Immortality.Had he truly once belie

Immortality.

Had he truly once believed it was a gift? To have an eternity in this body that could touch and feel and experience suchprofound pleasure?
Three thousand years ago, it had been a gift, but that was when she’d been beside him, and it was Christina he’d beentouching. Caressing.
Christina he’d held in his arms. Whose lips brushed gently over his skin. Who whispered soft words so close to his ear that evenher breatharoused him.
But then everything had gone to shit and he’d realized that immortality wasn’t a gift. It was a curse.
He was immortal. He was alone. And everygoddamndaywas torture.

He closed his eyes and clutched the railing, his hands clenched so tight that the rough-hewn edges of the stone cut into his palms.
Christina…

He reached out with his mind, searching for her as he did every night with equal parts dread and longing.
Sometimes centuries would pass before he felt her presence resonate through him, sometimes only decades.
It had been two hundred and sixty years since the last time he’d found her, her energy reaching out to him even from across the Atlantic, even though she never had a conscious memory of him, or even of herself.
He’d gone to her—and once more, he’d done what he had to do.

Since then, he’d grown complacent, expecting—no, hoping—that he would not feel her. That he would not find her out there inthe world.
That he would not have to go to her yet again. Christina…
Nothing. Not eventhe slightest tingle of awareness. Thankgod.
He breathed deep, relieved, and slowly let his body relax. He turned to go back inside, but the moment he did, everythingshifted. The force of her essence lashed out, catchinghimunaware.
It surrounded him. Burned throughhim. Hot. Powerful. Desperate.
And close.

This time, she was close. So close that it wasn’t just her essence that filled his mind, but her. The memory of her scent enveloped him, the sensation of her skin against his, the taste of her lips, of her flesh.
Oh, god. Oh, Christ.

He sankto his knees, wantingto run. Wantingto retch.

But he could do neither. And slowly—so painfullyslowly—he stood.

He would do what he had to do, the same as he had done over and over againfor millennia. He would find her.
He would allow himself one moment to lookat her. And then, goddamnhim, he would kill her.

Chapter 2 ‡


“WE SHOULD HAVE stayed intonight.”
I shoot Braydenanirritated look. “Onmyfirst night inNew York? No way.” “Dammit, Jaynie, youfainted onthe airplane.”
“One,” I say, counting out on my fingers for effect, “now that I’min New York, I’mChristina, not Jaynie.” I’ve joined the ranks of walking cliches everywhere and have moved to Manhattan to live with my rich best friend while I struggle to become an actress. Christina is the name my mom called me when she was in her gray mood. And even though it twists me up inside every time I think about my mother, I still want that stage name. But whether that’s because I’m honoring my mother or punishingmyself, I reallydon’t know.
I flash him a winning smile. “Of course that’s just for my adoring fans. You can stick with Jaynie.”
He rolls his eyes. “Like I said, Jaynie, youfainted onthe plane.”
I ignore himand hold up another finger. “Two, I was completely checked out by the paramedics.” I bite back a frown, because despite the perky no-problem attitude I’m displaying for Brayden, the whole thingreallywas freaky.
“Look, if you really fainted, that’s one thing. I mean, it’s not a great thing, but at least it’s not— youknow.”
I do know. Throughout my entire childhood, I suffered fromepisodes where I just sort of checked out. My mother’s shrink—who I refuse to call my shrink despite having seen him on and off for over ten years—called the episodes fugues. But I’m not entirely sure he was right. I looked up the word when I was ten, and according to the dictionary at my elementary school, a fugue state involves a loss of identity. And although sometimes I was completely gone, other times it was like I was watching a movie. I was still me—I was just me watching bad shit happen. Bad shit that I could never specificallyremember whenI came out of it, but that left me feelingedgyand shaky.
I tried to explainthat to the shrinkonce, but all he did was make more notes inmychart. I tried to explainit to Brayden, too, and it just made himlookworried.
After that, I stopped trying to explain it at all. I had enough problems with a suicidal mother who would fall into what she called “gray moods” that would last for weeks, and during which she would repeatedly tell me that I had the devil living inside me and that she should never have had me because I was goingto destroythe world.
Honestly, is it anywonder I have self-esteemissues?
When I joined the drama club in high school and started to get cast in plays and musicals regularly, the episodes became less and less frequent. I never got a solid explanation fromthe shrink, who only said that I was outgrowing them, but I knew that wasn’t the real reason. It was the acting. I became someone else on stage. And I think that I was becoming someone else when I checked out, too. So my theory is that the acting filled some weird your mother is crazy and you want to be someone else need that I’ve never wanted to examine too closely.
Frankly, I don’t care about the reason. I love acting. And if doing something I love keeps me from

goingto la-la land, thenas far as I’mconcerned, that’s just one more ticky-markinthe plus column. Brayden is still looking at me with his concerned I’m-going-to-be-a-doctor-and-must-fix-this
expression.

