Health care coverage through public

Health care coverage through public or private health
insurance promotes access to medical goods and services,
and provides financial security against unexpected or serious
illness. However, the percentage of the population covered by
such insurance does not provide a complete indicator of
accessibility, since the range of services covered and the
degree of cost-sharing applied to those services also affects
access to care.
Most OECD countries have achieved universal (or nearuniversal)
coverage of health care costs for a core set of
services, which usually include consultations with doctors
and specialists, tests and examinations, and surgical and
therapeutic procedures (Figure 7.1). Generally, dental care
and pharmaceutical drugs are partially covered, although
there are a number of countries where these services must
be purchased separately (OECD, 2015).
Three OECD countries do not have universal (or near-universal)
health coverage: Greece, the United States and
Poland. In Greece, the economic crisis has reduced health
insurance coverage among people who have become longterm
unemployed, and many self-employed workers have
also decided not to renew their health insurance plan
because of reduced disposable income. However, since
June 2014, uninsured people are covered for prescribed
pharmaceuticals and for services in emergency departments
in public hospitals, as well as for non-emergency
hospital care under certain conditions (Eurofound, 2014). In
the United States, coverage is provided mainly through
private health insurance, and 54% of the population had this
for their basic coverage in 2014. Publicly financed coverage
insured 34.5% of the population (the elderly, people with
low income or with disabilities), leaving 11.5% of the population
without insurance. The percentage of the population
uninsured decreased from 14.4% in 2013 to 11.5% in 2014,
following the implementation of the Affordable Care Act
which is designed to expand health insurance coverage
(Cohen and Martinez, 2015). In Poland, a tightening of the
law in 2012 made people lose their social health insurance
coverage if they fail to pay their contribution. However, it is
common for uninsured people who need medical care to go
to emergency services in hospital, where they will be
encouraged to get an insurance.
Basic primary health coverage, whether provided through
public or private insurance, generally covers a defined
“basket” of benefits, in many cases with cost-sharing. In
some countries, additional health coverage can be purchased
through private insurance to cover any cost-sharing left
after basic coverage (complementary insurance), add
additional services (supplementary insurance) or provide
faster access or larger choice to providers (duplicate insurance).
Among the 34 OECD countries, nine have private
coverage for over half of the population (Figure 7.2).
Private health insurance offers 95% of the French population
complementary insurance to cover cost-sharing in the social
security system. The Netherlands has the largest supplementary
market (86% of the population), followed by
Israel (83%), whereby private insurance pays for prescription
drugs and dental care that are not publicly reimbursed.
Duplicate markets, providing faster private-sector access to
medical services where there are waiting times in public
systems, are largest in Ireland (45%) and Australia (47%).
The population covered by private health insurance has
increased in some OECD countries over the past decade,
whereas it has decreased in others. It increased in some
Nordic countries such as Denmark where one-third of the
population now has a private health insurance (up from
less 10% in 2005) and in Finland where the growth has been
more modest, but remains almost non-existent in other
Nordic countries. Private health insurance coverage has
also increased in Australia and Korea, but it has come
down in Ireland, New Zealand and the United Kingdom
(Figure 7.3).
The importance of private health insurance is linked to several
factors, including gaps in access to publicly financed services,
government interventions directed at private health
insurance markets, and historical development.

