- Κείμενο
- Ιστορία
In 1988, the first member of a new
In 1988, the first member of a new drug family arrived on the United States pharmaceutical market with rock star pizzazz and excitement. Fluoxetine, trademarked as Prozac®, was featured on the cover of Newsweek as a breakthrough drug and discussed with passion on radio and television, often by grateful users and sometimes by those concerned over its widespread use for a growing number of conditions. Today, Prozac remains the most widely prescribed antidepressant medicine in history, having been used by more than 54 million people in 90 countries.
Prozac also helped change the definition of depression. In the not so distant past, depression was regarded as an affliction of the human heart, mind and soul. When patients complained of persistent depression, so severe that they were unable to work, sleep, or enjoy once pleasurable activities, psychiatrists often suggested they were repressing anger toward others and turning it toward themselves or asked if they had felt unloved by their mothers. Friends and associates were more likely to tell the troubled person to “snap out of it.” Individuals suffering from depression often felt ashamed, stigmatized. With the availability of drugs that relieved symptoms of severe depression by acting upon a specific biochemical mechanism in the brain, depression became more commonly viewed as a medical problem like hypertension and diabetes, amenable to pharmaceutical interventions.
Prozac and the other Selective Serotonin Reuptake Inhibitor (SSRI) drugs that followed were not the first medicines to demonstrate success in treating depression, as this story describes, but they were the first class of antidepressants to be rationally designed based on new understanding of how the brain works to affect mood, especially the role and behavior of naturally-occurring chemicals called neurotransmitters that deliver messages from nerve to nerve.
The SSRIs may also have been one of the first categories of drugs whose mechanism was widely discussed by the general public. If most people did not remember what SSRI stood for, much less know the discoveries that underlay every word in the long, cumbersome name, there was a widespread, shorthand understanding of how the drugs worked. It went like this: Individuals with depressive disorders have lower levels of the neurotransmitter serotonin in their brains. Selective Serotonin Reuptake Inhibitor drugs selectively focus on serotonin and inhibit its recapture or reuptake by the nerve cells, alleviating the serotonin shortage and leaving more of the mood-enhancing chemical outside the neuron and thus available for the brain’s use. Thanks to the new SSRI drugs, the phrase “chemical imbalance” entered the national consciousness and vocabulary as at least a partial and biological explanation of severe depression, thus lifting much of the stigma and blame that had added to depressed patients’ woes.
Like all scientific breakthroughs, the development of the SSRI drugs was built on a scaffolding of earlier discoveries, some of them chance clinical observations, some of them excruciatingly detailed basic science results whose clinical significance would not be realized for decades. And like all such breakthroughs, the new drugs continue to raise more questions and opportunities as yet newer information and technology becomes available.
WHAT IS DEPRESSION?
Severe depression is sometimes referred to as the common cold of psychiatry. While that speaks to the number of people affected—approximately five to eight percent of the population worldwide, with up to 20 percent suffering milder forms of the disease—it makes too light of the impact of an illness that can rob a person of the ability to conduct and enjoy a normal life (see “Depression: The Real Thing”). Patients formerly hospitalized with depression are at high risk—over 10 percent—for suicide. More recent studies have found that patients with severe depression even have higher risk of developing heart disease and diabetes. In addition to the emotional and physical pain caused by depression, the economic cost in the United States alone is estimated at $70 billion annually, and The World Health Organization projects that by the year 2020, depression will be second only to heart disease as the leading cause of disability worldwide.
Fortunately, between 80 and 90 percent of those suffering from serious depression can be effectively treated, usually with drugs, often used in combination with non-pharmacologic options including counseling or psychotherapy and lifestyle changes including exercise. For those drugs, we owe alert clinicians and astute scientists who refused to be discouraged when research did not go in the directions they had first hoped.
CHANCE DISCOVERY MEETS SCIENTIFIC EXPLANATION
The history of neuropharmacology (the study of drugs that affect the nervous system) mirrors the evolution of the understanding that mental disorders are diseases of the brain not, as believed in earlier centuries, a problem caused by evil spirits or the influence of the moon’s lunar cycles (hence the word lunacy). Or, in the case of depression, black bile (hence the word melancholia, from melan, meaning black, and cholia, meaning bile, Fig. 1⇓ ). But before such a transformation could take place, scientists had a lot of work to do in determining how the brain and nervous system function—and that these physical and biochemical processes could cross what was then perceived as a deep divide between body and mind.
View larger version:
In this window
In a new window
Download as PowerPoint Slide
Figure 1.
This engraving, titled “Melencolia I,” by German artist Albrecht Dürer depicts an early view of depression which was thought to be caused by an excess of black bile. The word melancholy comes from this belief, stemming from the Greek words “melan,” or black, and “cholia,” meaning bile. Image from the Wikipedia Commons.
In the first half of the 20th century, scientists painstakingly teased out a basic understanding of how the nervous system uses naturally occurring chemicals called neurotransmitters to travel from nerve to nerve, delivering messages throughout the body, telling cells what needs to be done to keep the body functioning (see “Chemical Flux: A Neurotransmitter Primer”).
In the late 1940s and early 1950s, scientists began to identify specific neurotransmitters, such as norepinephrine (involved in the constriction of blood vessels and the increase in heart rate and blood pressure), dopamine (the chemical whose shortage is involved in Parkinson’s disease), and serotonin (soon to be recognized as deeply connected to depression). In the 1950s, scientists also became better able to measure levels of specific neurochemicals in the body and thus correlate these levels with behavior.
Despite these advances, the first drugs that appeared to ameliorate the symptoms of severe depression were found during chance observation of their antidepressive abilities when used for patients with very different diseases. When given to severely depressed patients, these drugs proved far from perfect but the fact that they worked at all for patients with depression was an enormous surprise.
THORAZINE: A STORY OF KEEN OBSERVATION
Before beginning the story of the antidepressants, we need to take one step back. When the age of neuropharmacology began, drugs for depression were not first in line. The critical event in the foundation of drugs for mental illness took place in 1952, with the discovery of a drug effective against schizophrenia. Like so many scientific advances in this story, this one came from a search related to an entirely different disease.
At the height of European industrialization in the 19th century, German chemists manufactured a series of industrial dyes from coal tars, including one called methylene blue, the basic foundation of which was a chemical called phenothiazine. Decades later, in the 1930s, French scientists began synthesizing various phenothiazine compounds in a search for a new anti-malarial agent, the primary focus of the French pharmaceutical firm Rhone-Poulenc at that time. Although methylene blue had shown some anti-microbial activity, it soon became clear it was of no use against malaria. It might well have sunk into obscurity had not the Pasteur Institute linked up with Rhone-Poulenc. Scientists at Pasteur had been searching for antihistamine agents to diminish the effects of the hormone histamine (now recognized to play a key part in allergic responses, then believed to be involved in stress and shock reactions in response to blood loss or infections). The first ones they found had been too toxic for human use. The Rhone-Poulenc scientists had recognized that while the phenothiazine compounds might not work for malaria, they also had antihistaminic properties. Their joint efforts led to development and marketing of some of the earliest antihistamine drugs, some of which are still in use today.
The new phenothiazine compounds were not only effective antihistamines, they also demonstrated clear sedative effects and some appeared to have beneficial effects in patients with Parkinson’s disease, suggesting the compounds played some role in overall nervous system functioning. In the late 1940s, Henri Laborit, a young French naval surgeon, began to use promethiazine together with anesthesia, trying to minimize the risk of circulatory shock that anesthetics like ether and chloroform sometimes caused (the underlying basis of the then too-often true statement that the operation was a success but the patient died). An astute clinical observer, Laborit noticed that patients receiving promethiazine became “calm and somnolent, with a relaxed and detached expression.” In 1951, while working in a hospital outside of Paris, he asked Rhone-Poulenc if they could improve the effectiveness of phenothiazine. Much to Laborit’s surprise, they handed over chlorpromazine, already developed
Prozac also helped change the definition of depression. In the not so distant past, depression was regarded as an affliction of the human heart, mind and soul. When patients complained of persistent depression, so severe that they were unable to work, sleep, or enjoy once pleasurable activities, psychiatrists often suggested they were repressing anger toward others and turning it toward themselves or asked if they had felt unloved by their mothers. Friends and associates were more likely to tell the troubled person to “snap out of it.” Individuals suffering from depression often felt ashamed, stigmatized. With the availability of drugs that relieved symptoms of severe depression by acting upon a specific biochemical mechanism in the brain, depression became more commonly viewed as a medical problem like hypertension and diabetes, amenable to pharmaceutical interventions.
Prozac and the other Selective Serotonin Reuptake Inhibitor (SSRI) drugs that followed were not the first medicines to demonstrate success in treating depression, as this story describes, but they were the first class of antidepressants to be rationally designed based on new understanding of how the brain works to affect mood, especially the role and behavior of naturally-occurring chemicals called neurotransmitters that deliver messages from nerve to nerve.
The SSRIs may also have been one of the first categories of drugs whose mechanism was widely discussed by the general public. If most people did not remember what SSRI stood for, much less know the discoveries that underlay every word in the long, cumbersome name, there was a widespread, shorthand understanding of how the drugs worked. It went like this: Individuals with depressive disorders have lower levels of the neurotransmitter serotonin in their brains. Selective Serotonin Reuptake Inhibitor drugs selectively focus on serotonin and inhibit its recapture or reuptake by the nerve cells, alleviating the serotonin shortage and leaving more of the mood-enhancing chemical outside the neuron and thus available for the brain’s use. Thanks to the new SSRI drugs, the phrase “chemical imbalance” entered the national consciousness and vocabulary as at least a partial and biological explanation of severe depression, thus lifting much of the stigma and blame that had added to depressed patients’ woes.
Like all scientific breakthroughs, the development of the SSRI drugs was built on a scaffolding of earlier discoveries, some of them chance clinical observations, some of them excruciatingly detailed basic science results whose clinical significance would not be realized for decades. And like all such breakthroughs, the new drugs continue to raise more questions and opportunities as yet newer information and technology becomes available.
WHAT IS DEPRESSION?
Severe depression is sometimes referred to as the common cold of psychiatry. While that speaks to the number of people affected—approximately five to eight percent of the population worldwide, with up to 20 percent suffering milder forms of the disease—it makes too light of the impact of an illness that can rob a person of the ability to conduct and enjoy a normal life (see “Depression: The Real Thing”). Patients formerly hospitalized with depression are at high risk—over 10 percent—for suicide. More recent studies have found that patients with severe depression even have higher risk of developing heart disease and diabetes. In addition to the emotional and physical pain caused by depression, the economic cost in the United States alone is estimated at $70 billion annually, and The World Health Organization projects that by the year 2020, depression will be second only to heart disease as the leading cause of disability worldwide.
Fortunately, between 80 and 90 percent of those suffering from serious depression can be effectively treated, usually with drugs, often used in combination with non-pharmacologic options including counseling or psychotherapy and lifestyle changes including exercise. For those drugs, we owe alert clinicians and astute scientists who refused to be discouraged when research did not go in the directions they had first hoped.
CHANCE DISCOVERY MEETS SCIENTIFIC EXPLANATION
The history of neuropharmacology (the study of drugs that affect the nervous system) mirrors the evolution of the understanding that mental disorders are diseases of the brain not, as believed in earlier centuries, a problem caused by evil spirits or the influence of the moon’s lunar cycles (hence the word lunacy). Or, in the case of depression, black bile (hence the word melancholia, from melan, meaning black, and cholia, meaning bile, Fig. 1⇓ ). But before such a transformation could take place, scientists had a lot of work to do in determining how the brain and nervous system function—and that these physical and biochemical processes could cross what was then perceived as a deep divide between body and mind.
View larger version:
In this window
In a new window
Download as PowerPoint Slide
Figure 1.
This engraving, titled “Melencolia I,” by German artist Albrecht Dürer depicts an early view of depression which was thought to be caused by an excess of black bile. The word melancholy comes from this belief, stemming from the Greek words “melan,” or black, and “cholia,” meaning bile. Image from the Wikipedia Commons.
In the first half of the 20th century, scientists painstakingly teased out a basic understanding of how the nervous system uses naturally occurring chemicals called neurotransmitters to travel from nerve to nerve, delivering messages throughout the body, telling cells what needs to be done to keep the body functioning (see “Chemical Flux: A Neurotransmitter Primer”).
In the late 1940s and early 1950s, scientists began to identify specific neurotransmitters, such as norepinephrine (involved in the constriction of blood vessels and the increase in heart rate and blood pressure), dopamine (the chemical whose shortage is involved in Parkinson’s disease), and serotonin (soon to be recognized as deeply connected to depression). In the 1950s, scientists also became better able to measure levels of specific neurochemicals in the body and thus correlate these levels with behavior.
Despite these advances, the first drugs that appeared to ameliorate the symptoms of severe depression were found during chance observation of their antidepressive abilities when used for patients with very different diseases. When given to severely depressed patients, these drugs proved far from perfect but the fact that they worked at all for patients with depression was an enormous surprise.