“I told you. I really fainted.” I want him to believe me, both because I don’t want him to worry and because I want him to drop it. But I’m not entirely certain that I’m telling the truth. The incident didn’t feel like one of my fugues. But at the same time, I never completely passed out, so I don’t know that it was technicallya faint. Instead, I felt like I was beingturned inside out.
When I was eleven, I really did faint once. I’d been standing in line for hours at Six Flags over Texas and it was hot, and I hadn’t drunk any water in hours. The world had turned sort of red, then sort of gray, and then my knees couldn’t seem to hold me up anymore and I just crumpled to the ground. All in all, it had been a rather non-violent experience, which I guess is why they call it passingout.
Todayonthe plane? That was violent and harshand rocked throughme like anearthquake. But that’s not somethingI feel compelled to share.
Since Brayden has said nothing more, I rush to bolster my lie. “It was just the heat from waiting on the tarmac without the air-conditioning and the fact that I hadn’t eaten all day. I swear. And now that you’ve fed me, the riskof further faintingis practicallynil.”
In keeping with the wide-eyed new girl in the city cliche, I’d begged Brayden to take me to dinner in Times Square. We ended up at Juniors, where I’d stuffed myself with potato pancakes and followed that up with a huge slice of cheesecake. Only after I was well-fed and had soaked up the carnival atmosphere of Times Square did I tell himabout the faintingthing.
Now, I’m regretting that confession, because while I’m happy to move on to drinks at a less touristylocation, I do not want that locationto be his Upper East Side apartment.
“Manhattanand its manyfine drinkingestablishments will still be here tomorrow,” he says.

“I’m fine. Really.” I hook my arm through his. “And you’ve got to dive back into studying tomorrow, so please, please, pretty please, take me out on the town.” I plaster on a winsome smile, thentilt myhead up and bat myeyelashes at him.
For a moment I think he’s going to turn all serious med student on me. But then he snorts out laughter. “You’re insane, youknow that right?”
I let go of his arm, evenas his expressioncrumbles. “God, Jay,” he says. “I’mso sorry.” “It’s okay,” I manage a wobblysmile. “It’s just anexpression.”
We bothknow that’s not true, though. Not for me.

As my best friend since second grade, Brayden is one of the few people who knows how bad it was for me as a kid growing up with a certifiably insane mother, and how much worse it got when I was seventeen and she checked out completely by slicing her own throat with a kitchen knife, leaving me numb and myalreadyinvisible father a lost shell of himself.
More than that, Brayden is one of the few people who knows that I’m terrified that I’ll go down that darkpathjust like she did.
He twines his fingers with mine and squeezes. “Of course I’ll buy you a drink.” His voice is gentle, but not overly so, which I appreciate. “Come on. Let’s get a taxi back to my place. There’s a bar just a few doors down, and I’ve got a thing for one of the waitresses. You can use your feminine intuitionand tell me if she’s into me.”
“If youcan’t tell, that means she’s not into you.”

Αποτελέσματα (Ελληνικά) 1:

