αντίθετα: να περιλαμβάνουν αισθητικήεμπειρία σε μια θεωρία της οικολογικά γειωμένο ηθική αξία όχι μόνομας δίνει έναν ακόμη λόγο να συμπεριφέρονται με λιγότερο καταστροφικές κοντόφθαλμη τρόπουςπρος το περιβάλλον, αλλά να εξετάσουμε τις βαθύτερες ερωτήσεις ράβδοισχετικά με το γιατί μας περίπλοκη σχέση nonhuman φύση έχει συμψηφίζονται έτσιμεγάλη ζημιά — παρά την απαίτησή μας να εκτιμήσουν την αισθητική αξία. Ενώ αισθητικήη εμπειρία είναι ίδια ανθρωποκεντρική, αυτό σημαίνει ότι τοτιμή nonhuman όντα ή συστήματα είναι αναγώγιμη μια απόφαση του τουςαισθητικές ιδιότητες. Αντ ' αυτού, μπορώ να υποθέσω ότι ένα καλλιεργημένο άνοιγμα προς την αισθητικήπτυχή της εμπειρίας να μετακινήσετε μας πέρα από την μεταβατική αυτοϊκανοποίησηςή κοίλο έννοιες της "prettyness" ή "εξυπνάδα" από την εμβάθυνση εκτίμησή μαςγια πλάσματα και τις θέσεις που δεν είναι πάντα να θεωρηθεί ως όμορφο. Τιτέτοια άνοιγµα απαιτεί, ωστόσο, είναι η αναγνώριση ότι η οικειότητατων σχέσεών μας με πρωτεύοντα ζώα και συστήματα είναι ένα ίσοπερίμετρο ανεξάρτητα της αισθητικής αξίας εκπροσωπούνται μέσα στη δημοφιλή καλλιέργεια.Ίσως, ωστόσο, την έννοια ότι η ηθική δράση μπορεί να μετακινηθεί από την αισθητικήεμπειρία δεν είναι ρεαλιστικό. Πράγματι, ίσως απαιτεί ένα είδος τηςγνώση που είναι διαθέσιμη μόνο σε, ας πούμε, μια χούφτα των φυσιοδιφών, και έτσιπεριορίζει την πρότασή της για ηθική ευκαιρία σε έναν πολύ περιορισμένο τομέα των πρακτόρων.Αυτή η ανησυχία, ωστόσο, είναι περιττό, για αισθητική εμπειρία, είναι όχι μόνογνωστική, αλλά επίσης σωματικά, αντιληπτική, και με βάση τα συμφραζόμενα βρίσκεται σε τοφύλων, εθνότητες, ικανότητες, ηλικίες και συγκεκριμένες εμπειρίες από τα θέματά του. Αυτόνα έκκληση να μας σε ένα ευρύ φάσμα περίσταση, και μπορεί να μας κάνειμεγαλύτερη επίγνωση της τις βιωματικές συνθήκες πολλών άλλων — ωστόσοόμοια ή διαφορετική μπορούν να είναι από τους εαυτούς μας.Αυτό που προτείνω, επιπλέον, δεν είναι να αντικαταστήσουμε τα άλλα συστήματαηθική αποτίμησης με ένα βάσει των αισθητικών κριτηρίων, αλλά μάλλον ότι ανπήραμε την αισθητική αξία του φυσικού αντικείμενα πιο σοβαρά από ό, τι κάνουμετώρα ως τιμή αξίζει την καλλιέργεια, θα μπορούσαμε να βρούμε τους εαυτούς μας πιο κοντά σε μιαήθος του οποίου το όραμα του ηθική δράση-praxis-δικαιολογείται τουλάχιστον στο τμήμαμε τη δυνατότητα εμπειρίας των οποίων απώλεια μας δεν μπορούν να αντέξουν, και του οποίουαντικείμενα, δεν μπορούμε παρά να ξέρετε για να είναι ευάλωτος στην σημερινή μας κατάσταση των περιβαλλοντικώνκατάχρηση. Αν η αισθητική εμπειρία έχει ηθική αξία για την οικολογία, είναιεπειδή μπορεί να (α) ενθαρρύνει τις ενέργειες που προϋπόθεση της οικολογικής σταθερότηταςαπαραίτητη για την αισθητική εμπειρία, στο μέλλον, και (β) μας οδηγούν να

Αποτελέσματα (Ελληνικά) 2:

του δασμού που αδυνατεί να παραδώσει επαρκή ηθική ώθηση, αισθητική αντίδραση μπορεί να
σταθεί μια καλύτερη τύχη. Τέτοια κίνητρα είναι, φυσικά, με επίκεντρο τον άνθρωπο, αλλά
αυτό δεν είναι λόγος για να τους αποφεύγουν. Αντίθετα: για να συμπεριλάβει την αισθητική
εμπειρία σε μια θεωρία της οικολογικής γειωμένο ηθική αξία, όχι μόνο
μας δίνει έναν ακόμη λόγο να συμπεριφέρονται σε λιγότερο καταστροφική κοντόφθαλμη τρόπους
προς το περιβάλλον, αλλά μας σπρωξίματα επίσης να εξετάσει βαθύτερα ερωτήματα
σχετικά με το γιατί περίπλοκη σχέση μας με μη ανθρώπινης φύσης έχει συμψηφίζονται τόσο
πολύ ΒΛΑΒΗ, παρά την απαίτησή μας να εκτιμούν την αισθητική αξία του. Ενώ η αισθητική
εμπειρία είναι η ίδια ανθρωποκεντρική, η ανάγκη αυτή δεν σημαίνει ότι η
αξία των μη ανθρώπινων όντων ή συστήματα μπορεί να αναχθεί σε μια απόφαση του τους
αισθητικές ιδιότητες. Αντ 'αυτού, προτείνω μια καλλιεργούμενη άνοιγμα προς την αισθητική
πτυχή της εμπειρίας μπορεί να μας οδηγήσει πέρα από μεταβατική αυτο-ικανοποίηση
ή κούφια έννοιες της «prettyness" ή "εξυπνάδα" με την εμβάθυνση εκτίμησή μας
για τα πλάσματα και θέσεις δεν είναι πάντα θεωρείται ως όμορφη. Τι
απαιτεί μια τέτοια ευρύτητα, όμως, είναι η αναγνώριση ότι η οικειότητα
των σχέσεων μας με τα μη ανθρώπινα ζώα και τα συστήματα είναι ένας από τους ίση
περίμετρο, ανεξάρτητα από τις αισθητικές αξίες εκπροσωπούνται στη λαϊκή κουλτούρα.
Ίσως, όμως, η αντίληψη ότι η ηθική δράση μπορεί να μετακινηθεί από αισθητική
εμπειρία είναι ρεαλιστικό. Πράγματι, ίσως χρειάζεται ένα είδος
γνώσης διαθέσιμο μόνο σε, ας πούμε, μια χούφτα από φυσιοδίφες, και έτσι
περιορίζει την προσφορά της ηθικής ευκαιρία σε πολύ περιορισμένο πεδίο των παραγόντων.
Αυτή η ανησυχία, ωστόσο, είναι περιττό ένα, για την αισθητική εμπειρία είναι όχι μόνο
γνωστικών, αλλά και σωματικά, αντιληπτικών, και τα συμφραζόμενα βρίσκεται στα
φύλα, τις εθνότητες, τις ικανότητες, την ηλικία, καθώς και συγκεκριμένες εμπειρίες των θεμάτων του. Θα
μπορεί να προσφύγει σε μας σε ένα ευρύ φάσμα ευκαιρία, και αυτό μπορεί να μας κάνει
πιο πλήρη επίγνωση των βιωματικών συνθήκες πολλοί άλλοι, ωστόσο
το ίδιο ή διαφορετικό που μπορεί να είναι από τους εαυτούς μας.
Αυτό που προτείνω, εξάλλου, δεν είναι να αντικαταστήσουμε άλλα συστήματα
ηθικής αποτίμησης με εκείνη που βασίζεται σε αισθητικά κριτήρια, αλλά μάλλον ότι αν
πήραμε την αισθητική αξία των φυσικών αντικειμένων πιο σοβαρά από ό, τι κάνουμε
τώρα ως αξία αξίζει να καλλιεργηθούν, θα μπορούσαμε να βρεθούμε πιο κοντά σε ένα
ήθος του οποίου το όραμα της ηθικής αναληφθεί δράση; Praxis-δικαιολογείται, τουλάχιστον εν μέρει,
από τη δυνατότητα της εμπειρίας του οποίου η απώλεια δεν μπορεί να αντέξει, και των οποίων
τα αντικείμενα δεν μπορούμε παρά να γνωρίζουν ότι είναι ευάλωτοι στη σημερινή κατάσταση της περιβαλλοντικής μας
κατάχρησης. Εάν η αισθητική εμπειρία έχει ηθική αξία για την οικολογία, είναι
επειδή μπορεί (α) να ενθαρρύνει ενέργειες που διέπουν την οικολογική σταθερότητα
απαιτούμενη για την αισθητική εμπειρία στο μέλλον, και (β) μας μεταφέρει σε

Αποτελέσματα (Ελληνικά) 3:

Του δασμού δεν καταφέρνει να παραδώσει επαρκή ηθική πνοή, αισθητική ανταπόκριση μπορεί
περισσότερες πιθανότητες. Τέτοια κίνητρα είναι, φυσικά, του ανθρώπου-centered, αλλά
αυτός δεν είναι λόγος να απόσχουν από αυτούς. Το αντίθετο: να περιλαμβάνουν αισθητική
εμπειρία σε μια θεωρία της οικολογικά γειωμένο ηθική αξία όχι μόνο
μας δίνει έναν ακόμα λόγο να συμπεριφέρονται σε λιγότερο καταστροφική κοντόφθαλμη τρόπους
προς το περιβάλλον,Αλλά και παράγουν ηλεκτρικές εκκενώσεις μας να εξετάσουμε βαθύτερα ερωτήματα
περίπου γιατί μας πολύπλοκες σχέσεις να nonhuman φύση έχει συμψηφίζονται ώστε
πολύ ζημιά- παρά την αξίωση να τιμή η αισθητική αξίζει. Ενώ οι αισθητικές
η εμπειρία είναι η ίδια ανθρωποκεντρική, αυτή η ανάγκη δεν σημαίνει ότι το
τιμή της nonhuman όντα ή τα συστήματα είναι reducible σε μια απόφαση της τους
αισθητικές ποιότητες. Αντ' αυτού,