THORAZINE: A STORY OF KEEN OBSERVATION
Before beginning the story of the antidepressants, we need to take one step back. When the age of neuropharmacology began, drugs for depression were not first in line. The critical event in the foundation of drugs for mental illness took place in 1952, with the discovery of a drug effective against schizophrenia. Like so many scientific advances in this story, this one came from a search related to an entirely different disease.
At the height of European industrialization in the 19th century, German chemists manufactured a series of industrial dyes from coal tars, including one called methylene blue, the basic foundation of which was a chemical called phenothiazine. Decades later, in the 1930s, French scientists began synthesizing various phenothiazine compounds in a search for a new anti-malarial agent, the primary focus of the French pharmaceutical firm Rhone-Poulenc at that time. Although methylene blue had shown some anti-microbial activity, it soon became clear it was of no use against malaria. It might well have sunk into obscurity had not the Pasteur Institute linked up with Rhone-Poulenc. Scientists at Pasteur had been searching for antihistamine agents to diminish the effects of the hormone histamine (now recognized to play a key part in allergic responses, then believed to be involved in stress and shock reactions in response to blood loss or infections). The first ones they found had been too toxic for human use. The Rhone-Poulenc scientists had recognized that while the phenothiazine compounds might not work for malaria, they also had antihistaminic properties. Their joint efforts led to development and marketing of some of the earliest antihistamine drugs, some of which are still in use today.
The new phenothiazine compounds were not only effective antihistamines, they also demonstrated clear sedative effects and some appeared to have beneficial effects in patients with Parkinson’s disease, suggesting the compounds played some role in overall nervous system functioning. In the late 1940s, Henri Laborit, a young French naval surgeon, began to use promethiazine together with anesthesia, trying to minimize the risk of circulatory shock that anesthetics like ether and chloroform sometimes caused (the underlying basis of the then too-often true statement that the operation was a success but the patient died). An astute clinical observer, Laborit noticed that patients receiving promethiazine became “calm and somnolent, with a relaxed and detached expression.” In 1951, while working in a hospital outside of Paris, he asked Rhone-Poulenc if they could improve the effectiveness of phenothiazine. Much to Laborit’s surprise, they handed over chlorpromazine, already developed
0/5000
Το 1988, το πρώτο μέλος μιας νέας οικογένειας ναρκωτικών έφτασε στην φαρμακευτική αγορά των Ηνωμένων Πολιτειών, με το ροκ σταρ pizzazz και ενθουσιασμό. Φλουοξετίνη, εμπορικό σήμα ως Prozac ®, ήταν στο εξώφυλλο του Newsweek ως μια σημαντική ανακάλυψη φαρμάκων και συζήτησε με πάθος στο ραδιόφωνο και την τηλεόραση, συχνά από ευγνώμονες χρήστες, και μερικές φορές από εκείνους που αφορά πάνω από τη διαδεδομένη χρήση για έναν αυξανόμενο αριθμό των όρων. Σήμερα, το Prozac παραμένει το πιο ευρέως προβλέπεται αντικαταθλιπτικό φάρμακο στην ιστορία, ότι έχουν χρησιμοποιηθεί από περισσότερα από 54 εκατομμύρια ανθρώπους σε 90 χώρες.
Prozac επίσης βοήθησε να αλλάξει ο ορισμός της κατάθλιψης. Στο όχι τόσο μακρινό παρελθόν, κατάθλιψη θεωρήθηκε ως μια θλίψη της ανθρώπινης καρδιάς, μυαλό και ψυχή. Όταν οι ασθενείς παραπονέθηκαν επίμονη σοβαρή κατάθλιψη και, ότι δεν ήταν σε θέση να εργαστούν, ύπνο, ή να απολαύσετε μια φορά ευχάριστες δραστηριότητες, οι ψυχίατροι συχνά πρότεινε τους καταστολή θυμό προς άλλους και μετατρέποντάς την προς τον εαυτό τους ή ρώτησε εάν είχε αισθάνθηκαν αντιπαθή από τις μητέρες τους. Φίλοι και συνεργάτες του ήταν πιο πιθανό να πει το ταραγμένο άτομο να "σπάσει απότομα έξω από αυτό." Τα άτομα που πάσχουν από κατάθλιψη, συχνά αίσθημα ντροπής, στιγματίζονται. Με τη διαθεσιμότητα φαρμάκων που ανακούφισε τα συμπτώματα της βαριάς κατάθλιψης ενεργώντας κατόπιν έναν ειδικό μηχανισμό βιοχημικών στον εγκέφαλο, κατάθλιψη έγινε πιο συχνά θεωρείται ως ένα ιατρικό πρόβλημα όπως υπέρταση και ο διαβήτης, δεκτικά φαρμακευτικές παρεμβάσεις.
Prozac και τα άλλα φάρμακα εκλεκτικός αναστολέας επαναπρόσληψης σεροτονίνης (SSRI) που ακολούθησαν δεν ήταν τα πρώτα φάρμακα για να αποδείξει την επιτυχία στη θεραπεία της κατάθλιψης, όπως αυτή η ιστορία περιγράφει, αλλά ήταν η πρώτη κατηγορία των αντικαταθλιπτικών χαπιών για να είναι λογικά σχεδιασμένο με βάση νέα κατανόηση του πώς ο εγκέφαλος λειτουργεί να επηρεάσει τη διάθεση, ειδικά ο ρόλος και η συμπεριφορά του φυσικά απαντώμενες χημικές ουσίες που ονομάζεται νευροδιαβιβαστών που παραδώσει μηνύματα από νεύρο με νεύρο.
το SSRIs μπορεί επίσης να ήταν μία από τις πρώτες κατηγορίες φαρμάκων, το μηχανισμό του οποίου συζητήθηκε ευρέως από το ευρύ κοινό. Αν περισσότεροι άνθρωποι δεν θυμάμαι τι αντιπροσώπευε SSRI, πολύ λιγότερο γνωρίζετε τις ανακαλύψεις που υπόστρωμα κάθε λέξη στο όνομα μακρά, περίπλοκη, υπήρξε μια διαδεδομένη, στενογραφία κατανόηση του πώς τα ναρκωτικά εργάστηκε. Πήγε όπως αυτό: τα άτομα με καταθλιπτικές διαταραχές έχουν χαμηλότερα επίπεδα του νευροδιαβιβαστή σεροτονίνη στους εγκεφάλους τους. Εκλεκτικοί αναστολείς επαναπρόσληψης της σεροτονίνης φάρμακα επιλεκτικά επικεντρωθεί σεροτονίνης και αναστέλλουν την ανακατάληψη ή επαναπρόσληψης από τα νευρικά κύτταρα, ανακούφιση από την έλλειψη σεροτονίνης και αφήνοντας περισσότερα του χημικού διάθεση-ενίσχυσης έξω από νευρώνες και συνεπώς διατίθεται για χρήση του εγκεφάλου. Χάρη στη νέα SSRI φαρμάκων, η φράση «χημική ανισορροπία» εισήλθε η εθνική συνείδηση και το λεξιλόγιο ως τουλάχιστον μια μερική και βιολογική εξήγηση σοβαρή κατάθλιψη, άρση έτσι μεγάλο μέρος του στίγμα και τις ευθύνες που είχε προστεθεί κατάθλιψη ασθενών θλίψεις.
σαν όλες τις επιστημονικές ανακαλύψεις, την ανάπτυξη των SSRI φαρμάκων στηρίχτηκε σε ένα άθλος νωρίτερα ανακαλύψεις, ορισμένοι από αυτούς ευκαιρία για κλινικές παρατηρήσεις, ορισμένα από αυτά τα βασανιστικά αναλυτικά βασική επιστήμη αποτελέσματα κλινική σημασία της οποίας δεν θα πραγματοποιηθεί για δεκαετίες. Και όπως όλα τέτοια ανακαλύψεις, τα νέα φάρμακα εξακολουθούν να εγείρουν περισσότερα ερωτήματα και να ευκαιρίες ως ακόμη νεότερες πληροφορίες και τεχνολογία καθίστανται διαθέσιμες.
Τι είναι ΚΑΤΆΘΛΙΨΗ;
σοβαρή κατάθλιψη είναι μερικές φορές αναφέρεται ως το κοινό κρυολόγημα της ψυχιατρικής. Ενώ που μιλάει για τον αριθμό των ανθρώπων που πλήττονται — περίπου πέντε έως οκτώ τοις εκατό του πληθυσμού σε όλο τον κόσμο, με μέχρι 20 τοις εκατό πάσχουν ηπιότερες μορφές της νόσου — καθιστά πάρα πολύ φως των επιπτώσεων μιας ασθένειας που μπορεί να ληστέψει ένα πρόσωπο της ικανότητας να διεξάγουν και να απολαύσετε μια φυσιολογική ζωή (δείτε "Κατάθλιψη: το πραγματικό πράγμα"). Ασθενείς που νοσηλεύονται στο παρελθόν με κατάθλιψη που διατρέχουν υψηλό κίνδυνο — πάνω από 10 τοις εκατό-για την αυτοκτονία. Πιο πρόσφατες μελέτες έχουν διαπιστώσει ότι οι ασθενείς με σοβαρή κατάθλιψη ακόμη και να έχουν υψηλότερο κίνδυνο ανάπτυξης καρδιακής νόσου και διαβήτη. Εκτός από την συναισθηματική και σωματική πόνο που προκαλείται από κατάθλιψη, το οικονομικό κόστος στις Ηνωμένες Πολιτείες μόνο εκτιμάται σε 70 δισεκατομμύρια δολάρια ετησίως, και η παγκόσμια οργάνωση υγείας έργα που μέχρι το έτος 2020, κατάθλιψη θα είναι δεύτερη μόνο σε καρδιακές παθήσεις ως η κύρια αιτία της αναπηρίας σε όλο τον κόσμο.
Ευτυχώς, μεταξύ 80 και 90 τοις εκατό των ατόμων πάσχουν από σοβαρή κατάθλιψη μπορεί να αντιμετωπιστεί αποτελεσματικά, συνήθως με τα ναρκωτικά, που συχνά χρησιμοποιείται σε συνδυασμό με μη-φαρμακολογικές επιλογές, συμπεριλαμβανομένης της παροχής συμβουλών ή ψυχοθεραπεία και τρόπο ζωής αλλαγές, συμπεριλαμβανομένης της σωματικής άσκησης. Για αυτά τα φάρμακα, Οφείλουμε προειδοποίησης κλινικούς και έξυπνη επιστήμονες που αρνήθηκε να αποθαρρύνονται όταν η έρευνα δεν προχώρησε στις κατευθύνσεις πρώτα είχαν ελπίσει.
ΑΝΑΚΆΛΥΨΗ ευκαιρία ΣΥΝΑΝΤΆ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΉ ΕΞΉΓΗΣΗ
ιστορία της Νευροφαρμακολογία (η μελέτη των φαρμάκων που επηρεάζουν το νευρικό σύστημα) αντικατοπτρίζει την εξέλιξη της κατανόησης ότι οι ψυχικές διαταραχές είναι ασθένειες του εγκεφάλου δεν, όπως πίστευαν στους προηγούμενους αιώνες, ένα πρόβλημα που προκαλείται από κακά πνεύματα ή την επιρροή των σεληνιακών κύκλων του φεγγαριού (εξ ου και η λέξη τρέλα). Ή, στην περίπτωση κατάθλιψη, μαύρη χολή (εξ ου και η λέξη μελαγχολία, από Μέλαν, έννοια μαύρο, και cholia, έννοια χολή, Εικ. 1⇓). Αλλά πριν από μια τέτοια μετατροπή θα μπορούσε να πραγματοποιηθεί, επιστήμονες είχαν πολλή δουλειά να κάνουμε στον καθορισμό πώς η λειτουργία του εγκεφάλου και του νευρικού συστήματος — και ότι αυτές οι φυσικές και βιοχημικές διεργασίες μπορούσε να διασχίσει τι θεωρήθηκε στη συνέχεια ως ένα βαθύ χάσμα μεταξύ σώματος και νου.
άποψη μεγαλύτερη έκδοση:
σε αυτό το παράθυρο
σε ένα νέο παράθυρο
κατεβάσετε ως PowerPoint Slide
σχήμα 1.
αυτή η Χαρακτική, με τίτλο «Melencolia ι,«από Γερμανός καλλιτέχνης Άλμπρεχτ Ντύρερ απεικονίζει μια έγκαιρη ενόψει της κατάθλιψης, η οποία ήταν πιστεύεται ότι προκαλούνται από μια υπέρβαση των μαύρη χολή. Η λέξη μελαγχολία που προέρχεται από αυτή την πεποίθηση, που απορρέουν από τις ελληνικές λέξεις "Μέλαν," ή μαύρο, και "cholia," που σημαίνει χολή. Εικόνα από το Wikipedia Commons.