Αθανασία.Είχε πραγματικά μια φορά πίστευε ότι ήταν ένα δώρο; Να έχουν μια αιωνιότητα σε αυτό το σώμα που θα μπορούσε να αγγίξει και αισθάνονται και την εμπειρία suchprofound ευχαρίστηση;Τρεις χιλιάδες χρόνια πριν, είχε ένα δώρο, αλλά αυτό ήταν όταν ήταν δίπλα του, και ήταν αυτός θα beentouching Χριστίνα. Χαϊδεύει.Η Χριστίνα είχε κρατήσει στην αγκαλιά του. Τα χείλη του οποίου βουρτσισμένο απαλά πάνω στο δέρμα του. Που ψιθύρισε μαλακό λέξεις τόσο κοντά στο αυτί του breatharoused ότι evenher τον.Αλλά στη συνέχεια να πήγαν να σκατά και είχε κατάλαβε ότι η Αθανασία ήταν ένα δώρο. Ήταν μια κατάρα.Ήταν αθάνατος. Ήταν μόνος. Και βασανιστήρια everygoddamndaywas.Έκλεισε τα μάτια του και κρατούσε το κιγκλίδωμα, τα χέρια σφιγμένα είναι τόσο σφιχτό ότι αργούς άκρες της πέτρας διασταυρώθηκαν με τις παλάμες του.Χριστίνα...Έφτασε έξω με το μυαλό του, ψάχνοντας για εκείνη, όπως αυτός τρέμω κάθε βράδυ με ίσα μέρη και λαχτάρα.Μερικές φορές αιώνες θα περάσει πριν ένιωσε την παρουσία της αντηχούν μέσα από αυτόν, μερικές φορές μόνο δεκαετίες.Είχε διακόσιες εξήντα χρόνια από την τελευταία φορά που θα της, βρήκε την ενέργειά της απλώνουν το χέρι σ ' αυτόν ακόμη και από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού, ακόμα κι αν δεν είχε ποτέ μια συνειδητή μνήμη του, ή ακόμη και τον εαυτό της.Είχε πάει να της — και για άλλη μια φορά, είχε κάνει ό, τι έπρεπε να κάνει.Από τότε, αυτός είχε αυξηθεί αυτάρεσκη, αναμένοντας — όχι, ελπίζοντας — ότι δεν θα της αισθάνονται. Ότι δεν θα βρείτε της εκεί έξω στον κόσμο.Ότι δεν θα έπρεπε να πάει να την άλλη μια φορά. Χριστίνα...Τίποτα. Δεν eventhe παραμικρή κνησμό ευαισθητοποίησης. Thankgod.Αναπνέουν βαθιά, ανακουφισμένος, και σιγά-σιγά να αφήσει το σώμα του χαλαρώσετε. Γύρισε για να επιστρέψετε στο εσωτερικό, αλλά τη στιγμή που το έκανε, everythingshifted. Η δύναμη της ουσία μαστίγωσε έξω, catchinghimunaware.Τον περιστοιχίζουν. Καμένων throughhim. Ζεστό. Ισχυρό. Απελπισμένος.Και να κλείσει.Αυτή τη φορά, ήταν στενή. Τόσο κοντά, ότι δεν ήταν μόνο την ουσία που γεμίζουν το μυαλό του, αλλά της. Η μνήμη της μυρωδιάς της, τύλιξε τον, την αίσθηση του δέρματός της, παρά τη θέλησή του, η γεύση των χειλιών της, από σάρκα.Ω, ο Θεός. Ω, Χριστού.Sankto αυτός που τρέχει στα γόνατά του, wantingto. Με μεταβο Wantingto.Αλλά θα μπορούσε να κάνει ούτε. Και σιγά-σιγά — τόσο painfullyslowly — στάθηκε.Θα κάνει ό, τι είχε να κάνει, το ίδιο όπως είχε κάνει ξανά και ξανά againfor χιλιετίες. Αυτός θα την συναντούσα.Θα επιτρέψει στον εαυτό του μια στιγμή να αναζήτηση της. Και, στη συνέχεια, goddamnhim, αυτός θα την σκοτώσει. ΚΕΦΑΛΑΙΟ 2 ‡«ΕΜΕΊΣ έπρεπε να μείνει intonight.»Θα πυροβολήσω Braydenanirritated ματιά. «InNew Υόρκης το βράδυ Onmyfirst; Δεν υπάρχει τρόπος.» «Dammit, Jaynie, youfainted στο αεροπλάνο.»«1», λέω, να μετρήσω έξω στα δάχτυλά μου για το αποτέλεσμα, «Τώρα ότι I'min Νέα Υόρκη, I'mChristina, δεν Jaynie.» Έχω εντάχθηκαν στις τάξεις του περπατήματος κλισέ παντού και έχουν μετακόμισε στο Μανχάταν για να ζήσει με πλούσια καλύτερος φίλος μου, ενώ εγώ τον αγώνα για να γίνει ηθοποιός. Χριστίνα είναι το όνομα μαμά μου μου τηλεφώνησε όταν ήταν στη διάθεσή της γκρι. Και ακόμα κι αν αυτό ανατροπές μου επάνω στο εσωτερικό κάθε φορά που σκέφτομαι για την μητέρα μου, εξακολουθώ να θέλω αυτό το όνομα στάδιο. Αλλά αν αυτό είναι επειδή προς τιμήν μου μητέρα ή punishingmyself, εγώ ξέρω reallydon't.Εγώ τον flash κερδίζοντας το χαμόγελο. «Φυσικά αυτό είναι μόνο για μου adoring ανεμιστήρες. Μπορείτε να κολλήσετε με Jaynie."Ρίξει τα μάτια του. «Όπως είπα, Jaynie, youfainted στο αεροπλάνο.»Αγνοώ himand κρατήσει ψηλά ένα άλλο δάχτυλο. «Δύο, ήταν πλήρως αποδεσμευμένο από το παραϊατρικό προσωπικό.» Εγώ πίσω δαγκώνουν ένα συνοφρύωμα, επειδή παρά το ζωηρός στάση αριθ-πρόβλημα είμαι δείτε για Brayden, το ολόκληρο thingreallywas freaky.«Κοιτάξτε, αν πραγματικά λιποθύμησε, που είναι ένα πράγμα. Θέλω να πω, δεν είναι ένα μεγάλο πράγμα, αλλά τουλάχιστον δεν είναι — youknow.»Εγώ ξέρω. Μου ολόκληρο στα παιδικά της χρόνια, υπέφερα όταν έλεγξα ακριβώς το είδος της έξω fromepisodes. Συρρίκνωσης της μητέρας μου — που αρνούμαι να καλέσει μου συρρικνώνεται παρά τον είχαν δει και να σβήνουν για πάνω από δέκα χρόνια — που ονομάζεται το fugues επεισόδια. Αλλά δεν είμαι απόλυτα σίγουρος ότι είχε δίκιο. Κοίταξα επάνω τη λέξη, όταν ήμουν δέκα, και σύμφωνα με το λεξικό στο δημοτικό σχολείο μου, ένα μέλος της Φούγκας συνεπάγεται απώλεια της ταυτότητας. Και αν και μερικές φορές μου ήταν εντελώς φύγει, άλλες φορές ήταν σαν να έβλεπα μια ταινία. Ήμουν ακόμα μου — ήμουν μόνο εγώ βλέποντας την κακή σκατά συμβεί. Σκατά κακό ότι ποτέ δεν θα μπορούσα να specificallyremember whenI που προέκυψε, αλλά που με άφησε feelingedgyand επισφαλής.Προσπάθησα να explainthat να το shrinkonce, αλλά το μόνο που έκανε ήταν να κάνει περισσότερες σημειώσεις inmychart. Προσπάθησα να explainit να Brayden, πάρα πολύ, και με έκαναν να himlookworried.