Αποτελέσματα (Ελληνικά) 1:

Κάλυψη υγειονομικής περίθαλψης μέσω της δημόσιας ή ιδιωτικής υγείαςασφάλιση προωθεί την πρόσβαση σε ιατρικά προϊόντα και υπηρεσίες,και παρέχει οικονομική ασφάλεια ενάντια σε μη αναμενόμενους ή σοβαρέςασθένεια. Ωστόσο, το ποσοστό του πληθυσμού που καλύπτονται απόασφάλιση αυτή δεν παρέχει μια πλήρη ένδειξηπροσβασιμότητα, δεδομένου ότι το φάσμα των υπηρεσιών που καλύπτονται και τοεπηρεάζει επίσης το βαθμό καταμερισμού του κόστους εφαρμόζεται σε αυτές τις υπηρεσίεςπρόσβαση στην περίθαλψη.Οι περισσότερες χώρες του ΟΟΣΑ έχουν επιτευχθεί καθολική (ή nearuniversal)κάλυψη των δαπανών υγειονομικής περίθαλψης για ένα βασικό σύνολουπηρεσίες, οι οποίες συνήθως περιλαμβάνουν διαβουλεύσεις με γιατρούςκαι ειδικών, τεστ και εξετάσεις και χειρουργικές καιθεραπευτικές διαδικασίες (σχήμα 7.1). Γενικά, οδοντιατρική περίθαλψηκαι φαρμακευτικά φάρμακα καλύπτονται εν μέρει, αν καιΥπάρχουν ορισμένες χώρες όπου οι υπηρεσίες αυτές πρέπει νανα αγοραστεί ξεχωριστά (ΟΟΣΑ, 2015).Τρεις χώρες του ΟΟΣΑ δεν έχουν καθολική (ή σχεδόν καθολική)κάλυψη υγείας: Ελλάδα, οι Ηνωμένες Πολιτείες καιΠολωνία. Στην Ελλάδα, η οικονομική κρίση έχει μειώσει την υγείαασφαλιστικής κάλυψης μεταξύ των ανθρώπων που έχουν γίνει μακροχρόνιεςάνεργοι, και πολλοί αυτοαπασχολούμενοι έχουνεπίσης, αποφάσισε να μην ανανεώσει τους σχέδιο ασφάλισης υγείαςλόγω της μειωμένης διαθέσιμου εισοδήματος. Ωστόσο, δεδομένου ότιΙουνίου 2014, ανασφάλιστα άτομα καλύπτονται για συνταγογραφείταιφαρμακευτικά προϊόντα και τις υπηρεσίες στις υπηρεσίες έκτακτης ανάγκηςστα δημόσια νοσοκομεία, καθώς και για μη-έκτακτης ανάγκηςνοσοκομειακή περίθαλψη υπό ορισμένες προϋποθέσεις (Eurofound, 2014). ΣεΟι Ηνωμένες Πολιτείες, κάλυψη παρέχεται κυρίως μέσωιδιωτική ασφάλιση υγείας, και 54% του πληθυσμού είχε αυτόγια τους βασική κάλυψη για το 2014. Δημόσια χρηματοδότηση κάλυψηασφαλισμένος 34,5% του πληθυσμού (ηλικιωμένους, άτομα μεχαμηλό εισόδημα ή με ειδικές ανάγκες), αφήνοντας το 11,5% του πληθυσμούχωρίς ασφάλιση. Το ποσοστό του πληθυσμούανασφάλιστων μειώθηκε από 14,4% το 2013 σε 11,5% το 2014,μετά την εφαρμογή του την προσιτή φροντίδα πράξηοποία έχει σχεδιαστεί για να επεκτείνει την κάλυψη ασφάλισης υγείας(Cohen και Martinez, 2015). Στην Πολωνία, τη θέσπιση αυστηρότερων από τοδικαίου στο 2012 έκανε άνθρωποι χάνουν τους κοινωνικής ασφάλισης υγείαςκάλυψη αν αποτύχουν να καταβάλλουν τη συνεισφορά τους. Ωστόσο, είναικοινό για ανασφάλιστα άτομα που χρειάζονται ιατρική περίθαλψη να πάειυπηρεσίες έκτακτης ανάγκης στο νοσοκομείο, όπου θαενθαρρύνονται να πάρετε μια ασφάλισης.Βασική πρωτοβάθμια υγειονομική κάλυψη, είτε παρέχονται μέσωδημόσια ή ιδιωτική ασφάλιση, καλύπτει γενικά μια ορισμένη«καλάθι» των παροχών, σε πολλές περιπτώσεις με επιμερισμού του κόστους. Σεορισμένες χώρες, μπορεί να αγοραστεί η πρόσθετη υγειονομική κάλυψημέσω της ιδιωτικής ασφάλισης για την κάλυψη κάθε αριστερά επιμερισμού του κόστουςμετά την βασική κάλυψη (συμπληρωματική ασφάλιση), προσθέστεπρόσθετες υπηρεσίες (επικουρικής ασφάλισης) ή να παρέχουνταχύτερη πρόσβαση ή μεγαλύτερη επιλογή για τους παρόχους (διπλότυπες ασφάλισης).