στο πρώτο μισό του 20ου αιώνα, επιστήμονες κόπο πείραζαν έξω μια βασική κατανόηση του πώς το νευρικό σύστημα χρησιμοποιεί φυσικά χημικές ουσίες που ονομάζονται νευροδιαβιβαστές να ταξιδέψει από το νεύρο να νεύρο, παράδοση μηνύματα σε όλο το σώμα, λέει κύτταρα τι πρέπει να γίνει για να κρατήσει το σώμα λειτουργία (βλέπε «Χημική ροή: A νευροδιαβιβαστής εγχυτήρας»).
στα τέλη της δεκαετίας του 1940 και τις αρχές της δεκαετίας του 1950, Οι επιστήμονες άρχισαν να προσδιορίσει συγκεκριμένες νευροδιαβιβαστών, όπως η νορεπινεφρίνη (που ασχολούνται με τη συστολή των αιμοφόρων αγγείων και την αύξηση του καρδιακού ρυθμού και της αρτηριακής πίεσης), ντοπαμίνη (η χημική ουσία των οποίων η έλλειψη εμπλέκεται στη νόσο του Πάρκινσον), και της σεροτονίνης (σύντομα να αναγνωριστεί ως βαθιά συνδεδεμένα κατάθλιψη). Στη δεκαετία του 1950, Οι επιστήμονες επίσης έγινε καλύτερα σε θέση να μετρήσει τα επίπεδα των συγκεκριμένων neurochemicals στο σώμα και κατά συνέπεια να συσχετίσει αυτά τα επίπεδα με συμπεριφορά.
παρά τις προόδους αυτές, τα πρώτα ναρκωτικά που εμφανίστηκε για τη βελτίωση των συμπτωμάτων της βαριάς κατάθλιψης βρέθηκαν κατά τη διάρκεια πιθανότητα παρατήρησης των δυνατοτήτων τους αντικαταθλιπτική όταν χρησιμοποιούνται σε ασθενείς με πολύ διαφορετικές ασθένειες. Όταν χορηγείται σε σοβαρά καταθλιπτικοί ασθενείς, τα φάρμακα αυτά αποδείχθηκε κάθε άλλο παρά ιδανική, αλλά το γεγονός ότι εργάζονταν καθόλου για τους ασθενείς με κατάθλιψη ήταν μια τεράστια έκπληξη.
THORAZINE: Α ιστορία ΤΗΣ ΠΑΡΑΤΗΡΗΤΙΚΌΤΗΤΑ
πριν από την έναρξη την ιστορία της τα αντικαταθλιπτικά χάπια, πρέπει να κάνουμε ένα βήμα πίσω. Όταν η ηλικία του Νευροφαρμακολογία άρχισε, φάρμακα για κατάθλιψη δεν ήταν πρώτος στη γραμμή. Το 1952, με την ανακάλυψη του ένα φάρμακο που είναι αποτελεσματικό ενάντια σχιζοφρένεια πραγματοποιήθηκε το κρίσιμο συμβάν στην ίδρυση των ναρκωτικών για την ψυχική ασθένεια. Όπως τόσες πολλές επιστημονικές πρόοδοι σε αυτή την ιστορία, αυτό προήλθε από μια αναζήτηση που σχετίζονται με μια εντελώς διαφορετική ασθένεια.
στο ύψος της Ευρωπαϊκής εκβιομηχάνιση κατά τον 19ο αιώνα, Γερμανοί χημικοί που κατασκευάζονται μια σειρά βαφικές ύλες από άνθρακα πίσσες, συμπεριλαμβανομένων ένα που ονομάζεται μπλε του μεθυλενίου, το βασικό θεμέλιο της οποίας ήταν μια χημική ουσία που ονομάζεται δακτυλίων. Δεκαετίες αργότερα, στη δεκαετία του 1930, Γάλλων επιστημόνων άρχισε σύνθεσης διάφορες ενώσεις δακτυλίων σε μια αναζήτηση για ένα νέο φορέα της κατά της ελονοσίας, ο πρωταρχικός στόχος της η γαλλική φαρμακευτική εταιρεία Rhone-Poulenc εκείνη τη στιγμή. Αν και μπλε του μεθυλενίου είχε δείξει κάποια αντιμικροβιακή δράση, σύντομα έγινε σαφές ήταν άχρηστο ενάντια στην ελονοσία. Αυτό μπορεί να καλά έχουν βυθιστεί στην αφάνεια είχε Ινστιτούτο Παστέρ δεν συνδέεται με την Rhone-Poulenc. Οι επιστήμονες σε Pasteur είχε ψάξει για πράκτορες αντιισταμινικό μείωση των επιπτώσεων της ισταμίνης ορμόνη (τώρα αναγνωρισμένος να συμβάλλει καθοριστικά σε αλλεργικές αντιδράσεις, στη συνέχεια πιστεύεται ότι εμπλέκονται στην πίεση και να συγκλονίσει αντιδράσεις ως απάντηση στην απώλεια αίματος ή λοιμώξεις). Οι πρώτοι που βρήκαν ήταν πολύ τοξικές για τον άνθρωπο. Οι επιστήμονες της Rhone-Poulenc είχε αναγνωρίσει ότι ενώ οι ενώσεις των δακτυλίων δεν θα μπορούσε να λειτουργήσει για την ελονοσία, είχαν επίσης ιδιότητες αντιισταμινικό. Κοινές προσπάθειες τους οδήγησε στην ανάπτυξη και εμπορία μερικά από τα πρώτα φάρμακα αντιισταμινικό, μερικά από τα οποία είναι ακόμα σε χρήση σήμερα.
οι νέες ενώσεις δακτυλίων δεν ήταν μόνο αποτελεσματική αντιισταμινικά, που επίσης αποδειχθεί σαφής καταπραϋντικά αποτελέσματα και μερικά φάνηκε να έχει ευεργετικά αποτελέσματα σε ασθενείς με νόσο του Πάρκινσον, γεγονός που υποδηλώνει τις ενώσεις έπαιξε κάποιο ρόλο στην λειτουργία όλου νευρικού συστήματος. Στα τέλη της δεκαετίας του 1940, Henri Λαμπορί, μια νεαρή γαλλική ναυτική χειρούργος, άρχισε να χρησιμοποιεί promethiazine μαζί με την αναισθησία, προσπαθώντας να ελαχιστοποιήσει τον κίνδυνο του κυκλοφορικού σοκ που αναισθητικά όπως αιθέρας και το χλωροφόρμιο προκάλεσε μερικές φορές (η βάση της δήλωσης στη συνέχεια πάρα πολύ-συχνά αλήθεια ότι η εγχείρηση πέτυχε αλλά ο ασθενής πέθανε). Μια έξυπνη κλινική παρατηρητής, Λαμπορί παρατηρήσει ότι οι ασθενείς που λαμβάνουν promethiazine έγινε «ήρεμη και νυσταγμένος, με μια χαλαρή και ανεξάρτητη έκφραση.» Το 1951, ενώ εργαζόταν σε ένα νοσοκομείο έξω από το Παρίσι, ζήτησε Rhone-Poulenc εάν θα μπορούσαν να βελτιώσουν την αποτελεσματικότητα των δακτυλίων. Πολύ προς μεγάλη έκπληξη του Λαμπορί, θα παραδοθεί χλωροπρομαζίνη, που έχουν ήδη αναπτυχθεί
Prozac επίσης βοήθησε να αλλάξει ο ορισμός της κατάθλιψης. Στο όχι τόσο μακρινό παρελθόν, κατάθλιψη θεωρήθηκε ως μια θλίψη της ανθρώπινης καρδιάς, μυαλό και ψυχή. Όταν οι ασθενείς παραπονέθηκαν επίμονη σοβαρή κατάθλιψη και, ότι δεν ήταν σε θέση να εργαστούν, ύπνο, ή να απολαύσετε μια φορά ευχάριστες δραστηριότητες, οι ψυχίατροι συχνά πρότεινε τους καταστολή θυμό προς άλλους και μετατρέποντάς την προς τον εαυτό τους ή ρώτησε εάν είχε αισθάνθηκαν αντιπαθή από τις μητέρες τους. Φίλοι και συνεργάτες του ήταν πιο πιθανό να πει το ταραγμένο άτομο να "σπάσει απότομα έξω από αυτό." Τα άτομα που πάσχουν από κατάθλιψη, συχνά αίσθημα ντροπής, στιγματίζονται. Με τη διαθεσιμότητα φαρμάκων που ανακούφισε τα συμπτώματα της βαριάς κατάθλιψης ενεργώντας κατόπιν έναν ειδικό μηχανισμό βιοχημικών στον εγκέφαλο, κατάθλιψη έγινε πιο συχνά θεωρείται ως ένα ιατρικό πρόβλημα όπως υπέρταση και ο διαβήτης, δεκτικά φαρμακευτικές παρεμβάσεις.
Prozac και τα άλλα φάρμακα εκλεκτικός αναστολέας επαναπρόσληψης σεροτονίνης (SSRI) που ακολούθησαν δεν ήταν τα πρώτα φάρμακα για να αποδείξει την επιτυχία στη θεραπεία της κατάθλιψης, όπως αυτή η ιστορία περιγράφει, αλλά ήταν η πρώτη κατηγορία των αντικαταθλιπτικών χαπιών για να είναι λογικά σχεδιασμένο με βάση νέα κατανόηση του πώς ο εγκέφαλος λειτουργεί να επηρεάσει τη διάθεση, ειδικά ο ρόλος και η συμπεριφορά του φυσικά απαντώμενες χημικές ουσίες που ονομάζεται νευροδιαβιβαστών που παραδώσει μηνύματα από νεύρο με νεύρο.
το SSRIs μπορεί επίσης να ήταν μία από τις πρώτες κατηγορίες φαρμάκων, το μηχανισμό του οποίου συζητήθηκε ευρέως από το ευρύ κοινό. Αν περισσότεροι άνθρωποι δεν θυμάμαι τι αντιπροσώπευε SSRI, πολύ λιγότερο γνωρίζετε τις ανακαλύψεις που υπόστρωμα κάθε λέξη στο όνομα μακρά, περίπλοκη, υπήρξε μια διαδεδομένη, στενογραφία κατανόηση του πώς τα ναρκωτικά εργάστηκε. Πήγε όπως αυτό: τα άτομα με καταθλιπτικές διαταραχές έχουν χαμηλότερα επίπεδα του νευροδιαβιβαστή σεροτονίνη στους εγκεφάλους τους. Εκλεκτικοί αναστολείς επαναπρόσληψης της σεροτονίνης φάρμακα επιλεκτικά επικεντρωθεί σεροτονίνης και αναστέλλουν την ανακατάληψη ή επαναπρόσληψης από τα νευρικά κύτταρα, ανακούφιση από την έλλειψη σεροτονίνης και αφήνοντας περισσότερα του χημικού διάθεση-ενίσχυσης έξω από νευρώνες και συνεπώς διατίθεται για χρήση του εγκεφάλου. Χάρη στη νέα SSRI φαρμάκων, η φράση «χημική ανισορροπία» εισήλθε η εθνική συνείδηση και το λεξιλόγιο ως τουλάχιστον μια μερική και βιολογική εξήγηση σοβαρή κατάθλιψη, άρση έτσι μεγάλο μέρος του στίγμα και τις ευθύνες που είχε προστεθεί κατάθλιψη ασθενών θλίψεις.
σαν όλες τις επιστημονικές ανακαλύψεις, την ανάπτυξη των SSRI φαρμάκων στηρίχτηκε σε ένα άθλος νωρίτερα ανακαλύψεις, ορισμένοι από αυτούς ευκαιρία για κλινικές παρατηρήσεις, ορισμένα από αυτά τα βασανιστικά αναλυτικά βασική επιστήμη αποτελέσματα κλινική σημασία της οποίας δεν θα πραγματοποιηθεί για δεκαετίες. Και όπως όλα τέτοια ανακαλύψεις, τα νέα φάρμακα εξακολουθούν να εγείρουν περισσότερα ερωτήματα και να ευκαιρίες ως ακόμη νεότερες πληροφορίες και τεχνολογία καθίστανται διαθέσιμες.
Τι είναι ΚΑΤΆΘΛΙΨΗ;
σοβαρή κατάθλιψη είναι μερικές φορές αναφέρεται ως το κοινό κρυολόγημα της ψυχιατρικής. Ενώ που μιλάει για τον αριθμό των ανθρώπων που πλήττονται — περίπου πέντε έως οκτώ τοις εκατό του πληθυσμού σε όλο τον κόσμο, με μέχρι 20 τοις εκατό πάσχουν ηπιότερες μορφές της νόσου — καθιστά πάρα πολύ φως των επιπτώσεων μιας ασθένειας που μπορεί να ληστέψει ένα πρόσωπο της ικανότητας να διεξάγουν και να απολαύσετε μια φυσιολογική ζωή (δείτε "Κατάθλιψη: το πραγματικό πράγμα"). Ασθενείς που νοσηλεύονται στο παρελθόν με κατάθλιψη που διατρέχουν υψηλό κίνδυνο — πάνω από 10 τοις εκατό-για την αυτοκτονία. Πιο πρόσφατες μελέτες έχουν διαπιστώσει ότι οι ασθενείς με σοβαρή κατάθλιψη ακόμη και να έχουν υψηλότερο κίνδυνο ανάπτυξης καρδιακής νόσου και διαβήτη. Εκτός από την συναισθηματική και σωματική πόνο που προκαλείται από κατάθλιψη, το οικονομικό κόστος στις Ηνωμένες Πολιτείες μόνο εκτιμάται σε 70 δισεκατομμύρια δολάρια ετησίως, και η παγκόσμια οργάνωση υγείας έργα που μέχρι το έτος 2020, κατάθλιψη θα είναι δεύτερη μόνο σε καρδιακές παθήσεις ως η κύρια αιτία της αναπηρίας σε όλο τον κόσμο.