Μετά από αυτό, έχω σταματήσει προσπαθώντας να το εξηγήσω σε όλα. Είχα αρκετά προβλήματα με μια αυτοκαταστροφική μητέρα που θα έπεφτε σε αυτό που αποκάλεσε "γκρι διαθέσεις» που θα διαρκέσουν για εβδομάδες, και κατά τη διάρκεια που αυτή θα επανειλημμένα να μου πει ότι είχα ο διάβολος ζει μέσα μου και ότι αυτή θα πρέπει ποτέ να είχε μου επειδή ήμουν goingto destroythe κόσμο.Ειλικρινά, είναι anywonder έχω αυτο-esteemissues;Όταν ένωσε τη λέσχη δράμα στο γυμνάσιο και άρχισε να πάρει cast σε θεατρικά έργα και μιούζικαλ τακτικά, τα επεισόδια έγιναν και λιγότερο συχνές. Δεν πήρα ποτέ μια στερεά εξήγηση από shrink, το οποίοι μόνο είπε ότι εγώ outgrowing τους, αλλά ήξερα ότι δεν ήταν ο πραγματικός λόγος. Επρόκειτο για την υποκριτική. Έγινα κάποιον άλλο στη σκηνή. Και νομίζω ότι ήταν κάποιος άλλος όλο όταν έλεγξα έξω, πάρα πολύ. Έτσι η θεωρία μου είναι ότι ενεργεί γεμίζουν μερικά παράξενα μητέρα σας είναι τρελό και θέλετε να είναι κάποιος άλλος χρειάζομαι ότι έχετε ποτέ ήθελε να εξετάσουν πολύ προσεκτικά.Ειλικρινά, δεν με ενδιαφέρει για ο λόγος. Μου αρέσει που ενεργεί. Και αν κάνει κάτι που αγαπώ με κρατά από goingto γης Λα-Λα, thenas τώρα ως I'mconcerned, που είναι μόνο ένα περισσότερο ticky markinthe συν στήλη. Brayden ψάχνει ακόμα σε μένα με την εν λόγω I'm-going-to-be-a-doctor-and-must-fix-thisέκφραση.«Σας είπα. Πραγματικά λιποθύμησα." Θέλω να μπορεί να με πιστέψεις, τόσο γιατί δεν θέλω να ανησυχείτε και γιατί θέλω να μπορεί να το ρίξετε. Αλλά δεν είμαι απόλυτα σίγουροι ότι λέω την αλήθεια. Το περιστατικό δεν αισθάνονται σαν ένα από τα fugues μου. Αλλά την ίδια στιγμή, εγώ ποτέ εντελώς πέρασε έξω, οπότε δεν ξέρω ότι ήταν ελαφρά technicallya. Αντ ' αυτού, ένιωσα σαν να ήμουν beingturned μέσα προς τα έξω.Όταν ήμουν έντεκα, εγώ πραγματικά λιποθυμίας κάποτε. Είχε στέκεται στη γραμμή για ώρες σε έξι σημαίες πέρα από το Τέξας και ήταν ζεστό, και εγώ δεν είχα πιει οποιοδήποτε νερό σε ώρες. Κόσμο είχε γυρίσει είδος κόκκινο, τότε είδος του γκρι και, στη συνέχεια, τα γόνατά μου δεν μπορούσα να με κρατήσει ψηλά πια και εγώ μόλις έπεσε στο έδαφος. Συνολικά, ήταν μια μάλλον μη βίαιη εμπειρία, η οποία υποθέτω ότι είναι ο λόγος που το αποκαλούν passingout.Todayonthe αεροπλάνο; Που ήταν βίαιη και harshand συγκλόνισε throughme σαν anearthquake. Αλλά αυτό δεν είναι somethingI αισθάνονται υποχρεωμένοι να μοιραστούν.Από τότε Brayden έχει πει τίποτα περισσότερο, σπεύδουν να τις ενισχύσει μου ψέμα. «Ήταν ακριβώς η θερμότητα από την αναμονή γύρω από την πίστα χωρίς το air-condition και το γεγονός ότι δεν είχα φάει όλη την ημέρα. Ορκίζομαι. Και τώρα που σας έχω τρέφονται μου, η riskof περαιτέρω faintingis practicallynil."Συνάδει με το ανοικτομάτης νέο κορίτσι στο κλισέ την πόλη, είχε παρακάλεσα Brayden να με δείπνο στην Times Square. Καταλήξαμε στο Juniors, όπου είχα ο ίδιος γεμιστές με τις τηγανίτες πατάτας και ακολουθούμενος αυτό επάνω με μια τεράστια φέτα cheesecake. Μόνο αφού ήταν καλά τρέφονται και να είχε διαποτίζεται από την ατμόσφαιρα του καρναβαλιού της Times Square Μήπως μπορώ να πω himabout το faintingthing.Τώρα, εγώ εκφράζοντας τη λύπη ότι την εξομολόγηση, επειδή, ενώ είμαι στην ευχάριστη θέση να προχωρήσουμε σε ποτά σε μια λιγότερο touristylocation, δεν θέλω ότι locationto είναι το διαμέρισμά του Upper East Side.«Manhattanand την manyfine drinkingestablishments θα εξακολουθεί να είναι εδώ αύριο,» λέει.“I’m fine. Really.” I hook my arm through his. “And you’ve got to dive back into studying tomorrow, so please, please, pretty please, take me out on the town.” I plaster on a winsome smile, thentilt myhead up and bat myeyelashes at him.For a moment I think he’s going to turn all serious med student on me. But then he snorts out laughter. “You’re insane, youknow that right?”I let go of his arm, evenas his expressioncrumbles. “God, Jay,” he says. “I’mso sorry.” “It’s okay,” I manage a wobblysmile. “It’s just anexpression.”We bothknow that’s not true, though. Not for me.As my best friend since second grade, Brayden is one of the few people who knows how bad it was for me as a kid growing up with a certifiably insane mother, and how much worse it got when I was seventeen and she checked out completely by slicing her own throat with a kitchen knife, leaving me numb and myalreadyinvisible father a lost shell of himself.More than that, Brayden is one of the few people who knows that I’m terrified that I’ll go down that darkpathjust like she did.He twines his fingers with mine and squeezes. “Of course I’ll buy you a drink.” His voice is gentle, but not overly so, which I appreciate. “Come on. Let’s get a taxi back to my place. There’s a bar just a few doors down, and I’ve got a thing for one of the waitresses. You can use your feminine intuitionand tell me if she’s into me.”"Αν youcan't να πει, που σημαίνει ότι δεν είναι σε σας."