Μεταξύ των 34 χωρών του ΟΟΣΑ, εννέα έχουν ιδιωτικόκάλυψη για πάνω από το μισό του πληθυσμού (σχήμα 7.2).Ιδιωτική ασφάλιση υγείας προσφέρει το 95% του γαλλικού πληθυσμούσυμπληρωματικής ασφάλισης για την κάλυψη επιμερισμού του κόστους στην κοινωνικήσύστημα ασφαλείας. Η Ολλανδία έχει το μεγαλύτερο συμπληρωματικήαγορά (86% του πληθυσμού), ακολουθούμενη απόΙσραήλ (83%), βάσει της οποίας ιδιωτική ασφάλιση πληρώνει για τη συνταγήφάρμακα και οδοντιατρική φροντίδα, που δεν επιστρέφονται δημόσια.Διπλότυπο αγορές, παρέχοντας ταχύτερη ιδιωτικού τομέα πρόσβαση σειατρικές υπηρεσίες, όπου εκεί περιμένουν φορές στο δημόσιοσυστήματα, είναι μεγαλύτερες στην Ιρλανδία (45%) και την Αυστραλία (47%).Ο πληθυσμός που καλύπτεται από ιδιωτική ασφάλιση υγείας έχειαυξήθηκε σε ορισμένες χώρες του ΟΟΣΑ κατά την τελευταία δεκαετία,ενώ αυτό μειώθηκε σε άλλες. Αυξήθηκε σε ορισμένεςΣκανδιναβικές χώρες όπως η Δανία όπου το ένα τρίτο τουπληθυσμός τώρα έχει ένα ιδιωτικό ασφαλιστήριο υγείας (επάνω απόμείον 10% το 2005) και στη Φινλανδία, όπου η ανάπτυξη είναιπιο μετριοπαθή, αλλά παραμένει σχεδόν ανύπαρκτα σε άλλεςΣκανδιναβικές χώρες. Έχει ιδιωτική ιατροφαρμακευτική ασφάλισηαυξήθηκε επίσης στην Αυστραλία και την Κορέα, αλλά έχει έρθεικάτω στην Ιρλανδία, Νέα Ζηλανδία και το Ηνωμένο Βασίλειο(Εικόνα 7.3).Η σημασία της ιδιωτικής ασφάλισης υγείας είναι συνδεδεμένο με πολλέςπαράγοντες, συμπεριλαμβανομένων των κενών στην πρόσβαση σε δημόσια χρηματοδότηση υπηρεσιών,κυβερνητικές παρεμβάσεις που απευθύνονται στην ιδιωτική υγείαασφαλιστικές αγορές και ιστορική εξέλιξη.

Αποτελέσματα (Ελληνικά) 2:

Κάλυψη της υγειονομικής περίθαλψης μέσω δημόσιων ή ιδιωτικών υπηρεσιών υγείας
ασφάλιση προωθεί την πρόσβαση στην ιατρική αγαθά και υπηρεσίες,
και παρέχει οικονομική ασφάλεια έναντι απρόβλεπτων ή σοβαρή
ασθένεια. Ωστόσο, το ποσοστό του πληθυσμού που καλύπτεται από
την ασφάλιση αυτή δεν παρέχει μια πλήρη ένδειξη της
προσβασιμότητας, δεδομένου του εύρους των υπηρεσιών που καλύπτονται και το
βαθμό του επιμερισμού του κόστους που εφαρμόζεται στις υπηρεσίες αυτές επηρεάζει επίσης
την πρόσβαση στην περίθαλψη.
Οι περισσότερες χώρες του ΟΟΣΑ έχουν επιτύχει καθολική ( ή nearuniversal)
κάλυψη του κόστους της υγειονομικής περίθαλψης για ένα βασικό σύνολο των
υπηρεσιών, οι οποίες περιλαμβάνουν συνήθως τις διαβουλεύσεις με τους γιατρούς
και τους ειδικούς, τεστ και εξετάσεις, καθώς και χειρουργικές και
θεραπευτικές διαδικασίες (Σχήμα 7.1). Σε γενικές γραμμές, η οδοντιατρική περίθαλψη
είναι και φαρμακευτικά προϊόντα που καλύπτονται εν μέρει, αν και
υπάρχουν μια σειρά από χώρες όπου οι εν λόγω υπηρεσίες πρέπει
να αγοραστεί ξεχωριστά (ΟΟΣΑ, 2015).