Ευτυχώς, μεταξύ 80 και 90 τοις εκατό των ατόμων πάσχουν από σοβαρή κατάθλιψη μπορεί να αντιμετωπιστεί αποτελεσματικά, συνήθως με τα ναρκωτικά, που συχνά χρησιμοποιείται σε συνδυασμό με μη-φαρμακολογικές επιλογές, συμπεριλαμβανομένης της παροχής συμβουλών ή ψυχοθεραπεία και τρόπο ζωής αλλαγές, συμπεριλαμβανομένης της σωματικής άσκησης. Για αυτά τα φάρμακα, Οφείλουμε προειδοποίησης κλινικούς και έξυπνη επιστήμονες που αρνήθηκε να αποθαρρύνονται όταν η έρευνα δεν προχώρησε στις κατευθύνσεις πρώτα είχαν ελπίσει.
ΑΝΑΚΆΛΥΨΗ ευκαιρία ΣΥΝΑΝΤΆ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΉ ΕΞΉΓΗΣΗ
ιστορία της Νευροφαρμακολογία (η μελέτη των φαρμάκων που επηρεάζουν το νευρικό σύστημα) αντικατοπτρίζει την εξέλιξη της κατανόησης ότι οι ψυχικές διαταραχές είναι ασθένειες του εγκεφάλου δεν, όπως πίστευαν στους προηγούμενους αιώνες, ένα πρόβλημα που προκαλείται από κακά πνεύματα ή την επιρροή των σεληνιακών κύκλων του φεγγαριού (εξ ου και η λέξη τρέλα). Ή, στην περίπτωση κατάθλιψη, μαύρη χολή (εξ ου και η λέξη μελαγχολία, από Μέλαν, έννοια μαύρο, και cholia, έννοια χολή, Εικ. 1⇓). Αλλά πριν από μια τέτοια μετατροπή θα μπορούσε να πραγματοποιηθεί, επιστήμονες είχαν πολλή δουλειά να κάνουμε στον καθορισμό πώς η λειτουργία του εγκεφάλου και του νευρικού συστήματος — και ότι αυτές οι φυσικές και βιοχημικές διεργασίες μπορούσε να διασχίσει τι θεωρήθηκε στη συνέχεια ως ένα βαθύ χάσμα μεταξύ σώματος και νου.
άποψη μεγαλύτερη έκδοση:
σε αυτό το παράθυρο
σε ένα νέο παράθυρο
κατεβάσετε ως PowerPoint Slide
σχήμα 1.
αυτή η Χαρακτική, με τίτλο «Melencolia ι,«από Γερμανός καλλιτέχνης Άλμπρεχτ Ντύρερ απεικονίζει μια έγκαιρη ενόψει της κατάθλιψης, η οποία ήταν πιστεύεται ότι προκαλούνται από μια υπέρβαση των μαύρη χολή. Η λέξη μελαγχολία που προέρχεται από αυτή την πεποίθηση, που απορρέουν από τις ελληνικές λέξεις "Μέλαν," ή μαύρο, και "cholia," που σημαίνει χολή. Εικόνα από το Wikipedia Commons.
στο πρώτο μισό του 20ου αιώνα, επιστήμονες κόπο πείραζαν έξω μια βασική κατανόηση του πώς το νευρικό σύστημα χρησιμοποιεί φυσικά χημικές ουσίες που ονομάζονται νευροδιαβιβαστές να ταξιδέψει από το νεύρο να νεύρο, παράδοση μηνύματα σε όλο το σώμα, λέει κύτταρα τι πρέπει να γίνει για να κρατήσει το σώμα λειτουργία (βλέπε «Χημική ροή: A νευροδιαβιβαστής εγχυτήρας»).
στα τέλη της δεκαετίας του 1940 και τις αρχές της δεκαετίας του 1950, Οι επιστήμονες άρχισαν να προσδιορίσει συγκεκριμένες νευροδιαβιβαστών, όπως η νορεπινεφρίνη (που ασχολούνται με τη συστολή των αιμοφόρων αγγείων και την αύξηση του καρδιακού ρυθμού και της αρτηριακής πίεσης), ντοπαμίνη (η χημική ουσία των οποίων η έλλειψη εμπλέκεται στη νόσο του Πάρκινσον), και της σεροτονίνης (σύντομα να αναγνωριστεί ως βαθιά συνδεδεμένα κατάθλιψη). Στη δεκαετία του 1950, Οι επιστήμονες επίσης έγινε καλύτερα σε θέση να μετρήσει τα επίπεδα των συγκεκριμένων neurochemicals στο σώμα και κατά συνέπεια να συσχετίσει αυτά τα επίπεδα με συμπεριφορά.
παρά τις προόδους αυτές, τα πρώτα ναρκωτικά που εμφανίστηκε για τη βελτίωση των συμπτωμάτων της βαριάς κατάθλιψης βρέθηκαν κατά τη διάρκεια πιθανότητα παρατήρησης των δυνατοτήτων τους αντικαταθλιπτική όταν χρησιμοποιούνται σε ασθενείς με πολύ διαφορετικές ασθένειες. Όταν χορηγείται σε σοβαρά καταθλιπτικοί ασθενείς, τα φάρμακα αυτά αποδείχθηκε κάθε άλλο παρά ιδανική, αλλά το γεγονός ότι εργάζονταν καθόλου για τους ασθενείς με κατάθλιψη ήταν μια τεράστια έκπληξη.
THORAZINE: Α ιστορία ΤΗΣ ΠΑΡΑΤΗΡΗΤΙΚΌΤΗΤΑ
πριν από την έναρξη την ιστορία της τα αντικαταθλιπτικά χάπια, πρέπει να κάνουμε ένα βήμα πίσω. Όταν η ηλικία του Νευροφαρμακολογία άρχισε, φάρμακα για κατάθλιψη δεν ήταν πρώτος στη γραμμή. Το 1952, με την ανακάλυψη του ένα φάρμακο που είναι αποτελεσματικό ενάντια σχιζοφρένεια πραγματοποιήθηκε το κρίσιμο συμβάν στην ίδρυση των ναρκωτικών για την ψυχική ασθένεια. Όπως τόσες πολλές επιστημονικές πρόοδοι σε αυτή την ιστορία, αυτό προήλθε από μια αναζήτηση που σχετίζονται με μια εντελώς διαφορετική ασθένεια.
στο ύψος της Ευρωπαϊκής εκβιομηχάνιση κατά τον 19ο αιώνα, Γερμανοί χημικοί που κατασκευάζονται μια σειρά βαφικές ύλες από άνθρακα πίσσες, συμπεριλαμβανομένων ένα που ονομάζεται μπλε του μεθυλενίου, το βασικό θεμέλιο της οποίας ήταν μια χημική ουσία που ονομάζεται δακτυλίων. Δεκαετίες αργότερα, στη δεκαετία του 1930, Γάλλων επιστημόνων άρχισε σύνθεσης διάφορες ενώσεις δακτυλίων σε μια αναζήτηση για ένα νέο φορέα της κατά της ελονοσίας, ο πρωταρχικός στόχος της η γαλλική φαρμακευτική εταιρεία Rhone-Poulenc εκείνη τη στιγμή. Αν και μπλε του μεθυλενίου είχε δείξει κάποια αντιμικροβιακή δράση, σύντομα έγινε σαφές ήταν άχρηστο ενάντια στην ελονοσία. Αυτό μπορεί να καλά έχουν βυθιστεί στην αφάνεια είχε Ινστιτούτο Παστέρ δεν συνδέεται με την Rhone-Poulenc. Οι επιστήμονες σε Pasteur είχε ψάξει για πράκτορες αντιισταμινικό μείωση των επιπτώσεων της ισταμίνης ορμόνη (τώρα αναγνωρισμένος να συμβάλλει καθοριστικά σε αλλεργικές αντιδράσεις, στη συνέχεια πιστεύεται ότι εμπλέκονται στην πίεση και να συγκλονίσει αντιδράσεις ως απάντηση στην απώλεια αίματος ή λοιμώξεις). Οι πρώτοι που βρήκαν ήταν πολύ τοξικές για τον άνθρωπο. Οι επιστήμονες της Rhone-Poulenc είχε αναγνωρίσει ότι ενώ οι ενώσεις των δακτυλίων δεν θα μπορούσε να λειτουργήσει για την ελονοσία, είχαν επίσης ιδιότητες αντιισταμινικό. Κοινές προσπάθειες τους οδήγησε στην ανάπτυξη και εμπορία μερικά από τα πρώτα φάρμακα αντιισταμινικό, μερικά από τα οποία είναι ακόμα σε χρήση σήμερα.
οι νέες ενώσεις δακτυλίων δεν ήταν μόνο αποτελεσματική αντιισταμινικά, που επίσης αποδειχθεί σαφής καταπραϋντικά αποτελέσματα και μερικά φάνηκε να έχει ευεργετικά αποτελέσματα σε ασθενείς με νόσο του Πάρκινσον, γεγονός που υποδηλώνει τις ενώσεις έπαιξε κάποιο ρόλο στην λειτουργία όλου νευρικού συστήματος. Στα τέλη της δεκαετίας του 1940, Henri Λαμπορί, μια νεαρή γαλλική ναυτική χειρούργος, άρχισε να χρησιμοποιεί promethiazine μαζί με την αναισθησία, προσπαθώντας να ελαχιστοποιήσει τον κίνδυνο του κυκλοφορικού σοκ που αναισθητικά όπως αιθέρας και το χλωροφόρμιο προκάλεσε μερικές φορές (η βάση της δήλωσης στη συνέχεια πάρα πολύ-συχνά αλήθεια ότι η εγχείρηση πέτυχε αλλά ο ασθενής πέθανε). Μια έξυπνη κλινική παρατηρητής, Λαμπορί παρατηρήσει ότι οι ασθενείς που λαμβάνουν promethiazine έγινε «ήρεμη και νυσταγμένος, με μια χαλαρή και ανεξάρτητη έκφραση.» Το 1951, ενώ εργαζόταν σε ένα νοσοκομείο έξω από το Παρίσι, ζήτησε Rhone-Poulenc εάν θα μπορούσαν να βελτιώσουν την αποτελεσματικότητα των δακτυλίων. Πολύ προς μεγάλη έκπληξη του Λαμπορί, θα παραδοθεί χλωροπρομαζίνη, που έχουν ήδη αναπτυχθεί
Μεταφράζονται, παρακαλώ περιμένετε..
In 1988, the first member of a new drug family arrived on the United States pharmaceutical market with rock star pizzazz and excitement. Fluoxetine, trademarked as Prozac®, was featured on the cover of Newsweek as a breakthrough drug and discussed with passion on radio and television, often by grateful users and sometimes by those concerned over its widespread use for a growing number of conditions. Today, Prozac remains the most widely prescribed antidepressant medicine in history, having been used by more than 54 million people in 90 countries.
Prozac also helped change the definition of depression. In the not so distant past, depression was regarded as an affliction of the human heart, mind and soul. When patients complained of persistent depression, so severe that they were unable to work, sleep, or enjoy once pleasurable activities, psychiatrists often suggested they were repressing anger toward others and turning it toward themselves or asked if they had felt unloved by their mothers. Friends and associates were more likely to tell the troubled person to “snap out of it.” Individuals suffering from depression often felt ashamed, stigmatized. With the availability of drugs that relieved symptoms of severe depression by acting upon a specific biochemical mechanism in the brain, depression became more commonly viewed as a medical problem like hypertension and diabetes, amenable to pharmaceutical interventions.
Prozac and the other Selective Serotonin Reuptake Inhibitor (SSRI) drugs that followed were not the first medicines to demonstrate success in treating depression, as this story describes, but they were the first class of antidepressants to be rationally designed based on new understanding of how the brain works to affect mood, especially the role and behavior of naturally-occurring chemicals called neurotransmitters that deliver messages from nerve to nerve.
The SSRIs may also have been one of the first categories of drugs whose mechanism was widely discussed by the general public. If most people did not remember what SSRI stood for, much less know the discoveries that underlay every word in the long, cumbersome name, there was a widespread, shorthand understanding of how the drugs worked. It went like this: Individuals with depressive disorders have lower levels of the neurotransmitter serotonin in their brains. Selective Serotonin Reuptake Inhibitor drugs selectively focus on serotonin and inhibit its recapture or reuptake by the nerve cells, alleviating the serotonin shortage and leaving more of the mood-enhancing chemical outside the neuron and thus available for the brain’s use. Thanks to the new SSRI drugs, the phrase “chemical imbalance” entered the national consciousness and vocabulary as at least a partial and biological explanation of severe depression, thus lifting much of the stigma and blame that had added to depressed patients’ woes.