Αποτελέσματα (Ελληνικά) 2:

Η αθανασία. Αν είχε πραγματικά κάποτε πίστευαν ότι ήταν ένα δώρο; Για να έχετε μια αιωνιότητα σε αυτό το σώμα που θα μπορούσαν να αγγίξουν και να αισθανθούν την εμπειρία και την ευχαρίστηση suchprofound; Τρεις χιλιάδες χρόνια πριν, είχε ένα δώρο, αλλά αυτό ήταν όταν είχα ήταν δίπλα του, και ήταν η Χριστίνα που είχε beentouching. Χαϊδεύει. Χριστίνα που είχε πραγματοποιηθεί στην αγκαλιά του. Του οποίου τα χείλη απαλά βουρτσισμένο πάνω από το δέρμα του. Ποιος ψιθύρισε μαλακά λόγια τόσο κοντά στο αυτί του ότι evenher τον breatharoused. Στη συνέχεια, όμως όλα είχαν πάει να σκατά και ότι είχε συνειδητοποιήσει ότι η αθανασία δεν ήταν ένα δώρο. Ήταν μια κατάρα. Ήταν αθάνατος. Εκείνος ήταν μόνος. Και everygoddamndaywas βασανιστήρια. Έκλεισε τα μάτια του και Κρατούσε τα κάγκελα, τα χέρια του σφιγμένα τόσο σφιχτά ώστε οι τραχιές άκρες της πέτρας κομμένα σε παλάμες του. Χριστίνα ... Έφτασε έξω με το μυαλό του, ψάχνοντας γι 'αυτήν, όπως έκανε κάθε βράδυ με ίσα μέρη φοβούνται και λαχτάρα. Μερικές φορές θα περάσουν αιώνες πριν προλάβει να νιώσει την παρουσία της αντηχούν μέσα από αυτόν, μερικές φορές μόνο δεκαετίες. Είχε διακόσιες εξήντα χρόνια από την τελευταία φορά που είχε βρει, την ενέργειά της να φτάσει σε αυτόν, ακόμη και από ολόκληρη την του Ατλαντικού, ακόμα κι αν δεν είχε ποτέ μια συνειδητή μνήμη του, ή ακόμα και τον εαυτό της. Είχε πάει να της-και για μια ακόμη φορά, είχε κάνει ό, τι έπρεπε να κάνει. Από τότε, είχε μεγαλώσει εφησυχάζουμε, περιμένοντας -Όχι, ελπίζοντας-ότι δεν θα νιώσει. Ότι δεν θα την βρείτε εκεί έξω inthe κόσμο. Αυτό δεν θα πρέπει να πάμε σε αυτήν για μια ακόμη φορά. Χριστίνα ... Τίποτα. Δεν eventhe παραμικρή περίεργης ευαισθητοποίησης. THANKGOD. Ανάσανε βαθιά, ανακουφισμένος, και σιγά-σιγά αφήστε το σώμα του να χαλαρώσουν. Γύρισε για να πάει πίσω στο εσωτερικό, αλλά τη στιγμή που το έκανε, everythingshifted. Η δύναμη της ουσίας της μαστίγωσε έξω, catchinghimunaware. Θα τον περιέβαλε. Καμένη throughhim. Καυτό. Ισχυρός. Απελπισμένοι. Και κοντά. Αυτή τη φορά, ήταν κοντά. Τόσο κοντά, ότι δεν ήταν μόνο ουσία της, που γεμίζουν το μυαλό του, αλλά της. Η μνήμη του αρώματος της τον τύλιξε, η αίσθηση του δέρματός της εναντίον του, η γεύση των χειλιών της, της σάρκας. Της Θεέ μου. Χριστέ μου. Εκείνος sankto γόνατά του, wantingto τρέξει. Wantingto ρεύομαι. Αλλά θα μπορούσε να κάνει ούτε. Και σιγά-σιγά-έτσι-painfullyslowly στεκόταν. Θα κάνουμε ό, τι έπρεπε να κάνει, το ίδιο όπως είχε κάνει ξανά και ξανά againfor χιλιετίες. Θα την βρείτε. Θα επιτρέψει στον εαυτό του μια στιγμή να την lookat. Και τότε, goddamnhim, θα την σκοτώσει. Κεφάλαιο 2 ‡ "Θα πρέπει να έχουμε μείνει intonight." Τραβάω Braydenanirritated ματιά. "Onmyfirst νύχτα inNew Υόρκη; Δεν υπάρχει τρόπος. "" Dammit, Jaynie, youfainted γιαΤΟ αεροπλάνο. »« Ένα », λέω, μετρώντας έξω στα δάχτυλά μου για δράση,« τώρα που I'min Νέα Υόρκη, I'mChristina, δεν Jaynie. "Έχω εντάχθηκαν οι τάξεις των κλισέ με τα πόδια παντού και έχουν μετακινηθεί στο Μανχάταν για να ζήσει με την πλούσια καλύτερος φίλος μου, ενώ εγώ αγωνίζονται για να γίνει ηθοποιός. Η Χριστίνα είναι το όνομα μαμά μου μου τηλεφώνησε όταν ήταν σε γκρι διάθεσή της. Και ακόμα κι αν μου ανατροπές στο εσωτερικό κάθε φορά που σκέφτομαι τη μητέρα μου, θέλω ακόμα αυτό το όνομα στάδιο. Αλλά αν αυτό