Τρεις χώρες του ΟΟΣΑ δεν έχουν καθολική (ή σχεδόν καθολική)
κάλυψη υγείας: Ελλάδα, την Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής και
την Πολωνία. Στην Ελλάδα, η οικονομική κρίση έχει μειώσει την υγεία
ασφαλιστική κάλυψη μεταξύ των ανθρώπων που έχουν γίνει μακροχρόνια
άνεργοι, και πολλοί αυτοαπασχολούμενοι εργαζόμενοι έχουν
, επίσης, αποφάσισε να μην ανανεώσει σχέδιο ασφάλισης υγείας τους
λόγω του μειωμένου διαθέσιμου εισοδήματος. Ωστόσο, δεδομένου
Ιουνίου 2014, οι ανασφάλιστοι άνθρωποι καλύπτονται για συνταγογραφείται
φαρμακευτικά προϊόντα και για τις υπηρεσίες στις υπηρεσίες έκτακτης ανάγκης
στα δημόσια νοσοκομεία, καθώς και για μη επείγουσα
νοσοκομειακή περίθαλψη, υπό ορισμένες προϋποθέσεις (Eurofound, 2014). Στις
Ηνωμένες Πολιτείες, η κάλυψη παρέχεται κυρίως μέσω
ιδιωτικής ασφάλισης υγείας, και το 54% του πληθυσμού είχε αυτή
τη βασική κάλυψη τους το 2014. δημόσια χρηματοδότηση κάλυψη
ασφαλισμένων 34,5% του πληθυσμού (ηλικιωμένοι, άτομα με
χαμηλό εισόδημα ή με ειδικές ανάγκες) , αφήνοντας 11,5% του πληθυσμού
χωρίς ασφάλιση. Το ποσοστό του πληθυσμού
ανασφάλιστοι μειώθηκε από 14,4% το 2013 σε 11,5% το 2014,
μετά την εφαρμογή της οικονομικά προσιτής φροντίδας νόμου
, που έχει σχεδιαστεί για να επεκτείνει την ασφαλιστική κάλυψη υγείας
(Cohen και Martinez, 2015). Στην Πολωνία, η ενίσχυση της
νομοθεσίας το 2012 έκανε τους ανθρώπους να χάσουν την κοινωνική ασφάλιση υγείας τους
κάλυψη, αν αποτύχουν να καταβάλει τη συνεισφορά τους. Ωστόσο, είναι
κοινό για τους ανασφάλιστους ανθρώπους που χρειάζονται ιατρική περίθαλψη να πάνε
στις υπηρεσίες έκτακτης ανάγκης στο νοσοκομείο, όπου θα πρέπει να
ενθαρρύνονται να πάρετε μια ασφάλισης.
Βασική πρωτοβάθμια υγειονομική κάλυψη, είτε παρέχονται μέσω
δημόσιων ή ιδιωτικών ασφαλίσεων, γενικά καλύπτει ένα καθορισμένο
«καλάθι» των παροχών, σε πολλές περιπτώσεις, με τον επιμερισμό του κόστους. Σε
ορισμένες χώρες, πρόσθετη κάλυψη υγείας μπορεί να αγοραστεί
μέσω της ιδιωτικής ασφάλισης για την κάλυψη κάθε επιμερισμού του κόστους αριστερά
μετά την βασική κάλυψη (συμπληρωματική ασφάλιση), προσθέστε
επιπλέον υπηρεσίες (επικουρική ασφάλιση) ή να παρέχει
ταχύτερη πρόσβαση ή μεγαλύτερο επιλογής για τους παρόχους (εις διπλούν ασφάλιση).
Μεταξύ οι 34 χώρες του ΟΟΣΑ, εννέα έχουν ιδιωτική
κάλυψη για πάνω από το ήμισυ του πληθυσμού (Σχήμα 7.2).
ιδιωτική ιατρική ασφάλιση προσφέρει το 95% του γαλλικού πληθυσμού
συμπληρωματική ασφάλιση για την κάλυψη του επιμερισμού του κόστους στο κοινωνικό
σύστημα ασφάλισης. Η Ολλανδία έχει το μεγαλύτερο συμπληρωματική
της αγοράς (86% του πληθυσμού), ακολουθούμενη από
το Ισραήλ (83%), σύμφωνα με την οποία η ιδιωτική ασφάλιση πληρώνει για τα συνταγογραφούμενα
φάρμακα και την οδοντιατρική περίθαλψη που δεν επιστρέφονται στο κοινό.
Διπλότυπο αγορές, παρέχοντας ταχύτερη πρόσβαση του ιδιωτικού τομέα στην
ιατρική υπηρεσίες όπου υπάρχουν χρόνοι αναμονής στα δημόσια
συστήματα, είναι μεγαλύτερη στην Ιρλανδία (45%) και η Αυστραλία (47%).