Like all scientific breakthroughs, the development of the SSRI drugs was built on a scaffolding of earlier discoveries, some of them chance clinical observations, some of them excruciatingly detailed basic science results whose clinical significance would not be realized for decades. And like all such breakthroughs, the new drugs continue to raise more questions and opportunities as yet newer information and technology becomes available.
WHAT IS DEPRESSION?
Severe depression is sometimes referred to as the common cold of psychiatry. While that speaks to the number of people affected—approximately five to eight percent of the population worldwide, with up to 20 percent suffering milder forms of the disease—it makes too light of the impact of an illness that can rob a person of the ability to conduct and enjoy a normal life (see “Depression: The Real Thing”). Patients formerly hospitalized with depression are at high risk—over 10 percent—for suicide. More recent studies have found that patients with severe depression even have higher risk of developing heart disease and diabetes. In addition to the emotional and physical pain caused by depression, the economic cost in the United States alone is estimated at $70 billion annually, and The World Health Organization projects that by the year 2020, depression will be second only to heart disease as the leading cause of disability worldwide.
Fortunately, between 80 and 90 percent of those suffering from serious depression can be effectively treated, usually with drugs, often used in combination with non-pharmacologic options including counseling or psychotherapy and lifestyle changes including exercise. For those drugs, we owe alert clinicians and astute scientists who refused to be discouraged when research did not go in the directions they had first hoped.
CHANCE DISCOVERY MEETS SCIENTIFIC EXPLANATION
The history of neuropharmacology (the study of drugs that affect the nervous system) mirrors the evolution of the understanding that mental disorders are diseases of the brain not, as believed in earlier centuries, a problem caused by evil spirits or the influence of the moon’s lunar cycles (hence the word lunacy). Or, in the case of depression, black bile (hence the word melancholia, from melan, meaning black, and cholia, meaning bile, Fig. 1⇓ ). But before such a transformation could take place, scientists had a lot of work to do in determining how the brain and nervous system function—and that these physical and biochemical processes could cross what was then perceived as a deep divide between body and mind.
View larger version:
In this window
In a new window
Download as PowerPoint Slide
Figure 1.
This engraving, titled “Melencolia I,” by German artist Albrecht Dürer depicts an early view of depression which was thought to be caused by an excess of black bile. The word melancholy comes from this belief, stemming from the Greek words “melan,” or black, and “cholia,” meaning bile. Image from the Wikipedia Commons.
In the first half of the 20th century, scientists painstakingly teased out a basic understanding of how the nervous system uses naturally occurring chemicals called neurotransmitters to travel from nerve to nerve, delivering messages throughout the body, telling cells what needs to be done to keep the body functioning (see “Chemical Flux: A Neurotransmitter Primer”).
In the late 1940s and early 1950s, scientists began to identify specific neurotransmitters, such as norepinephrine (involved in the constriction of blood vessels and the increase in heart rate and blood pressure), dopamine (the chemical whose shortage is involved in Parkinson’s disease), and serotonin (soon to be recognized as deeply connected to depression). In the 1950s, scientists also became better able to measure levels of specific neurochemicals in the body and thus correlate these levels with behavior.
Despite these advances, the first drugs that appeared to ameliorate the symptoms of severe depression were found during chance observation of their antidepressive abilities when used for patients with very different diseases. When given to severely depressed patients, these drugs proved far from perfect but the fact that they worked at all for patients with depression was an enormous surprise.
THORAZINE: A STORY OF KEEN OBSERVATION
Before beginning the story of the antidepressants, we need to take one step back. When the age of neuropharmacology began, drugs for depression were not first in line. The critical event in the foundation of drugs for mental illness took place in 1952, with the discovery of a drug effective against schizophrenia. Like so many scientific advances in this story, this one came from a search related to an entirely different disease.
At the height of European industrialization in the 19th century, German chemists manufactured a series of industrial dyes from coal tars, including one called methylene blue, the basic foundation of which was a chemical called phenothiazine. Decades later, in the 1930s, French scientists began synthesizing various phenothiazine compounds in a search for a new anti-malarial agent, the primary focus of the French pharmaceutical firm Rhone-Poulenc at that time. Although methylene blue had shown some anti-microbial activity, it soon became clear it was of no use against malaria. It might well have sunk into obscurity had not the Pasteur Institute linked up with Rhone-Poulenc. Scientists at Pasteur had been searching for antihistamine agents to diminish the effects of the hormone histamine (now recognized to play a key part in allergic responses, then believed to be involved in stress and shock reactions in response to blood loss or infections). The first ones they found had been too toxic for human use. The Rhone-Poulenc scientists had recognized that while the phenothiazine compounds might not work for malaria, they also had antihistaminic properties. Their joint efforts led to development and marketing of some of the earliest antihistamine drugs, some of which are still in use today.
The new phenothiazine compounds were not only effective antihistamines, they also demonstrated clear sedative effects and some appeared to have beneficial effects in patients with Parkinson’s disease, suggesting the compounds played some role in overall nervous system functioning. In the late 1940s, Henri Laborit, a young French naval surgeon, began to use promethiazine together with anesthesia, trying to minimize the risk of circulatory shock that anesthetics like ether and chloroform sometimes caused (the underlying basis of the then too-often true statement that the operation was a success but the patient died). An astute clinical observer, Laborit noticed that patients receiving promethiazine became “calm and somnolent, with a relaxed and detached expression.” In 1951, while working in a hospital outside of Paris, he asked Rhone-Poulenc if they could improve the effectiveness of phenothiazine. Much to Laborit’s surprise, they handed over chlorpromazine, already developed
Prozac also helped change the definition of depression. In the not so distant past, depression was regarded as an affliction of the human heart, mind and soul. When patients complained of persistent depression, so severe that they were unable to work, sleep, or enjoy once pleasurable activities, psychiatrists often suggested they were repressing anger toward others and turning it toward themselves or asked if they had felt unloved by their mothers. Friends and associates were more likely to tell the troubled person to “snap out of it.” Individuals suffering from depression often felt ashamed, stigmatized. With the availability of drugs that relieved symptoms of severe depression by acting upon a specific biochemical mechanism in the brain, depression became more commonly viewed as a medical problem like hypertension and diabetes, amenable to pharmaceutical interventions.
Prozac and the other Selective Serotonin Reuptake Inhibitor (SSRI) drugs that followed were not the first medicines to demonstrate success in treating depression, as this story describes, but they were the first class of antidepressants to be rationally designed based on new understanding of how the brain works to affect mood, especially the role and behavior of naturally-occurring chemicals called neurotransmitters that deliver messages from nerve to nerve.
The SSRIs may also have been one of the first categories of drugs whose mechanism was widely discussed by the general public. If most people did not remember what SSRI stood for, much less know the discoveries that underlay every word in the long, cumbersome name, there was a widespread, shorthand understanding of how the drugs worked. It went like this: Individuals with depressive disorders have lower levels of the neurotransmitter serotonin in their brains. Selective Serotonin Reuptake Inhibitor drugs selectively focus on serotonin and inhibit its recapture or reuptake by the nerve cells, alleviating the serotonin shortage and leaving more of the mood-enhancing chemical outside the neuron and thus available for the brain’s use. Thanks to the new SSRI drugs, the phrase “chemical imbalance” entered the national consciousness and vocabulary as at least a partial and biological explanation of severe depression, thus lifting much of the stigma and blame that had added to depressed patients’ woes.
Like all scientific breakthroughs, the development of the SSRI drugs was built on a scaffolding of earlier discoveries, some of them chance clinical observations, some of them excruciatingly detailed basic science results whose clinical significance would not be realized for decades. And like all such breakthroughs, the new drugs continue to raise more questions and opportunities as yet newer information and technology becomes available.
WHAT IS DEPRESSION?
Severe depression is sometimes referred to as the common cold of psychiatry. While that speaks to the number of people affected—approximately five to eight percent of the population worldwide, with up to 20 percent suffering milder forms of the disease—it makes too light of the impact of an illness that can rob a person of the ability to conduct and enjoy a normal life (see “Depression: The Real Thing”). Patients formerly hospitalized with depression are at high risk—over 10 percent—for suicide. More recent studies have found that patients with severe depression even have higher risk of developing heart disease and diabetes. In addition to the emotional and physical pain caused by depression, the economic cost in the United States alone is estimated at $70 billion annually, and The World Health Organization projects that by the year 2020, depression will be second only to heart disease as the leading cause of disability worldwide.
Fortunately, between 80 and 90 percent of those suffering from serious depression can be effectively treated, usually with drugs, often used in combination with non-pharmacologic options including counseling or psychotherapy and lifestyle changes including exercise. For those drugs, we owe alert clinicians and astute scientists who refused to be discouraged when research did not go in the directions they had first hoped.
CHANCE DISCOVERY MEETS SCIENTIFIC EXPLANATION
The history of neuropharmacology (the study of drugs that affect the nervous system) mirrors the evolution of the understanding that mental disorders are diseases of the brain not, as believed in earlier centuries, a problem caused by evil spirits or the influence of the moon’s lunar cycles (hence the word lunacy). Or, in the case of depression, black bile (hence the word melancholia, from melan, meaning black, and cholia, meaning bile, Fig. 1⇓ ). But before such a transformation could take place, scientists had a lot of work to do in determining how the brain and nervous system function—and that these physical and biochemical processes could cross what was then perceived as a deep divide between body and mind.
View larger version:
In this window
In a new window
Download as PowerPoint Slide
Figure 1.
This engraving, titled “Melencolia I,” by German artist Albrecht Dürer depicts an early view of depression which was thought to be caused by an excess of black bile. The word melancholy comes from this belief, stemming from the Greek words “melan,” or black, and “cholia,” meaning bile. Image from the Wikipedia Commons.
In the first half of the 20th century, scientists painstakingly teased out a basic understanding of how the nervous system uses naturally occurring chemicals called neurotransmitters to travel from nerve to nerve, delivering messages throughout the body, telling cells what needs to be done to keep the body functioning (see “Chemical Flux: A Neurotransmitter Primer”).
In the late 1940s and early 1950s, scientists began to identify specific neurotransmitters, such as norepinephrine (involved in the constriction of blood vessels and the increase in heart rate and blood pressure), dopamine (the chemical whose shortage is involved in Parkinson’s disease), and serotonin (soon to be recognized as deeply connected to depression). In the 1950s, scientists also became better able to measure levels of specific neurochemicals in the body and thus correlate these levels with behavior.
Despite these advances, the first drugs that appeared to ameliorate the symptoms of severe depression were found during chance observation of their antidepressive abilities when used for patients with very different diseases. When given to severely depressed patients, these drugs proved far from perfect but the fact that they worked at all for patients with depression was an enormous surprise.
THORAZINE: A STORY OF KEEN OBSERVATION
Before beginning the story of the antidepressants, we need to take one step back. When the age of neuropharmacology began, drugs for depression were not first in line. The critical event in the foundation of drugs for mental illness took place in 1952, with the discovery of a drug effective against schizophrenia. Like so many scientific advances in this story, this one came from a search related to an entirely different disease.
At the height of European industrialization in the 19th century, German chemists manufactured a series of industrial dyes from coal tars, including one called methylene blue, the basic foundation of which was a chemical called phenothiazine. Decades later, in the 1930s, French scientists began synthesizing various phenothiazine compounds in a search for a new anti-malarial agent, the primary focus of the French pharmaceutical firm Rhone-Poulenc at that time. Although methylene blue had shown some anti-microbial activity, it soon became clear it was of no use against malaria. It might well have sunk into obscurity had not the Pasteur Institute linked up with Rhone-Poulenc. Scientists at Pasteur had been searching for antihistamine agents to diminish the effects of the hormone histamine (now recognized to play a key part in allergic responses, then believed to be involved in stress and shock reactions in response to blood loss or infections). The first ones they found had been too toxic for human use. The Rhone-Poulenc scientists had recognized that while the phenothiazine compounds might not work for malaria, they also had antihistaminic properties. Their joint efforts led to development and marketing of some of the earliest antihistamine drugs, some of which are still in use today.
The new phenothiazine compounds were not only effective antihistamines, they also demonstrated clear sedative effects and some appeared to have beneficial effects in patients with Parkinson’s disease, suggesting the compounds played some role in overall nervous system functioning. In the late 1940s, Henri Laborit, a young French naval surgeon, began to use promethiazine together with anesthesia, trying to minimize the risk of circulatory shock that anesthetics like ether and chloroform sometimes caused (the underlying basis of the then too-often true statement that the operation was a success but the patient died). An astute clinical observer, Laborit noticed that patients receiving promethiazine became “calm and somnolent, with a relaxed and detached expression.” In 1951, while working in a hospital outside of Paris, he asked Rhone-Poulenc if they could improve the effectiveness of phenothiazine. Much to Laborit’s surprise, they handed over chlorpromazine, already developed
Μεταφράζονται, παρακαλώ περιμένετε..