είναι επειδή είμαι τιμήν της μητέρας ή punishingmyself μου, reallydon't ξέρω. Τον ένα νικηφόρο χαμόγελο αναβοσβήνει. "Φυσικά αυτό είναι μόνο για θαυμαστές μου. Μπορείτε να κολλήσετε με Jaynie. "Ρίχνει τα μάτια του. "Όπως είπα, Jaynie, youfainted γιαΤΟ αεροπλάνο." Αγνοώ himand κρατήσει ψηλά ένα άλλο δάχτυλο. «Δύο, ήμουν εντελώς ελεγχθεί από τις παραϊατρικό προσωπικό." Εγώ δαγκώσει πίσω ένα συνοφρύωμα, γιατί παρά το ζωηρό χωρίς πρόβλημα συμπεριφοράς είμαι εμφάνιση για Brayden, το σύνολο thingreallywas freaky. "Κοίτα, αν πραγματικά λιποθύμησε, αυτό είναι ένα πράγμα . Θέλω να πω, δεν είναι ένα μεγάλο πράγμα, αλλά τουλάχιστον είναι όχι- youknow. "Ξέρω. Καθ 'όλη την παιδική μου ηλικία, υπέφερα fromepisodes όπου ακριβώς το είδος της ελεγχθεί. Η μητέρα μου συρρίκνωσης που αρνούμαι να καλέσετε συρρικνωθεί μου, παρά να τον έχει δει και να σβήνουν για πάνω από δέκα χρόνια, κάλεσε τα επεισόδια fugues. Αλλά δεν είμαι απόλυτα σίγουρος ότι είχε δίκιο. Κοίταξα τη λέξη, όταν ήμουν δέκα, και σύμφωνα με το λεξικό στο δημοτικό σχολείο μου, ένα κράτος φούγκα συνεπάγεται απώλεια της ταυτότητας. Και παρόλο που μερικές φορές είχε εξαφανιστεί εντελώς, άλλες φορές ήταν σαν να έβλεπα μια ταινία. Ήμουν ακόμα μου-ήμουν μόνο εγώ βλέποντας σκατά συμβαίνουν. Bad σκατά που δεν θα μπορούσα ποτέ specificallyremember wheni βγήκε από αυτό, αλλά αυτό μου άφησε feelingedgyand επισφαλής. Προσπάθησα να explainthat στο shrinkonce, αλλά το μόνο που έκανε ήταν να κάνει περισσότερες σημειώσεις inmychart. Προσπάθησα να explainit να Brayden, πάρα πολύ, και αυτό ακριβώς έκανε himlookworried. Μετά από αυτό, σταμάτησα να προσπαθώ να το εξηγήσω καθόλου. Είχα αρκετά προβλήματα με τάσεις αυτοκτονίας μητέρα που θα εμπίπτουν σε αυτό που ονομάζεται «γκρίζα διαθέσεις» που θα διαρκέσει για εβδομάδες, και κατά τη διάρκεια της οποίας θα μου πει επανειλημμένα ότι είχα το διάβολο που ζουν μέσα μου και ότι δεν πρέπει ποτέ να μου είχε γιατί Ήμουν goingto destroythe κόσμο. Ειλικρινά, είναι anywonder έχω αυτο-esteemissues; Όταν μπήκα στο κλαμπ δράμα στο γυμνάσιο και άρχισε να ρίχνει σε θεατρικά έργα και μιούζικαλ τακτικά, τα επεισόδια έγιναν όλο και λιγότερο συχνές. Δεν πήρα ποτέ μια σταθερή εξήγηση fromthe συρρικνώνεται, ο οποίος είπε μόνο ότι ήμουν ξεπέρασμα τους, αλλά ήξερα ότι δεν ήταν ο πραγματικός λόγος. Ήταν η υποκριτική. Έγινα κάποιος άλλος πάνω στη σκηνή. Και νομίζω ότι ήταν να γίνει κάποιος άλλος όταν έλεγξα έξω, πάρα πολύ. Έτσι, η θεωρία μου είναι ότι η υποκριτική συμπληρώθηκε κάποιο περίεργο μητέρα σου είναι τρελή και θέλετε να είναι κάποιος άλλος ανάγκη που ποτέ δεν θέλησα να εξετάσει πολύ κοντά. Ειλικρινά, δεν με νοιάζει για το λόγο αυτό. Μου αρέσει να ενεργεί. Και αν κάνει κάτι που μου αρέσει μου κρατά από goingto λα-λα γης, thenas όσο I'mconcerned, αυτό είναι απλά ένα ακόμη ticky-markinthe συν στήλη. Brayden εξακολουθεί να με κοιτάζει με του οικείου είμαι-going-να-είναι-μια-γιατρός-και-πρέπει-fix-αυτή την έκφραση. "Σου είπα. Θα ήθελα πραγματικά να λιποθυμήσω. "Θέλω να με πιστέψετε, τόσο γιατί δεν θέλω να ανησυχεί και επειδή θέλω να το ρίξετε. Αλλά δεν είμαι απολύτως βέβαιος ότι λέω την αλήθεια. Το περιστατικό δεν αισθάνονται σαν ένα από fugues μου. Αλλά την ίδια στιγμή, ποτέ δεν πέρασε εντελώς έξω, οπότε δεν ξέρω ότι ήταν technicallya λιποθυμήσει. Αντ 'αυτού, ένιωσα σαν να ήμουν