Ο πληθυσμός που καλύπτεται από ιδιωτική ασφάλιση υγείας έχει
αυξηθεί σε ορισμένες χώρες του ΟΟΣΑ κατά την τελευταία δεκαετία,
ενώ έχει μειωθεί σε άλλες. Θα αυξηθεί σε ορισμένες
σκανδιναβικές χώρες, όπως η Δανία, όπου το ένα τρίτο του
πληθυσμού έχει τώρα μια ιδιωτική ασφάλιση υγείας (από
λιγότερο του 10% το 2005) και στη Φινλανδία, όπου η ανάπτυξη ήταν
πιο μέτρια, αλλά παραμένει σχεδόν ανύπαρκτη σε άλλους
σκανδιναβικές χώρες. Ιδιωτική ασφαλιστική κάλυψη υγείας έχει
επίσης αυξηθεί στην Αυστραλία και την Κορέα, αλλά έχει έρθει
κάτω στην Ιρλανδία, Νέα Ζηλανδία και το Ηνωμένο Βασίλειο
(Σχήμα 7.3).
Η σημασία της ιδιωτικής ασφάλισης υγείας συνδέεται με διάφορους
παράγοντες, συμπεριλαμβανομένων των κενών όσον αφορά την πρόσβαση στις δημόσιες χρηματοδοτήσεις υπηρεσιών,
κυβερνητικές παρεμβάσεις που απευθύνονται σε ιδιωτική υγεία
ασφαλιστικές αγορές, και την ιστορική εξέλιξη.

Αποτελέσματα (Ελληνικά) 3:

Η δημόσια ή ιδιωτική ιατρική ασφάλιση υγείαςασφάλιση για την προώθηση των ιατρικών προϊόντων και την πρόσβαση σε υπηρεσίες,και την παροχή χρηματοοικονομικής ασφάλειας, πρόληψη των ατυχημάτων ή σοβαρώνασθένειες.Ωστόσο, το ποσοστό του πληθυσμού που καλύπτεταιΗ ασφαλιστική δεν παρέχει ένα πλήρες ευρετήριοπροσβασιμότητα, επειδή αφορά το φάσμα των υπηρεσιών καιΓια την εφαρμογή του επιμερισμού του κόστους των υπηρεσιών αυτών επηρεάζει επίσης τηνέχουν πρόσβαση σε περίθαλψη.Οι περισσότερες χώρες του ΟΟΣΑ έχει σημειωθεί γενική (ή nearuniversal)Η κάλυψη των ιατρικών εξόδων για ένα σύνολο βασικώνυπηρεσίες περιλαμβάνουν συνήθως συνεννόηση με τον γιατρό,και εμπειρογνωμόνων, τη δοκιμή και την εξέταση, και χειρουργική επέμβαση καιδιαδικασία για τη θεραπεία (Σχήμα 7.1).στρατηγέ, οδοντιατρική περίθαλψηκαι φάρμακα που καλύπτονται εν μέρει, αν καιΣε ορισμένες χώρες, οι υπηρεσίες αυτές πρέπει νααντίστοιχα, η αγορά (Οργανισμός Οικονομικής Συνεργασίας και ανάπτυξης, έως το 2015).τρεις χώρες του ΟΟΣΑ δεν γενικά (ή σχεδόν καθολική)Έκθεση σχετικά με την υγεία: Ελλάδα, Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής καιΗ Πολωνία.Στην Ελλάδα, η οικονομική κρίση μείωσε την κατάσταση της υγείαςΟι άνθρωποι στη μακροπρόθεσμη ασφάλεια έχει καταστείΗ ανεργία πολλών αυτοαπασχολούμενων εργαζομένωναποφάσισε επίσης να μην ενημέρωση τους σχέδια για την ασφάλιση υγείαςΗ μείωση του διαθέσιμου εισοδήματος.Ωστόσο, λόγω τηςΙουνίου 2014, στους ασφαλισμένους του κανονισμούστα επείγοντα, φάρμακα και υπηρεσίεςστο δημόσιο νοσοκομείο, καθώς και μη έκτακτης ανάγκηςνοσοκομειακή περίθαλψη υπό ορισμένες προϋποθέσεις (Eurofound, το 2014).ΣεΗνωμένες Πολιτείες, κυρίως με την παροχήιδιωτική ασφάλιση υγείας, το 54% του πληθυσμού έχει τέτοιαΗ βασική κάλυψη για τους πριν από το 2014.