Το 1988, το πρώτο μέλος της ένα νέο φάρμακο οικογένεια έφθασε σχετικά με τις Ηνωμένες Πολιτείες φαρμακευτική αγορά με rock star αίσθηση πολυτέλειας και αγωνία. Fluoxetine, κατοχυρωμένους ως Prozac®, με πλήρεις δυνατότητες, με την κάλυψη του Newsweek ως μια επαναστατική χρήση ναρκωτικών και συζήτησε με πάθος στο ραδιόφωνο και την τηλεόραση,Συχνά από ευγνώμονες χρήστες και μερικές φορές από τους ενδιαφερόμενους μέσω της γενίκευσης της χρήσης για έναν αυξανόμενο αριθμό των όρων. Σήμερα, Prozac παραμένει η πιο ευρέως προδιαγράφεται antidepressant ιατρικής στην ιστορία, έχουν χρησιμοποιηθεί από περισσότερους από 54 εκατομμύρια ανθρώπους σε 90 χώρες.
Prozac και βοήθησε στο να αλλάξει ο ορισμός της κατάθλιψης. Στο όχι και τόσο μακρινό παρελθόν,Κατάθλιψη είχε θεωρηθεί ως πηγή δυστυχίας από την ανθρώπινη καρδιά, νου και ψυχή. Όταν οι ασθενείς κατήγγειλε επίμονη ύφεση, τόσο σοβαρές ώστε δεν ήταν σε θέση να εργάζονται, κοιμούνται, ή απολαύστε μία φορά απολαυστικές δραστηριότητες, ψυχίατροι συχνά ανέφεραν ότι είχαν καταστέλλει θυμός προς τους άλλους και περιστρέφοντάς το προς τους εαυτούς τους ή ρώτησε αν είχαν αισθητές αντιπαθή από τις μητέρες τους.Φίλοι και συνεργάτες ήταν περισσότερο πιθανό να πουν το βασανισμένο πρόσωπο για να "snap." Τα άτομα που υποφέρουν από κατάθλιψη συχνά αισθανόταν ντροπή, στιγματίζονται. Με τη διαθεσιμότητα των ναρκωτικών που ανακούφισαν συμπτώματα βαριάς μορφής κατάθλιψη, ενεργώντας μετά από συγκεκριμένες βιοχημικές μηχανισμός στον εγκέφαλο, κατάθλιψη έγινε πιο συχνά προβαλλόμενες ως ιατρικό πρόβλημα όπως υπέρταση και διαβήτη,Είμαστε δεκτικοί στις φαρμακευτικές παρεμβάσεις.
Prozac και τα άλλα επιλεκτικά ποσοστό σεροτονίνης στον εγκέφαλο Reuptake αντιοξειδωτικό (SSRI) ναρκωτικά που ακολούθησαν δεν ήταν τα πρώτα φάρμακα για να αποδείξει ότι η επιτυχία στην αντιμετώπιση κατάθλιψης, καθώς αυτή η ιστορία περιγράφει, αλλά ήταν η πρώτη κατηγορία των antidepressants να ορθολογικά σχεδιασμένη με βάση νέα κατανόηση του τρόπου με τον οποίο ο εγκέφαλος εργάζεται για να επηρεάσει τη διάθεσή σας.Ιδιαίτερα ο ρόλος και η συμπεριφορά των φυσικά παραγόμενων χημικών προϊόντων καλείται neurotransmitters που παραδίδει μηνύματα από νευρικές με νεύρο.
Οι SSRIs μπορεί επίσης να έχουν μία από τις πρώτες κατηγορίες φαρμάκων των οποίων μηχανισμό αυτό συζητήθηκε ευρέως από το ευρύ κοινό. Αν οι περισσότεροι άνθρωποι δεν θυμάται τι SSRI αντιπροσώπευε, πολύ λιγότερο γνωρίζουν οι ανακαλύψεις που υπαγόρευσαν κάθε λέξη στην μακρά, δυσκίνητη ονομασία,Υπήρχε μια διάχυτη, στενογραφίας κατανόηση του πώς τα ναρκωτικά εργάστηκε. Πήγε σαν αυτό: τα άτομα με καταθλιπτικές διαταραχές έχουν χαμηλότερα επίπεδα το neurotransmitter ποσοστό σεροτονίνης στον εγκέφαλο στο μυαλό τους. Η επιλεκτική ποσοστό σεροτονίνης στον εγκέφαλο Reuptake αντιοξειδωτικό ναρκωτικών επιλεκτική εστίαση σε ποσοστό σεροτονίνης στον εγκέφαλο και εμποδίζουν την επανάκτηση ή reuptake από τα νευρικά κύτταρα,Θα ελαττώσει το ποσοστό σεροτονίνης στον εγκέφαλο έλλειψη και αφήνοντας περισσότερα για την διάθεση βελτιώνοντας τα χημικά εκτός του ενός νευρώνα και έτσι διαθέσιμο για τον εγκέφαλο του χρήση. Χάρη στο νέο SSRI ναρκωτικών, η φράση "χημική ανισορροπία" εισήλθε στην εθνική συνείδηση και το λεξιλόγιο όπως τουλάχιστον μια μερική και βιολογική εξήγηση της σοβαρής μορφής κατάθλιψη.Έτσι πολύ ανύψωσης του στιγματισμού και κατηγορούν ότι είχαν προστεθεί στο πατημένο ασθενείς" συμφορές.
Σαν όλων των επιστημονικών ανακαλύψεων, η ανάπτυξη των SSRI τα ναρκωτικά ήταν βασισμένη σε μια σκαλωσιά από παλαιότερες ανακαλύψεις, μερικοί από αυτούς ευκαιρία κλινικές παρατηρήσεις, ορισμένοι από αυτούς ήλθαμε λεπτομερείς βασικές επιστήμες αποτελέσματα των οποίων η κλινική σημασία δεν θα υλοποιηθεί για δεκαετίες.Και όπως όλα τα επιτεύγματα, τα νέα ναρκωτικά εξακολουθούν να αυξήσουν περισσότερες ερωτήσεις και οι δυνατότητες όπως ακόμη νεότερες πληροφορίες και τεχνολογία καταστεί διαθέσιμη.
ΤΙ είναι κατάθλιψη?
σοβαρή κατάθλιψη είναι μερικές φορές αναφέρεται και ως κοινό κρυολόγημα της ψυχιατρικής. Ενώ μιλάει για τον αριθμό των ατόμων που πλήττονται από περίπου πέντε έως οκτώ τοις εκατό του πληθυσμού σε παγκόσμιο επίπεδο,Με έως και 20 τοις εκατό πόνο ηπιότερες μορφές της νόσου και καθιστά πολύ φως σχετικά με τις επιπτώσεις της ασθένειας που μπορεί να κλέψει ένα άτομο από την ικανότητά της να διεξάγει και απολαύστε μια κανονική ζωή (βλ. "κατάθλιψη: Το πραγματικό πράγμα" ). Οι ασθενείς παλαιότερα στο νοσοκομείο με κατάθλιψη βρίσκονται σε υψηλό κίνδυνο-πάνω από 10 τοις εκατό της αυτοκτονίας.Πιο πρόσφατες μελέτες έδειξαν ότι οι ασθενείς με σοβαρής μορφής κατάθλιψη ακόμη και έχουν υψηλότερο κίνδυνο για ανάπτυξη καρδιακής νόσου και διαβήτη. Εκτός από την συναισθηματική και φυσική τον πόνο που προκαλείται από κατάθλιψη, το οικονομικό κόστος μόνο στις Ηνωμένες Πολιτείες υπολογίζεται σε $70 δισεκατομμυρίων δολαρίων ετησίως, και την Παγκόσμια Οργάνωση Υγείας σχέδια που από το 2020,Κατάθλιψη θα είναι δεύτερη μόνο τις καρδιοπάθειες ως η κύρια αιτία αναπηρίας παγκοσμίως.
ευτυχώς, μεταξύ 80 και 90 τοις εκατό των ανθρώπων που πάσχουν από σοβαρή κατάθλιψη μπορεί να είναι αποτελεσματική θεραπεία, συνήθως με φάρμακα, συχνά χρησιμοποιείται σε συνδυασμό με μη φαρμακολογικά επιλογών συμπεριλαμβανομένων χώρε ή ψυχοθεραπεία και αλλαγές του τρόπου ζωής περιλαμβανομένης και άσκησης. Για τα ναρκωτικά,Οφείλουμε ειδοποίηση στους ιατρούς και ευφυή επιστημόνων, οι οποίοι αρνήθηκαν να αποθαρρύνονται όταν η έρευνα δεν προχώρησε προς τις κατευθύνσεις που είχε αρχικά ελπίσει.
πιθανότητα ανακάλυψης συναντά επιστημονική εξήγηση
ιστορία των λειτουργιών στη νευροφαρμακολογική (η μελέτη των ναρκωτικών που επηρεάζει το νευρικό σύστημα) αντικατοπτρίζει την εξέλιξη της κατανόησης ότι οι ψυχικές διαταραχές είναι ασθένειες του εγκεφάλου δεν,Όπως πιστεύεται ότι κατά τους προηγούμενους αιώνες, το πρόβλημα έχει προκληθεί από κακά πνεύματα ή την επιρροή της σελήνης του lunar κύκλους (εξ ου και η λέξη φασισμό). Ή, στην περίπτωση της κατάθλιψης, μαύρο χολής (εξ ου και η λέξη melancholia, από melan, που σημαίνει μαύρο και cholia, έννοια χολής, Σχ. 1⇓ ). Αλλά πριν από μια τέτοια μεταμόρφωση θα μπορούσε να πραγματοποιηθεί,Οι επιστήμονες είχαν πολλή δουλειά να κάνουμε για τον προσδιορισμό ο τρόπος με τον οποίο ο εγκέφαλος και το νευρικό σύστημα-λειτουργιών και ότι αυτές οι φυσικές και βιοχημικές διεργασίες μπορεί να διασχίσει τι ήταν τότε γίνεται αντιληπτή ως ένα βαθύ χάσμα μεταξύ σώματος και νου.
Προβολή μεγαλύτερης έκδοσης:
σε αυτό το παράθυρο
σε νέο παράθυρο
Download όπως PowerPoint Slide
Σχήμα 1.
Αυτή η χαρακτική, με τίτλο "Melencolia I," Από Γερμανό καλλιτέχνη Albrecht Dürer απεικονίζει μια έγκαιρη προβολή της κατάθλιψης που πιστεύεται ότι ήταν που προκαλούνται από την υπερβολική του μαύρου χοληφόρων. Η λέξη μελαγχολία προέρχεται από αυτή την πεποίθηση, που προκύπτουν από τις Ελληνικές λέξεις "melan," ή μαύρο, και "cholia", έννοια χοληφόρων. Εικόνα από το Wikipedia Βουλής.
στο πρώτο μισό του 20ού αιώνα.Οι επιστήμονες κόπο σύσπορου σε μια βασική κατανόηση του τρόπου με τον οποίο το νευρικό σύστημα χρησιμοποιεί φυσικώς χημικά ονομάζεται neurotransmitters για να ταξιδέψει από θράσος και θάρρος, προσφέροντας μηνύματα σε όλο το σώμα, να λέμε τα κύτταρα αυτά που πρέπει να γίνουν για να διατηρείτε τον οργανισμό λειτουργίας (βλ. "χημική μαγνητικής ροής: ΤΟ Neurotransmitter αστάρι" ) .
στα τέλη 1940, αρχές δεκαετίας του 1950,Οι επιστήμονες άρχισαν να εντοπίσουν συγκεκριμένα neurotransmitters, όπως norepinephrine (που ασχολούνται με τη στένωση των αιμοφόρων αγγείων και την αύξηση του καρδιακού ρυθμού και της πίεσης του αίματος), dopamine (του χημικού προϊόντος του οποίου η έλλειψη είναι που εμπλέκονται στη νόσο του Πάρκινσον), και ποσοστό σεροτονίνης στον εγκέφαλο (σύντομα θα αναγνωριστεί ως βαθύτατα συνδεδεμένη με κατάθλιψη). Τη δεκαετία του 1950,Οι επιστήμονες επίσης έγινε καλύτερα σε θέση να μετρηθούν τα επίπεδα των συγκεκριμένων neurochemicals στο σώμα και έτσι συσχετίζονται αυτά τα επίπεδα με συμπεριφορά.
Παρά αυτών των προκαταβολών, η πρώτη των ναρκωτικών που εμφανίστηκε για να αμβλυνθούν τα συμπτώματα της σοβαρής μορφής κατάθλιψη βρέθηκαν κατά τη δυνατότητα παρατήρησης του antidepressive τους ικανότητες όταν χρησιμοποιείται σε ασθενείς με πολύ διαφορετικές ασθένειες.Όταν του δόθηκε για να συμπιεστούν σοβαρά ασθενείς, αυτά τα φάρμακα αποδείχτηκε ότι απέχει πολύ από το τέλειο αλλά το γεγονός ότι εργάστηκαν σε όλους τους ασθενείς με κατάθλιψη ήταν μία τεράστια έκπληξη.