beingturned μέσα προς τα έξω. Όταν ήμουν έντεκα, εγώ πραγματικά έκανε λιποθυμίας φορά. Είχα στέκεται στην ουρά για ώρες στο Six Flags πάνω από το Τέξας και ήταν ζεστό, και δεν είχα πιει νερό σε ώρες. Ο κόσμος είχε γυρίσει το είδος του κόκκινου, τότε το είδος του γκρι, και στη συνέχεια τα γόνατά μου δεν μπορούσα να με κρατήσει μέχρι πια και εγώ μόλις έπεσε στο έδαφος. Συνολικά, αυτό ήταν ένα μάλλον μη βίαιη εμπειρία, η οποία υποθέτω ότι είναι ο λόγος που το αποκαλούμε passingout. Todayonthe αεροπλάνο; Αυτό ήταν βίαιη και harshand συγκλόνισε throughme όπως anearthquake. Αλλά αυτό δεν είναι somethingI αισθάνονται υποχρεωμένοι να μοιράζονται. Από Brayden έχει πει τίποτα περισσότερο, θα σπεύσει να ενισχύσει ψέμα μου. "Ήταν ακριβώς η θερμότητα από το να περιμένει στην πίστα χωρίς κλιματισμό και το γεγονός ότι δεν είχα φάει όλη την ημέρα. Ορκίζομαι. Και τώρα που έχετε μένα, η riskof περαιτέρω faintingis practicallynil. Τρέφονται "Σύμφωνα με την ανοικτομάτης νέα κοπέλα στο κλισέ της πόλης, είχα παρακάλεσε Brayden να με πάρει για δείπνο στην Times Square. Καταλήξαμε σε Τζούνιορς, όπου είχα τον εαυτό μου γεμιστό με τηγανίτες πατάτας και ακολούθησε ότι με μια τεράστια φέτα cheesecake. Μόνο μετά ήμουν καλά-τρέφονται και είχε ρουφήξει την ατμόσφαιρα καρναβαλιού της Times Square δεν λέω himabout το faintingthing. Τώρα, είμαι εκφράζοντας τη λύπη του ότι η ομολογία, γιατί ενώ είμαι στην ευχάριστη θέση να προχωρήσουμε σε ποτά σε λιγότερο touristylocation, Ι Δεν θέλω να locationto είναι το διαμέρισμά του Upper East Side. "Manhattanand manyfine drinkingestablishments του θα εξακολουθεί να είναι εδώ αύριο», λέει. «Είμαι μια χαρά. Πραγματικά. "Συνδέω το χέρι μου μέσα του. "Και έχετε να βουτήξει πίσω στη μελέτη αύριο, γι 'αυτό παρακαλώ, παρακαλώ, παρακαλώ πολύ, να μου έξω από την πόλη." Έχω γύψο σε μια χαριτωμένη χαμόγελο, thentilt myhead και myeyelashes ρόπαλο σε αυτόν. Για μια στιγμή σκέφτομαι ότι πρόκειται να μετατρέψει όλες τις σοβαρές med φοιτητής για μένα. Αλλά τότε snorts από το γέλιο. «Είσαι τρελή, youknow αυτό το δικαίωμα;" Έχω αφήσει να πάει από το χέρι του, evenas expressioncrumbles του. «Ο Θεός, ο Jay," λέει. "I'mso συγγνώμη." "Είναι εντάξει," μπορώ να διαχειριστώ ένα wobblysmile. "Είναι απλά anexpression." Εμείς bothknow αυτό δεν είναι αλήθεια, όμως. Όχι για μένα. Όπως ο καλύτερος φίλος μου από το δεύτερο βαθμό, Brayden είναι ένας από τους λίγους ανθρώπους που γνωρίζουν πόσο κακό ήταν για μένα σαν ένα παιδί που μεγαλώνει με πιστοποιημένα τρελό μητέρα, και πόσο χειρότερα θα έχεις όταν ήμουν δεκαεπτά και αυτή ελεγχθεί πλήρως από τεμαχισμό δική λαιμό με ένα μαχαίρι κουζίνας, αφήνοντας μου μουδιασμένα και myalreadyinvisible πατέρας ενός χαμένου κέλυφος του εαυτού του. Πέρα απ 'αυτό, Brayden είναι ένας από τους λίγους ανθρώπους που ξέρει ότι είμαι τρομοκρατημένος ότι θα πάω προβλέπει ότι darkpathjust όπως έκανε. Ο τυλίγεται τα δάχτυλά του με το δικό μου και σφίγγει. "Φυσικά θα τον κεράσω ένα ποτό.» Η φωνή του είναι απαλή, αλλά όχι υπερβολικά έτσι, το οποίο εκτιμώ. "Ελα. Ας πάρουμε ένα ταξί πίσω στη θέση μου. Υπάρχει ένα μπαρ μόλις λίγα πόρτες κάτω, και έχω ένα πράγμα για μία από τις σερβιτόρες. Μπορείτε να χρησιμοποιήσετε το θηλυκό σας intuitionand μου πείτε αν αυτή είναι μέσα μου. "" Αν youcan't πω, αυτό σημαίνει ότι δεν είναι σε σας. "