Το πεδίο εφαρμογής της δημόσιας χρηματοδότησηςΟ ασφαλισμένος (34,5% του πληθυσμού των ηλικιωμένων ανθρώπων, καιΤο χαμηλό εισόδημα ή αναπηρία), αφήνοντας το 11,5% του πληθυσμούΔεν έχει ασφάλιση.Το ποσοστό του πληθυσμούΑσφάλιση μειώθηκε από 14,4% 2013 έως 11,5% το 2014,Μετά την εφαρμογή οικονομικά προσιτή υγειονομική νομοθεσίαΑυτό είναι που αποσκοπεί στην επέκταση του κάλυψη ασφάλισης υγείας(κόεν και Martinez, έως το 2015).Στην Πολωνία, η λιτότηταΝομική στο 2012 οι άνθρωποι έχασαν την κοινωνική τους ασφάλιση υγείαςκάλυψη, αν δεν πληρώνουν τη συνεισφορά τους.Ωστόσο, είναιΟ ασφαλιστής θα πρέπει να δω το γιατρό της κοινήςστο νοσοκομείο, πού θα τους υπηρεσίες έκτακτης ανάγκης,ενθαρρύνει την πρόσβαση σε ασφαλιστική.βασική ιατρική κάλυψη, είτε παρέχονται απόδημόσια ή ιδιωτική ασφάλιση, γενικά περιλαμβάνουν έναν ορισμό"καλάθι" το πλεονέκτημα, σε πολλές περιπτώσεις, και η κατανομή του κόστους.ΣεΟρισμένες χώρες, μπορεί να αγοράσει πρόσθετη ασφάλιση υγείαςμέσω ιδιωτικής ασφάλισης για την κάλυψη τυχόν αριστερά επιμερισμού του κόστους,Το βασικό ποσοστό κάλυψης (συμπληρωματική ασφάλιση, συμπλήρωμα)συμπληρωματικές υπηρεσίες (ή την παροχή συμπληρωματικής ασφάλισης)Η ταχύτερη πρόσβαση ή μεγαλύτερη επιλογή προμηθευτών (επανάληψη της ασφάλισης).Σε 34 χώρες του ΟΟΣΑ, υπάρχουν εννέα την ιδιωτικήκαλύπτει πάνω από το μισό του πληθυσμού (διάγραμμα 7.2).ιδιωτική ασφάλιση υγείας παρέχει το 95% του πληθυσμού της ΓαλλίαςΣυμπληρωματική ασφάλιση για την κάλυψη κοινωνικών επιμερισμού του κόστους,Το σύστημα ασφαλείας.Οι Κάτω Χώρες έχουν μέγιστες συμπληρωματικέςαγορά (86% του πληθυσμού), και, δεύτερον,Το Ισραήλ (83%), δηλαδή την ιδιωτική ασφάλιση συνταγήΔεν αποκαλύπτει την επιστροφή των φαρμάκων και οδοντιατρική περίθαλψη.Επανάληψη της αγοράς, προβλέπει την ταχύτερη πρόσβαση του ιδιωτικού τομέαΥπάρχει χρόνος αναμονής σε δημόσιους χώρους υγειονομικής περίθαλψηςΤο σύστημα της Ιρλανδίας είναι μεγαλύτερη (45%) και την Αυστραλία (47%).που καλύπτονται από την ιδιωτική ασφάλιση υγείας του πληθυσμούΚατά την τελευταία δεκαετία, αύξηση του αριθμού των χωρών του ΟΟΣΑ,και μειώνει τους άλλους.Προσθέτει μερικέςΟι σκανδιναβικές χώρες, όπως η Δανία, όπου το ένα τρίτο τηςΤώρα του πληθυσμού έχει μια ιδιωτική ασφάλιση υγείας (απόλιγότερο από το 10% το 2005) και η ανάπτυξη έχει στη Φινλανδίαπιο ήπια, αλλά κατά τα άλλα, δεν υπάρχει σχεδόνΟι σκανδιναβικές χώρες.ιδιωτική ασφάλιση υγείαςαυξήθηκε επίσης στην Αυστραλία και την Κορέα, αλλά έχει έρθειΣτην Ιρλανδία, η Νέα Ζηλανδία και Ηνωμένο Βασίλειο(Σχήμα 7).ιδιωτική ασφάλιση υγείας και αρκετά τη σημασίαπαράγοντες, συμπεριλαμβανομένης της πρόσβασης σε δημόσια χρηματοδότηση της υπηρεσίας,Η παρέμβαση της κυβέρνησης για την ιδιωτική υγειονομικήΗ ασφαλιστική αγορά και την ιστορική της εξέλιξη.