THORAZINE: μια ιστορία ενός έντονου παρατήρηση
πριν από την έναρξη της ιστορίας του antidepressants, πρέπει να κάνουμε ένα βήμα πίσω. Όταν η ηλικία των λειτουργιών στη νευροφαρμακολογική ξεκίνησε, φάρμακα για κατάθλιψη δεν ήταν πρώτος στη γραμμή.Το κρίσιμο συμβάν στο ίδρυμα των ναρκωτικών για την ψυχική ασθένεια έλαβε χώρα το 1952, με την ανακάλυψη του ένα φάρμακο αποτελεσματικό εναντίον σχιζοφρένεια. Όπως συμβαίνει με πολλές επιστημονικές πρόοδοι σε αυτή την ιστορία, αυτό το ένα προήλθε από μια αναζήτηση που σχετίζονται με μια εντελώς διαφορετική ασθένεια.
στο ύψος της ευρωπαϊκής εκβιομηχάνισης στο 19ο αιώνα,Γερμανική φαρμακεία που κατασκευάζονται μια σειρά από βιομηχανικές βαφές από άνθρακα πίσσες, συμπεριλαμβανομένου ενός ονομάζεται "μπλε του μεθυλενίου, το βασικό θεμέλιο της οποίας ήταν μια χημική ονομασία στη δομή τους. Δεκαετίες αργότερα, το 1930, Γάλλοι επιστήμονες ξεκίνησαν σύνθεσης διαφόρων ενώσεων στη δομή τους στην αναζήτηση μιας νέας της ελονοσίας παράγοντα, το πρωταρχικό επίκεντρο της Γαλλικής φαρμακευτικής εταιρείας Rhone-Poulenc εκείνη την εποχή.Μολονότι μπλε του μεθυλενίου είχε δείξει κάποιες αντι-μικροβιακή δράση, σύντομα έγινε σαφές ότι δεν είχε χρησιμοποιήσει κατά της ελονοσίας. Θα μπορούσε κάλλιστα να βυθιστεί στην αφάνεια δεν είχε το Ινστιτούτο Pasteur συνδέεται με Rhone-Poulenc . Οι επιστήμονες στο Παστέρ είχαν αναζήτηση antihistamine πράκτορες για να μειώνει τις επιδράσεις της αυξητικής ορμόνης ισταμίνη (αναγνωρίζεται τώρα να διαδραματίσει βασικό ρόλο στις αλλεργικές αντιδράσεις.Τότε θεωρείται ότι εμπλέκεται σε στρες και ηλεκτροσόκ αντιδράσεις σε απάντηση στην απώλεια αίματος ή λοιμώξεις). Η πρώτη απ' αυτές που διαπιστώθηκε ότι είχαν πολύ τοξικές για τον άνθρωπο. Η Rhone-Poulenc επιστήμονες είχαν αναγνωρίσει ότι ενώ οι ενώσεις στη δομή τους ενδέχεται να μην λειτουργεί για την ελονοσία, είχαν επίσης antihistaminic ιδιότητες.Τις κοινές τους προσπάθειες οδήγησαν στην ανάπτυξη και εμπορία ορισμένων από το νωρίτερο antihistamine ναρκωτικών, ορισμένες από τις οποίες εξακολουθούν να χρησιμοποιούνται σήμερα.
Οι νέες ενώσεις στη δομή τους δεν ήταν μόνο αποτελεσματική antihistamines, έχουν επίσης αποδειχθεί σαφής ηρεμιστικές επιδράσεις και κάποιοι φαίνεται να έχουν ευεργετικά αποτελέσματα σε ασθενείς με νόσο του Πάρκινσον,Υποστηρίζοντας ότι οι ενώσεις που διαδραματίζουν κάποιο ρόλο στη συνολική νευρικό σύστημα λειτουργίας. Στα τέλη του 1940, Henri Laborit, ένας νεαρός Γάλλος naval χειρούργος, άρχισαν να χρησιμοποιούν promethiazine μαζί με αναισθησία,Προσπαθώντας να ελαχιστοποιήσουν τον κίνδυνο της κυκλοφορική καταπληξία που αναισθητικών όπως αιθέρα και χλωροφορμίου ορισμένες φορές προκαλείται (η βάση του και στη συνέχεια πολύ συχνά συμβαίνει δήλωση ότι η επιχείρηση ήταν επιτυχής αλλά ο ασθενής απεβίωσε). Μια έξυπνη κλινική παρατηρητής, Laborit παρατήρησε ότι οι ασθενείς λαμβάνουν promethiazine έγινε "ήρεμος και somnolent, με μια χαλαρή και αποστασιοποιημένη έκφρασης." Το 1951,Ενώ εργαζόταν σε νοσοκομείο εκτός του Παρισιού, ρώτησε Rhone-Poulenc εάν θα μπορούσαν να βελτιώσουν την αποτελεσματικότητα της στη δομή τους. Πολλά να Laborit την αιφνιδιαστική, επέδωσαν χρησιμοποιήθηκε χλωροπρομαζίνη, έχουν ήδη αναπτυχθεί
Prozac και βοήθησε στο να αλλάξει ο ορισμός της κατάθλιψης. Στο όχι και τόσο μακρινό παρελθόν,Κατάθλιψη είχε θεωρηθεί ως πηγή δυστυχίας από την ανθρώπινη καρδιά, νου και ψυχή. Όταν οι ασθενείς κατήγγειλε επίμονη ύφεση, τόσο σοβαρές ώστε δεν ήταν σε θέση να εργάζονται, κοιμούνται, ή απολαύστε μία φορά απολαυστικές δραστηριότητες, ψυχίατροι συχνά ανέφεραν ότι είχαν καταστέλλει θυμός προς τους άλλους και περιστρέφοντάς το προς τους εαυτούς τους ή ρώτησε αν είχαν αισθητές αντιπαθή από τις μητέρες τους.Φίλοι και συνεργάτες ήταν περισσότερο πιθανό να πουν το βασανισμένο πρόσωπο για να "snap." Τα άτομα που υποφέρουν από κατάθλιψη συχνά αισθανόταν ντροπή, στιγματίζονται. Με τη διαθεσιμότητα των ναρκωτικών που ανακούφισαν συμπτώματα βαριάς μορφής κατάθλιψη, ενεργώντας μετά από συγκεκριμένες βιοχημικές μηχανισμός στον εγκέφαλο, κατάθλιψη έγινε πιο συχνά προβαλλόμενες ως ιατρικό πρόβλημα όπως υπέρταση και διαβήτη,Είμαστε δεκτικοί στις φαρμακευτικές παρεμβάσεις.
Prozac και τα άλλα επιλεκτικά ποσοστό σεροτονίνης στον εγκέφαλο Reuptake αντιοξειδωτικό (SSRI) ναρκωτικά που ακολούθησαν δεν ήταν τα πρώτα φάρμακα για να αποδείξει ότι η επιτυχία στην αντιμετώπιση κατάθλιψης, καθώς αυτή η ιστορία περιγράφει, αλλά ήταν η πρώτη κατηγορία των antidepressants να ορθολογικά σχεδιασμένη με βάση νέα κατανόηση του τρόπου με τον οποίο ο εγκέφαλος εργάζεται για να επηρεάσει τη διάθεσή σας.Ιδιαίτερα ο ρόλος και η συμπεριφορά των φυσικά παραγόμενων χημικών προϊόντων καλείται neurotransmitters που παραδίδει μηνύματα από νευρικές με νεύρο.
Οι SSRIs μπορεί επίσης να έχουν μία από τις πρώτες κατηγορίες φαρμάκων των οποίων μηχανισμό αυτό συζητήθηκε ευρέως από το ευρύ κοινό. Αν οι περισσότεροι άνθρωποι δεν θυμάται τι SSRI αντιπροσώπευε, πολύ λιγότερο γνωρίζουν οι ανακαλύψεις που υπαγόρευσαν κάθε λέξη στην μακρά, δυσκίνητη ονομασία,Υπήρχε μια διάχυτη, στενογραφίας κατανόηση του πώς τα ναρκωτικά εργάστηκε. Πήγε σαν αυτό: τα άτομα με καταθλιπτικές διαταραχές έχουν χαμηλότερα επίπεδα το neurotransmitter ποσοστό σεροτονίνης στον εγκέφαλο στο μυαλό τους. Η επιλεκτική ποσοστό σεροτονίνης στον εγκέφαλο Reuptake αντιοξειδωτικό ναρκωτικών επιλεκτική εστίαση σε ποσοστό σεροτονίνης στον εγκέφαλο και εμποδίζουν την επανάκτηση ή reuptake από τα νευρικά κύτταρα,Θα ελαττώσει το ποσοστό σεροτονίνης στον εγκέφαλο έλλειψη και αφήνοντας περισσότερα για την διάθεση βελτιώνοντας τα χημικά εκτός του ενός νευρώνα και έτσι διαθέσιμο για τον εγκέφαλο του χρήση. Χάρη στο νέο SSRI ναρκωτικών, η φράση "χημική ανισορροπία" εισήλθε στην εθνική συνείδηση και το λεξιλόγιο όπως τουλάχιστον μια μερική και βιολογική εξήγηση της σοβαρής μορφής κατάθλιψη.Έτσι πολύ ανύψωσης του στιγματισμού και κατηγορούν ότι είχαν προστεθεί στο πατημένο ασθενείς" συμφορές.
Σαν όλων των επιστημονικών ανακαλύψεων, η ανάπτυξη των SSRI τα ναρκωτικά ήταν βασισμένη σε μια σκαλωσιά από παλαιότερες ανακαλύψεις, μερικοί από αυτούς ευκαιρία κλινικές παρατηρήσεις, ορισμένοι από αυτούς ήλθαμε λεπτομερείς βασικές επιστήμες αποτελέσματα των οποίων η κλινική σημασία δεν θα υλοποιηθεί για δεκαετίες.Και όπως όλα τα επιτεύγματα, τα νέα ναρκωτικά εξακολουθούν να αυξήσουν περισσότερες ερωτήσεις και οι δυνατότητες όπως ακόμη νεότερες πληροφορίες και τεχνολογία καταστεί διαθέσιμη.
ΤΙ είναι κατάθλιψη?
σοβαρή κατάθλιψη είναι μερικές φορές αναφέρεται και ως κοινό κρυολόγημα της ψυχιατρικής. Ενώ μιλάει για τον αριθμό των ατόμων που πλήττονται από περίπου πέντε έως οκτώ τοις εκατό του πληθυσμού σε παγκόσμιο επίπεδο,Με έως και 20 τοις εκατό πόνο ηπιότερες μορφές της νόσου και καθιστά πολύ φως σχετικά με τις επιπτώσεις της ασθένειας που μπορεί να κλέψει ένα άτομο από την ικανότητά της να διεξάγει και απολαύστε μια κανονική ζωή (βλ. "κατάθλιψη: Το πραγματικό πράγμα" ). Οι ασθενείς παλαιότερα στο νοσοκομείο με κατάθλιψη βρίσκονται σε υψηλό κίνδυνο-πάνω από 10 τοις εκατό της αυτοκτονίας.Πιο πρόσφατες μελέτες έδειξαν ότι οι ασθενείς με σοβαρής μορφής κατάθλιψη ακόμη και έχουν υψηλότερο κίνδυνο για ανάπτυξη καρδιακής νόσου και διαβήτη. Εκτός από την συναισθηματική και φυσική τον πόνο που προκαλείται από κατάθλιψη, το οικονομικό κόστος μόνο στις Ηνωμένες Πολιτείες υπολογίζεται σε $70 δισεκατομμυρίων δολαρίων ετησίως, και την Παγκόσμια Οργάνωση Υγείας σχέδια που από το 2020,Κατάθλιψη θα είναι δεύτερη μόνο τις καρδιοπάθειες ως η κύρια αιτία αναπηρίας παγκοσμίως.
ευτυχώς, μεταξύ 80 και 90 τοις εκατό των ανθρώπων που πάσχουν από σοβαρή κατάθλιψη μπορεί να είναι αποτελεσματική θεραπεία, συνήθως με φάρμακα, συχνά χρησιμοποιείται σε συνδυασμό με μη φαρμακολογικά επιλογών συμπεριλαμβανομένων χώρε ή ψυχοθεραπεία και αλλαγές του τρόπου ζωής περιλαμβανομένης και άσκησης. Για τα ναρκωτικά,Οφείλουμε ειδοποίηση στους ιατρούς και ευφυή επιστημόνων, οι οποίοι αρνήθηκαν να αποθαρρύνονται όταν η έρευνα δεν προχώρησε προς τις κατευθύνσεις που είχε αρχικά ελπίσει.