Αποτελέσματα (Ελληνικά) 3:

Πραγματικά πιστεύει ότι είναι ένα δώρο;Έχουμε αυτό το Σώμα, και μπορείς να αγγίξεις και εμπειρία και suchprofound αιώνια ευτυχία;
τρεις χιλιάδες χρόνια πριν, αυτό είναι ένα δώρο, αλλά τότε ήταν πάντα στο πλευρό του, αυτή είναι η κριστίνα ήταν beentouching.τα χάδια.
η κριστίνα ήταν στην αγκαλιά του.φυσά απαλά το δέρμα από τα χείλη του.Ποιος είπε ότι ήπια λόγια το αυτί του κοντά του, την breatharoused.
και μετά όλα έγιναν σκατά, ανακάλυψε ότι η αθανασία δεν είναι ένα δώρο.Αυτή είναι μια κατάρα, είναι αθάνατος.Είναι μόνος του.και everygoddamndaywas βασανιστήρια.

έκλεισε τα μάτια του, κρατώντας το κιγκλίδωμα, κράτα τα χέρια σου, σφιχτά, τραχιά άκρα πέτρα διέκοψε την παλάμη του χεριού του.


η κριστίνα...έβαλε την καρδιά του, την ψάχνει, κάθε βράδυ στο ίδιο με τον φόβο και την επιθυμία για αιώνες, μερικές φορές θα υπάρχουν και στο παρελθόν, ένιωθε ότι τον έχει απήχηση, μερικές φορές μόνο για δεκαετίες. Αυτό έχει 260 χρόνια, από τότε που την βρήκε, την ενέργεια που έφτασε ακόμη και από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού,Ακόμα κι αν δεν είχε ποτέ μια συνειδητή μνήμη, ακόμη και τη δική τους, θα πάει μαζί της, για μια φορά, έκανε ό, τι έκανε, θα γίνει αυτάρεσκοι, δεν αναμένεται, ελπίζω ότι δεν θα την νιώσεις.- στον κόσμο δεν μπορεί να την βρει, δεν χρειάζεται να πας εκεί.κριστίνα....Ακόμα κι αν είναι ένα ελαφρό τσίμπημα συνείδηση.Δόξα τω Θεώ.