πιθανότητα ανακάλυψης συναντά επιστημονική εξήγηση
ιστορία των λειτουργιών στη νευροφαρμακολογική (η μελέτη των ναρκωτικών που επηρεάζει το νευρικό σύστημα) αντικατοπτρίζει την εξέλιξη της κατανόησης ότι οι ψυχικές διαταραχές είναι ασθένειες του εγκεφάλου δεν,Όπως πιστεύεται ότι κατά τους προηγούμενους αιώνες, το πρόβλημα έχει προκληθεί από κακά πνεύματα ή την επιρροή της σελήνης του lunar κύκλους (εξ ου και η λέξη φασισμό). Ή, στην περίπτωση της κατάθλιψης, μαύρο χολής (εξ ου και η λέξη melancholia, από melan, που σημαίνει μαύρο και cholia, έννοια χολής, Σχ. 1⇓ ). Αλλά πριν από μια τέτοια μεταμόρφωση θα μπορούσε να πραγματοποιηθεί,Οι επιστήμονες είχαν πολλή δουλειά να κάνουμε για τον προσδιορισμό ο τρόπος με τον οποίο ο εγκέφαλος και το νευρικό σύστημα-λειτουργιών και ότι αυτές οι φυσικές και βιοχημικές διεργασίες μπορεί να διασχίσει τι ήταν τότε γίνεται αντιληπτή ως ένα βαθύ χάσμα μεταξύ σώματος και νου.
Προβολή μεγαλύτερης έκδοσης:
σε αυτό το παράθυρο
σε νέο παράθυρο
Download όπως PowerPoint Slide
Σχήμα 1.
Αυτή η χαρακτική, με τίτλο "Melencolia I," Από Γερμανό καλλιτέχνη Albrecht Dürer απεικονίζει μια έγκαιρη προβολή της κατάθλιψης που πιστεύεται ότι ήταν που προκαλούνται από την υπερβολική του μαύρου χοληφόρων. Η λέξη μελαγχολία προέρχεται από αυτή την πεποίθηση, που προκύπτουν από τις Ελληνικές λέξεις "melan," ή μαύρο, και "cholia", έννοια χοληφόρων. Εικόνα από το Wikipedia Βουλής.
στο πρώτο μισό του 20ού αιώνα.Οι επιστήμονες κόπο σύσπορου σε μια βασική κατανόηση του τρόπου με τον οποίο το νευρικό σύστημα χρησιμοποιεί φυσικώς χημικά ονομάζεται neurotransmitters για να ταξιδέψει από θράσος και θάρρος, προσφέροντας μηνύματα σε όλο το σώμα, να λέμε τα κύτταρα αυτά που πρέπει να γίνουν για να διατηρείτε τον οργανισμό λειτουργίας (βλ. "χημική μαγνητικής ροής: ΤΟ Neurotransmitter αστάρι" ) .
στα τέλη 1940, αρχές δεκαετίας του 1950,Οι επιστήμονες άρχισαν να εντοπίσουν συγκεκριμένα neurotransmitters, όπως norepinephrine (που ασχολούνται με τη στένωση των αιμοφόρων αγγείων και την αύξηση του καρδιακού ρυθμού και της πίεσης του αίματος), dopamine (του χημικού προϊόντος του οποίου η έλλειψη είναι που εμπλέκονται στη νόσο του Πάρκινσον), και ποσοστό σεροτονίνης στον εγκέφαλο (σύντομα θα αναγνωριστεί ως βαθύτατα συνδεδεμένη με κατάθλιψη). Τη δεκαετία του 1950,Οι επιστήμονες επίσης έγινε καλύτερα σε θέση να μετρηθούν τα επίπεδα των συγκεκριμένων neurochemicals στο σώμα και έτσι συσχετίζονται αυτά τα επίπεδα με συμπεριφορά.
Παρά αυτών των προκαταβολών, η πρώτη των ναρκωτικών που εμφανίστηκε για να αμβλυνθούν τα συμπτώματα της σοβαρής μορφής κατάθλιψη βρέθηκαν κατά τη δυνατότητα παρατήρησης του antidepressive τους ικανότητες όταν χρησιμοποιείται σε ασθενείς με πολύ διαφορετικές ασθένειες.Όταν του δόθηκε για να συμπιεστούν σοβαρά ασθενείς, αυτά τα φάρμακα αποδείχτηκε ότι απέχει πολύ από το τέλειο αλλά το γεγονός ότι εργάστηκαν σε όλους τους ασθενείς με κατάθλιψη ήταν μία τεράστια έκπληξη.
THORAZINE: μια ιστορία ενός έντονου παρατήρηση
πριν από την έναρξη της ιστορίας του antidepressants, πρέπει να κάνουμε ένα βήμα πίσω. Όταν η ηλικία των λειτουργιών στη νευροφαρμακολογική ξεκίνησε, φάρμακα για κατάθλιψη δεν ήταν πρώτος στη γραμμή.Το κρίσιμο συμβάν στο ίδρυμα των ναρκωτικών για την ψυχική ασθένεια έλαβε χώρα το 1952, με την ανακάλυψη του ένα φάρμακο αποτελεσματικό εναντίον σχιζοφρένεια. Όπως συμβαίνει με πολλές επιστημονικές πρόοδοι σε αυτή την ιστορία, αυτό το ένα προήλθε από μια αναζήτηση που σχετίζονται με μια εντελώς διαφορετική ασθένεια.
στο ύψος της ευρωπαϊκής εκβιομηχάνισης στο 19ο αιώνα,Γερμανική φαρμακεία που κατασκευάζονται μια σειρά από βιομηχανικές βαφές από άνθρακα πίσσες, συμπεριλαμβανομένου ενός ονομάζεται "μπλε του μεθυλενίου, το βασικό θεμέλιο της οποίας ήταν μια χημική ονομασία στη δομή τους. Δεκαετίες αργότερα, το 1930, Γάλλοι επιστήμονες ξεκίνησαν σύνθεσης διαφόρων ενώσεων στη δομή τους στην αναζήτηση μιας νέας της ελονοσίας παράγοντα, το πρωταρχικό επίκεντρο της Γαλλικής φαρμακευτικής εταιρείας Rhone-Poulenc εκείνη την εποχή.Μολονότι μπλε του μεθυλενίου είχε δείξει κάποιες αντι-μικροβιακή δράση, σύντομα έγινε σαφές ότι δεν είχε χρησιμοποιήσει κατά της ελονοσίας. Θα μπορούσε κάλλιστα να βυθιστεί στην αφάνεια δεν είχε το Ινστιτούτο Pasteur συνδέεται με Rhone-Poulenc . Οι επιστήμονες στο Παστέρ είχαν αναζήτηση antihistamine πράκτορες για να μειώνει τις επιδράσεις της αυξητικής ορμόνης ισταμίνη (αναγνωρίζεται τώρα να διαδραματίσει βασικό ρόλο στις αλλεργικές αντιδράσεις.Τότε θεωρείται ότι εμπλέκεται σε στρες και ηλεκτροσόκ αντιδράσεις σε απάντηση στην απώλεια αίματος ή λοιμώξεις). Η πρώτη απ' αυτές που διαπιστώθηκε ότι είχαν πολύ τοξικές για τον άνθρωπο. Η Rhone-Poulenc επιστήμονες είχαν αναγνωρίσει ότι ενώ οι ενώσεις στη δομή τους ενδέχεται να μην λειτουργεί για την ελονοσία, είχαν επίσης antihistaminic ιδιότητες.Τις κοινές τους προσπάθειες οδήγησαν στην ανάπτυξη και εμπορία ορισμένων από το νωρίτερο antihistamine ναρκωτικών, ορισμένες από τις οποίες εξακολουθούν να χρησιμοποιούνται σήμερα.
Οι νέες ενώσεις στη δομή τους δεν ήταν μόνο αποτελεσματική antihistamines, έχουν επίσης αποδειχθεί σαφής ηρεμιστικές επιδράσεις και κάποιοι φαίνεται να έχουν ευεργετικά αποτελέσματα σε ασθενείς με νόσο του Πάρκινσον,Υποστηρίζοντας ότι οι ενώσεις που διαδραματίζουν κάποιο ρόλο στη συνολική νευρικό σύστημα λειτουργίας. Στα τέλη του 1940, Henri Laborit, ένας νεαρός Γάλλος naval χειρούργος, άρχισαν να χρησιμοποιούν promethiazine μαζί με αναισθησία,Προσπαθώντας να ελαχιστοποιήσουν τον κίνδυνο της κυκλοφορική καταπληξία που αναισθητικών όπως αιθέρα και χλωροφορμίου ορισμένες φορές προκαλείται (η βάση του και στη συνέχεια πολύ συχνά συμβαίνει δήλωση ότι η επιχείρηση ήταν επιτυχής αλλά ο ασθενής απεβίωσε). Μια έξυπνη κλινική παρατηρητής, Laborit παρατήρησε ότι οι ασθενείς λαμβάνουν promethiazine έγινε "ήρεμος και somnolent, με μια χαλαρή και αποστασιοποιημένη έκφρασης." Το 1951,Ενώ εργαζόταν σε νοσοκομείο εκτός του Παρισιού, ρώτησε Rhone-Poulenc εάν θα μπορούσαν να βελτιώσουν την αποτελεσματικότητα της στη δομή τους. Πολλά να Laborit την αιφνιδιαστική, επέδωσαν χρησιμοποιήθηκε χλωροπρομαζίνη, έχουν ήδη αναπτυχθεί
Μεταφράζονται, παρακαλώ περιμένετε..
Άλλες γλώσσες
η υποστήριξη εργαλείο μετάφρασης: Klingon, Ίγκμπο, Όντια (Ορίγια), Αγγλικά, Αζερμπαϊτζανικά, Αλβανικά, Αμχαρικά, Αναγνώριση γλώσσας, Αραβικά, Αρμενικά, Αφρικάανς, Βασκικά, Βεγγαλική, Βιετναμεζικά, Βιρμανικά, Βοσνιακά, Βουλγαρικά, Γίντις, Γαελικά Σκοτίας, Γαλικιακά, Γαλλικά, Γερμανικά, Γεωργιανά, Γιορούμπα, Γκουτζαρατικά, Δανικά, Εβραϊκά, Ελληνικά, Εσθονικά, Εσπεράντο, Ζουλού, Ζόσα, Ιαπωνικά, Ινδονησιακά, Ιρλανδικά, Ισλανδικά, Ισπανικά, Ιταλικά, Καζακστανικά, Κανάντα, Καταλανικά, Κινέζικα, Κινεζικά (Πα), Κινιαρουάντα, Κιργιζιανά, Κορεατικά, Κορσικανικά, Κουρδικά, Κρεόλ Αϊτής, Κροατικά, Λάο, Λατινικά, Λετονικά, Λευκορωσικά, Λιθουανικά, Λουξεμβουργιανά, Μαλέι, Μαλαγάσι, Μαλαγιάλαμ, Μαλτεζικά, Μαορί, Μαραθικά, Μογγολικά, Νεπαλικά, Νορβηγικά, Ολλανδικά, Ουαλικά, Ουγγρικά, Ουζμπεκικά, Ουιγούρ, Ουκρανικά, Ουρντού, Πάστο, Παντζάμπι, Περσικά, Πολωνικά, Πορτογαλικά, Ρουμανικά, Ρωσικά, Σίντι, Σαμοανικά, Σεμπουάνο, Σερβικά, Σεσότο, Σινχάλα, Σλαβομακεδονικά, Σλοβακικά, Σλοβενικά, Σομαλικά, Σουαχίλι, Σουηδικά, Σούντα, Σόνα, Ταζικιστανικά, Ταμίλ, Ταταρικά, Ταϊλανδεζικά, Τελούγκου, Τζαβανεζικά, Τούρκικα, Τσεχικά, Τσιτσέουα, Φιλιπινεζικά, Φινλανδικά, Φριζιανά, Χάουσα, Χίντι, Χαβαϊκά, Χμερ, Χμονγκ, τουρκμενικά, γλώσσα της μετάφρασης.
- Που ειπες οτι σου ειπαν οτι φορας στριγκ
- κρατικός οργανισμός
- Vediet
- organisme d'etat
- Που ειπες οτι σου ειπαν οτι φορας στριγκ
- κρατικό πιστοποιητικό γλωσσομάθειας
- Που οποιον και να σου ελεγα οτι μου αρεσ
- examens nationals de lanques etrangeres
- my soul
- You're in a good mood i guess
- my love you are my heart and my sole
- Ναι ετσι ειναι....προσπαθω παντα να εχω
- my love you are my heart and my sole
- σολωμος
- Εισαι πανεμορφη οπως παντα
- Αν ημουν στη θεση σου σημερα εισικα θα τ
- Ειναι ολα τελεια
- Πιπα πηρες σε κανεναν τωρα ηλιθεια
- Εθνικό ποινικό μητρώο
- afin d'etre admis aux organisatios comme
- O TEMPORA OMORES
- Που σε κυνιγαν να σε δυρουν αλλοι
- πανεμορφη οπως παντα
- afin d'etre acceptes dans des organisati
